ఊరినుంచి వచ్చిన ఉత్సాహంలో ఎండలోఎడాపెడా తిరిగేసరికి రెండ్రోజులకే జ్వరం వచ్చేసింది. ఇంకేముంది మంచమెక్కేశా! ఆ రోజు మధ్యాహ్నం ౩ గంటలు...జ్వరంతో మంచంపై పడుకుని ఉన్నా. నాన్న పక్కనే కూర్చొని టెన్త్ వాళ్లకి హోమ్ కమింగ్ కత చెబుతూ..పథిక్ కు ఇంటిపై బెంగ అంతకంతకూ ఎలా పెరిగిపోయిందో నాటకీయంగా వివరిస్తున్నాడు.

మధ్యలో నన్ను చూపుతూ వీడిలా అన్నమాట...అంటుంటే అందరూ ముసిముసిగా నవ్వుకుంటున్నారు. మేనమామ బిషంబర్ పథిక్ ఊరిలో అడుగుపెట్టినపుడు...చక్రవర్తి ఇల్లు ఏదీ అని అడిగితే పథిక్ ఏమాత్రం ఖాతరు చేయకుండా ..బిషంబర్ మొహంకూడా చూడకుండా...అక్కడా అంటూ గాలిలో చేయి చూపించిన తీరు...దుంగపై కూర్చొన్నది తమ్ముడు అని కూడా చూడకుండా "రేయ్ వాడితో సహా దాన్ని తోసేయండ్రా...' అంటూ తన గ్యాంగుపిలగాళ్లకు ఆర్డరేసిన విధానం...నాన్న భలే చమత్కారంగా చెప్పేవారు. అసలు ఈ కతపై ఆసక్తి పెరగడానికి ఇది కూడా ఓ కారణమే! ఓ వైపు ట్యూషన్ అవుతుండగా నాకు ఉన్నట్టుండి జ్వరం బాగా పెరిగిపోయింది. ఎంతగా అంటే దుప్పటి కూడా వేడెక్కేంత. ఆ వేడి తట్టుకోలేక నేనే భయంకరంగా మూల్గుతుంటే...నాన్న కంగారుగా నా వంటిపై చేయివేశారు. "ఏంటి వీడి వళ్లిలా కాలిపోతోంది' అంటూ లేచారు. ట్యూషను అర్ధాంతరంగా ముగిసిపోయింది. అందరిలో కంగారు. ఇంట్లో ఉన్నట్టుండి ఓ ఉద్రిక్త వాతావరణం. అమ్మకు ఏం చేయాలో పాలుపోలేదు. క్షణాల్లో నాకు జ్వరమన్న విషయం కమాను అంతటా పాకిపోయింది. అందరూ ఇంట్లోకి వచ్చేశారు. ఈ హడావుడి నాకు లీలగా కనిపిస్తోందే కానీ ఏం జరుగుతోందో నా బుర్రకు అందడం లేదు. ఈలోగా పెదనాన్న ఇంటినుంచి భీమప్పతాత వచ్చాడు. ఆయన ఆయుర్వేద వైద్యుడు. నా నాడిపట్టి చూశాడు. అప్పుడు ఆయన కళ్లల్లో ఆందోళన నాకు కనిపించింది.

