అప్పటికీ.. ఇప్పటికీ వచ్చిన తేడాలు... - భమిడిపాటి ఫణిబాబు

 ఇదివరకటి రోజుల్లో పిల్లాడో పిల్లదో చదువు సందర్భంలోనో, ఉద్యోగసందర్భం లోనో, ఎక్కడో దూర ప్రాంతాలకి వెళ్ళేటప్పుడు, వీళ్ళెళ్ళిన ఊళ్ళల్లో, వాళ్ళకి తెలిసిన ఏ చుట్టానిదో, స్నేహితుడిదో ఎడ్రసో, ఫోన్ నెంబరో సంపాదించి, వాళ్ళకి ఉత్తరం వ్రాసో, ఫోను చేసో చెప్పేవారు. ఏదైనా అత్యవసర పరిస్థితి వస్తే, ఏదో ఒకళ్ళైనా తెలిసినవారుంటే మంచిదీ అని. అంతేకానీ, వీళ్ళ పిల్లలకి ఆ అవతలివాళ్ళేదో  ముద్దచేసి భోజనం పెట్టాలనీ, బ్రష్షుతో పళ్ళు తోమాలనీ, ఒళ్ళు తోమి స్నానం చేయించాలనీ కాదు! ఎప్పుడెలాటి అవసరం వస్తుందో చెప్పలేము కదా, ఒక్కొప్పుడు ఇంటినుండి వచ్చే డబ్బు ఆలశ్యం అవొచ్చు ( ఆరోజుల్లో మరి డబ్బులు ఎం.ఓ. ద్వారానే కదా), ఏ వంట్లోనో బాగోపోవచ్చు, ఏదైనా కావొచ్చు. తెలిసినవాళ్ళుంటే నష్టం ఏమీలేదు. అదేకాకుండా, తెలిసినవారో చుట్టమో అని ప్రతీవారికీ చెప్పేవారు కాదు. ఈ రెండు కుటుంబాల మధ్యా ఉండే స్నేహమూ, చనువూ మాత్రమే ఇలాటి వాటికి foundation.

తెలిసినవారొకరైనా ఉన్నారులే అని ఆ పిల్లా/పిల్లాడూ, ఫరవాలేదూ తెలిసినవారున్నారూ అని ఇక్కడ తల్లితండ్రులూ ధైర్యంగా ఉండేవారు. ఉన్నారుకదా అని ఈ పిల్లలూ ప్రతీవారం వెళ్ళి ఆ తెలిసినవాళ్ళ నెత్తిమీద కూర్చునేవారు కాదు.ఎవరి సంస్కారం వాళ్ళకుండేది. అది ఆనాటి పరిస్థితి. స్నేహాలకీ, అనుబంధాలకీ ఇంకా భూమ్మీద నూకలున్న రోజులు! ఇప్పుడో,  అంతా consumerism & materialstic, జనాలు తెలివి మీరేరు కదా! అవతలివాడివలన మనకేమైనా ఉపయోగం ఉందా, లేక మన అమ్మా నాన్నల్లాగే వీళ్ళ సోది కూడా వినాలా  అనే అనుకుంటారు. అమ్మాయైతే పెళ్ళయ్యేదాకానూ, అబ్బాయైతే చదువుకున్నన్ని రోజులూ , పోన్లెద్దూ ఏదో అవసరానికైనా ఉపయోగపడతారూ అనో, లేక తల్లితండ్రులమీద గౌరవం చేతనో వినేవారు. చదువుల హడావిడిలోనో, కొత్త స్నేహాలవలనో, కొత్తగా వచ్చిన ఫ్రీడం వలనో, వాళ్ళ క్షేమసమాచారాలు తెలుపలేనప్పుడు, దూరం లో ఉన్న తల్లితండ్రులకి ఈ స్నేహితులూ, చుట్టాలే దిక్కు. ఓ ఉత్తరం వ్రాసో, ఫోను చేసో " ఓసారి హాస్టల్ కి వెళ్ళి మా అబ్బాయి/అమ్మాయి ఎలా ఉన్నారో" చూసిరమ్మనేవారు.వాళ్ళూ కూడా చాలా sincere గా వెళ్ళి సంగతులు తెలిసికుని సమాచారం అందచేసేవారు.