"ఏంటి వీడికింత జ్వరం...'అంటూ తాతయ్య నాన్నతో అంటున్నారు. ఇక లాభం లేదని నాన్న హడావుడిగా గాయత్రి డాక్టరు వద్దకెళ్లారు. కమానులో ఎవరికి ఏ జబ్బు వచ్చినా వెంటనే గుర్తొచ్చేది ఆ డాక్టరేగా! అదృష్టం బాగుండి ఆయన ఇంట్లోనే ఉన్నారు. నాన్న పిలవగానే ఏ కళలో ఉన్నారోగానీ వచ్చారు. అన్నీ పరీక్షలు చేశారు. నోట్లో థర్మామీటరుంచి తీసి చూశారు. దగ్గరదగ్గర...107 డిగ్రీల జ్వరం. చూడండి అంటూ నాన్నకు చూపించారు. నాన్న పాపం ఏం చేయాలో పాలుపోని స్థితిలో ఉండిపోయారు. గాయత్రి డాక్టరు ఇది సన్ స్ట్రోక్ అని నిర్ధారించారు. నాన్న ఆదుర్దా గమనించిన  ఓ స్టూడెంటు ఐస్ గడ్డ తెస్తానని సైకిల్ పై వెళ్లాడు. ఇంట్లో పరిస్థితి ఒక్కసారిగా భయానకంగా మారిపోయింది. మరో మాటలో చెప్పాలంటే ఇక నాపై ఆశలు వదులుకోవాల్సిన స్థితి. మృత్యు అంచుల్లోకి వెళ్లిపోతున్న నన్ను గాయత్రి డాక్టరే ఆపగలిగారు. ఆ క్షణాన ఆయన బుర్రలో ఏం వెలిగిందో గానీ చకచకా చీటీపై ఓ ఇంజక్షన్ పేరు రాసి అర్జంటుగా తీసుకురండని ఆదేశించారు. అది వేసిన ఓ అయిదునిమిషాలకే కడుపు దేవినట్టయి ఒక్కసారిగా వాంతి అయింది. ఇక అంతే...విచిత్రంగా అప్పట్నుంచి చాలా వేగంగా టెంపరేచర్ తగ్గుముఖం పట్టింది. సాయంత్రం అయ్యేసరికి మామూలు స్థితికి వచ్చేశాను. ఆ రోజు గాయత్రి డాక్టరు రాకున్నా...కాస్త ఆలస్యంగా వచ్చి ఉన్నా ఎలా ఉండేదో...ఏమై ఉండేదో ఊహకు అందని విషయం.వడదెబ్బ తగలడం...ప్రాణం పోయేంతగా జ్వరం రావడం ఒక ఎత్తయితే..చిన్నమ్మ ఊరికి వెళ్లడం...అక్కడ్నుంచి కమానుపై బెంగతో వచ్చేయడం...పథిక్ కత వింటూనే అనుకోకుండా అయినా మృత్యుముఖంలోకి వెళ్లి బతుకు జీవుడా అంటూ బైటపడటం...అంతా ఓ కతలా జరిగిపోయింది!!

పథిక్ జీవితంలోలాగే నా జీవితంలోనూ దాదాపు ఒకేరకం ఘటనలు చోటుచేసుకున్నాయి. పథిక్ చదువుకోడానికి మేనమామ వెంట కోల్ కతాకెళితే...నేను సెలవులని చిన్నమ్మ ఊరికి వెళ్లాను. వాడూ ఊరిపై బెంగ పెంచుకున్నాడు. నేనూ అదే బెంగతో ఉండలేక ఊరికొచ్చేశాను. బెంగ ఎక్కువై వాడు మృత్యుముఖంలోకి వెళ్లిపోయాడు. నేను కారణం వేరే అయినా జ్వరంతో మృత్యువుకు దాదాపు షేక్ హ్యాండ్ ఇచ్చినంత పనిచేసి బైటపడ్డాను. వాడికీ ఆటలు, ఫ్రెండ్స్ అంటే ఇష్టం...నేను సేమ్ టు సేమ్. ఇంకో విచిత్రం ఏంటంటే...వాడు క్లాసుపుస్తకం పోగొట్టుకుని మేష్టారుతో మౌనంగా దెబ్బలు తింటే...నేను తెలుగు నోట్సు పోగొట్టుకుని దాదాపు పదిహేను రోజుల దాకా సారు బెత్తంతో కొడుతుంటే ఓర్చుకున్నాను. ఇన్నివిధాల పోలికలు ఎలా సాధ్యం అని అప్పట్లో ఆశ్యర్యపడ్డా...తర్వాత నాకే కాదు..నాలా టీనేజీ పిల్లవాళ్లకు ఇలాంటి సుగుణాలే ఉంటాయని అర్థమైంది. అర్థం కానిదొక్కటే ఆ వయసు  ఆలోచనలు...మానసిక స్థితి...అభిరుచులు టాగూరు అంత సరిగ్గా ఎలా ఊహించగలిగారా అని. కతలో పథిక్ ను నిలిపిన తీరు ఎంత చెప్పినా తక్కువే! ప్రారంభంలో వాడు చేస్తున్న ఆల్లరి...వాడి తిరుగుళ్లు ఎంత ముచ్చటగా ఉంటాయో...కోల్ కతాకు ఎళ్లనప్పటి నుంచి వాడి మనసు ఎంతలా కుమిలిపోతుందో తలచుకుంటున్నకొద్దీ కళ్లెంబటి నీళ్లొస్తాయి. అసలు ఈ టీనేజీ వయసు పిల్లల మనసు అటు ఇటుగా ఎలా ఊగుతుందో చెబుతూ ...ఈ వయసే అంత. పిల్లల్లో కలిస్తే...ఏరా చిన్నోళ్లతో ఆటలా సిగ్గులేదూ...అంటారు. పోనీ అని పెద్దల ముచ్చట్లో మాట కలిపితే...ఏరా అప్పుడే అంత పెద్దోడివయ్యావా అనేస్తారు. ఎవరితో కలవాలో తెలీక సతమతమయ్యే మానసిక స్థితి ఆ వయసు పిలగాళ్లది. ఇంట్లో పెద్దోళ్ల మాటలు ఏమాత్రం వినక చెలరేగే వీరిలో ఎంత సున్నిత భావాలుంటాయో టాగూరు మనసుకు హత్తుకునేలా చెప్పారు.

స్కూల్లో వాడు ఎవరితోనూ ఇమడలేక ఒంటరిగా మౌనంగా కూర్చోవడం..ఊరు..అక్కడి సముద్రం..విశాల తీరం...స్నేహితుల సరదా సంభాషణలు...అందరూ తనను హీరోలా గుర్తించిన సందర్భాలూ తలచుకుంటున్న కొద్దీ పథిక్ మనసు ఎంత కన్నీరు కార్చిందో! చివరికి ఉండబట్టలేక మేనమామను "నాకు ఊరు చూడాలని ఉంది' అంటూ బేలగా అడిగితే...సెలవులు వస్తాయిగా అప్పుడెళుదువు గానీ సరేనా...అన్నప్పుడు పాపం ఆ చిట్టి గుండె ఎంత కుంగిపోయిందో! నిర్లక్ష్యానికి మరో పేరుగా పెరిగిన పథిక్ ఆ క్షణాన మేనమామ మాటకు బదులు చెప్పలేక...పెదాలపై మౌనాన్ని నిలుపుకొని...తలదించుకుని వెళుతుంటే...వాడిపై ఒంటరితనం చేస్తున్న యుద్ధం ఎంత భయంకరంగా ఉందో ఊహించుకుంటేనే నా గుండె కలుక్కుమనేది. వంటిపై జ్వరం ఉన్నా...వర్షం హోరున కురుస్తున్నా...ఇంటికెళ్లాలి అనే పిచ్చికోరికతో పథిక్ తడిసి ముద్దయి వణుకుతూ మేనమామ ఇంటిముంగిట చేరిన తీరు దారుణం.మృత్యువు క్రూర హస్తాలతో లాక్కెళుతుంటే...అంత సంధిలోనూ "బై ది మార్క్ త్రీ పాథమ్స్...బై ది మార్క్ ఫోర్ పాథమ్స్...' అంటూ ఉద్విగ్నంగా...కలవరింతగా అరుస్తూ...ఆ నేలలో ప్రతి మట్టి కణాన్ని...ఆ సముద్రంలోని ప్రతి అలనూ...బేలగా...స్నేహంగా...ఆర్తిగా... ఆహ్వానిస్తూ అరిచే ఆ అరుపులు నన్ను వెంటాడి వేటాడుతుంటే ఎన్ని నిద్రలేని రాత్రుల్లో నా కళ్లు నిశ్శబ్దంగా దిండును తడిపేశాయో!! చివర్లో అమ్మ..."పథిక్ నా కన్నా...చూడరా నాన్నా...' గుండెలవిసేలా ఏడుస్తుంటే...వాడు మగతగా కళ్లు తెరచి పై కప్పుకేసి  చూస్తూ..."అమ్మా ...సెలవులొచ్చేశాయ్..' అన్న చివరి మాట నా గుండెలో గునపాల్నే దింపింది.

ఒరేయ్ పథిక్...మనమిద్దరం కలుసుకోలేదు...కనీసం మాట్లాడుకోలేదు...మరి నా జీవితంలోకి ఎలా వచ్చావురా? ఎందుకొచ్చావురా? ఇప్పటికీ నీ కబుర్లు ఊహించుకుంటుంటే గుండెపొంగుతుంది...వెళ్లిపోతూ నువ్వన్న మాటలు మనసును ఎంత గాయం చేశాయో నీకేం తెలుసు? ఎన్నైనా చెప్పు...నువ్వలా ఉన్నట్టుండి మమ్మల్ని వదిలేసి వెళ్లి ఉండాల్సింది కాదు. ఒంటరిగా నువ్వెళ్లిపోయావ్...మమ్మల్ని ఒంటరి చేసేశావ్! టాగూరు లేడు కానీ...ఉంటే కచ్చితంగా ఎందుకిలా చేశారు? నా పథిక్ ను అని కచ్చితంగా నిలదేసేవాణ్ని...నిజం!!