మరి ఇప్పుడో, ఇంకా పాతపధ్ధతుల్నే పట్టుకుని వేళ్ళాడే తల్లితండ్రులున్నారు. కానీ వచ్చిన గొడవంతా పిల్లలతోనే. అందరూ అలాటివారని కాదు. ఇప్పటికీ, కొడుకు ఏదో దూరప్రదేశానికి ఉద్యోగానికి వెళ్తుంటే, ఆ వెర్రితల్లి, ఏదో ఆ ఊళ్ళో ఉండే ఓ చుట్టానికి ఫోను చేసి, మావాడు మీ ఊళ్ళో ఉద్యోగంలో చేరాడూ, వాడి నెంబరు ఫలానా, ఏదైనా అవసరం వస్తే నువ్వున్నావని చెప్పొచ్చా, అని అడిగే వాళ్ళూ ఉన్నారు.  ఎందుకంటే ఈ చుట్టరికం ఫిజికల్ ది, అంతర్జాలానిది కాదు. ఏదో ఫోన్నెంబరిచ్చింది కదా అని, ఓసారి ఫోను చేస్తాడీ చుట్టం.

ఆ పిల్లాడు ఓసారి తిరిగి ఫోను చెయ్యొచ్చుకదా. చేయలేదూ అంటే, మనతో అంత సంబంధబాంధవ్యాలు పెంచుకోడం ఇష్టం లేకే కదా! అంత అవసరం లేనివాడితో అంతలా రాసుకు పూసుకు తిరగడం ఎందుకూ ?

 ఇప్పటి రోజుల్లో ముందర చూసేది వీడు మనకి Facebook  లో ఫ్రెండా, Twitter లో ఫ్రెండా, లేక Buzz లో ఫ్రెండా లేక ఈమధ్యన వచ్చిన whats up  లో ఏమైనా తెలిసినవాడా అని చూసుకుంటారు తప్ప, ఏదో అమ్మా నాన్నా చెప్పారూ, ఓసారి ఫోనుచేస్తే పోలా అని మాత్రం అలోచించరు. ఇదంతా అంతర్జాల మహిమ.ఇంటిపక్కనున్నవాడితోనే పరిచయం లేని ఈ రోజుల్లో, ఎక్కడో ఊరికి ఆ మూలున్నవాళ్ళతో స్నేహం చేసే తీరికెక్కడిది?  ప్రతీ మనిషికీ ఇంకో మనిషి అవసరం ఉంటుంది, అదీ ఏదో తెలిసినవాడైతే ఇంకా మంచిదికదా. మళ్ళీ కొత్తగా introduction అవసరం ఉండదు.పైగా వీడికి రోగమో రొచ్చో వస్తే వీళ్ళకే ఫోన్లూ అవీ వస్తాయి.దానికి ముద్దుగా “local guardian “  అని పేరొకటి. అలాటప్పుడుమాత్రం ఎక్కడలేని ప్రేమా పుట్టుకొచ్చేస్తుంది.

ఇంకో రకం వాళ్ళని చూశాను-  ఏదో తిరగడానికి ఏదో ఊరు వెళ్తారు, అక్కడేమో వీళ్ళ చుట్టాలెవరో ఉంటారు. కొడుకు దగ్గరకో, కూతురు దగ్గరకో వెళ్ళినప్పుడు, అడుగుతారు, ఫలానా మన చుట్టాలున్నార్రా ఓసారి తీసికెళ్ళూ అని. ఏదో చుట్టపు చూపుగా వచ్చిన తల్లితండ్రుల్ని disappoint చేయడం ఎందుకూ అనుకుని, ముక్కుతూనో, మూలుగుతూనో, మొత్తానికి మొక్కుబడిగా వాళ్ళింటికి తీసికెళ్తాడు. మళ్ళీ తుపాగ్గుండుకి కూడా దొరకడు.For the simple reason ఈ చుట్టం వల్ల ఏగాణీ " ఉపయోగం" లేదు.ఈ చుట్టాలూ, స్నేహాలూ, పాతకాలపు అనుబంధాలూ అంతా just thrash !  ఏమిటో అమ్మానాన్నల చాదస్థంకానీ, వీళ్ళేమిటి మనకి సహాయం చేసేదేమిటి అనుకుంటాడు.మన ప్రైవసీ మనకుండాలి, ఉద్యోగంలో చేరినతరువాతైనా మన దారిన మనల్ని వదలరెందుకో అని బాధపడిపోతూంటాడు.ఇలాటివి సాధారణ జాతి చుట్టాల గురించి మాత్రమే. అదే సొసైటీలో పెద్ద పొజిషన్ లో ఉన్నవాడైతే, తప్పకుండా పరిచయాలు పెంచుకుంటాడు, ఎప్పటికో అప్పటికి ఉపయోగపడకపోతాడా అని.అందుకే అన్నాను, చాలమంది ఈరోజుల్లో చాలా materialistic అయిఫొయారూ అని. ఆ మాట మాత్రం ఒప్పుకోరు, వారానికి అయిదురోజులూ పనిహడావిడిలో అలసిపోయామూ, ఏదో వీకెండ్ లో హాయిగా రిలాక్సవుదామనే కదా ఏదో పబ్ లకీ, లాంగ్ డ్రైవులకీ వెళ్ళేదీ?

కొత్తగా పెళ్ళై  ఇంటికి దూరంగా కాపురానికి వెళ్తూంటారు కొంతమంది.ఈ అమ్మాయి అత్తగారికో, అమ్మగారికో తెలిసినవారొకరు ఉన్నారనుకుందాం, కాపరం పెట్టడానికి వచ్చినప్పుడే, ఏదో ఈ తెలిసినవారి ఇంటిదగ్గరలోనే ఓ ఇల్లు చూస్తారు, పోనీ తెలిసినవారుంటే బెంగైనా తీరుతుందీ అనే ఉద్దేశ్యంతో, అవతలివాళ్ళు కూడా పోనీ మామూలుగా ఉండొచ్చుగా, ఏదో ఈ పిల్లమీద అధికారం ఉన్నట్టు, అయినదానికీ, కానిదానికీ సలహాలిస్తూంటారు. ఇందులో మరో రహస్యంకూడా ఉంది, స్వంత కోడలు ఎలాగూ ఈవిడని పట్టించుకోదు, పోనీ స్నేహితురాలి కోడలైనా వింటుందేమో అనే “అపోహ” తో. ఇలాటివెంతకాలం సాగుతాయీ? ఏదో కొత్తలో మొహమ్మాటానికి ఆ పిల్ల కూడా వింటుంది. కాలక్రమేణా అనుకుంటుంది—అత్తగారి పోరు లేదని సంతోషించినంతకాలం పట్టలేదూ, ఈవిడేమిటీ, ప్రతీ రోజూ పాఠాలు చెప్తుందీ అని. అందుకేకాబోలు ఈవిడగారి కొడుకూ కోడలూ ఇంకో ఊరికి వెళ్ళిపోయారూ అనుకుంటుంది. తప్పించుకోడం ఎలాగా అని ఆలోచించి, ఆలోచించగా ఓ ఐడియా తట్టేస్తుంది. మరీ మొహమ్మీదే చెప్పేయలేదుగా, మీరు క్లాసులు తీసికోవడం మానేయండీ అని, ఊళ్ళో ఉండే అత్తగారితో పితూరీ చెప్పినా చెప్పొచ్చు, భర్తతో పోరుపెట్టి, మొత్తానికి సమస్యకి పరిష్కారం చెబుతుంది. మనం ఇల్లు మారిపోదామూ అంటుంది. కారణం ఏమిటో తనకూ తెలుసు కానీ, ఉత్తిపుణ్యాన్న  దెబ్బలాడలేడుగా, భార్య చెప్పినదీ బాగానే ఉందనుకుని, మొత్తానికి, ఆఫీసుకి దగ్గరవుతుందీ అనే వంకతో, వీళ్ళకి దూరంగా మార్చేస్తాడు.ఎవరి మనోభావాలూ బాధపెట్టకుండా మూటాముల్లె తీసికుని, వారాంతాల్లో కూడా వెళ్ళడానికి దూరంగా ఉండే కొంపకి మార్చేయడం. ఎంత చెప్పినా ఈ కాలపు పిల్లలు చాలా తెలివైనవాళ్ళు, వీధిన పడకుండా పని జరుపుకునే చాకచక్యం చాలా ఉంది.