మన చుట్టూ ఉండే ప్రదేశం చాలా ప్లజెంట్ గా ఉండాలి. చాలా ఖరీదుగా ఉండాలి. అందంగా ఉండాలి. తలతిప్పి చూడగానే కనిపించే అమ్మాయి, మూతికీ, బుగ్గలకీ రంగుతో, విరబోసుకున్న జుట్టుతో, మహా బిగుతైన జీన్స్ లో రా అని పిలుస్తున్నట్టుండాలి. ఎండ రాకూడదు. లైట్లే ఉండాలి. వేడి రాకూడదు. ఏసీ ఉండాలి. అదీ జీవితం. ఇలా లేని ప్రపంచం ఉంది. నేనొప్పుకుంటాను. కానీ అది మనకనవసరం. ఆ దరిద్రం గురించి ఆలోచించనే చించం కాబట్టి దాన్లోకి వెళ్ళనే వెళ్ళం...' అంటాడు మిత్రుడు మహే అనే మహేష్.
తనూ అలానే అనుకొన్నాడు. కానీ తప్పనిసరై వెళ్ళాల్సి వచ్చింది. ఇప్పుడిలా ఇరుక్కుపోవాల్సి వచ్చింది.
ఎదురుగా గోదావరి పాయ. దూరంగా ఆవలి ఒడ్డు పాశర్లపూడి. వైనతేయ గోదావరి ఎర్రటి నీళ్ళతో పరవళ్ళు తొక్కుతోంది. అద్భుతమైన దృశ్యం. భీకరమైన వాన అలా కురుస్తూనే ఉంది.
అమలాపురంలో దిగి ఆటో పట్టుకుని ఈ బోడసకుర్రు రేవుకి వచ్చేస్తుండగానే మొదలై పెరిగిపోయింది వాన. రేవు దగ్గర దిగి ఆటోవాడికి డబ్బులు ఇచ్చి గబగబా లాంచీ కోసం వస్తుండగానే పూర్తిగా తడిసిపోయాడు. రేవులో ఉన్న చిన్న బడ్డీకొట్టు చూరు కింద నిలబడి కొట్టులో అతన్ని అడిగాడు. "ఆవలికెల్టానికి లాంచీ ఉంటుందా." అని.
అతను ఓసారి చూసి, "ఇంకీయాల్టికి ఉండవండి... ఇంత వాన్లో లాంచీ ఎల్దు." అన్నాడు అని, "ఏ ఊరెల్లాలండి?" అడిగాడు.
"అదుర్రు" అన్నాడు వెంకటేష్.
"మీరెల్లలేరండి," అన్నాడతను చల్లగా.
సాయంత్రం నాలుగు దాటింది. కానీ వాన వల్లా, మబ్బులు కమ్మేసిన ఆకాశం వల్లా చీకటి పడిపోయినట్టుంది.
అలా పెరిగిపోతూ ఉంది వాన.
రోజుల తరబడి తెరపి లేకుండా కురిసేలా...
వాన అపూర్వంగా ఉంది.
దూరంగా గీత గీసినట్టు కొబ్బరిచెట్లనేల. పైన ఆకాశం, కింద నది. రెండూ ఒకేలా ఉన్నాయి. ఇటూ - అటూ అంతా నదే... అంతా ఆకాశమే. నింగీ నేలా ఎకమైనట్టు వాన కురుస్తోంది.
రేవులో చిన్నా పెద్దా పడవలు గుంజలకి కట్టేసి ఉన్నాయి.
క్రైసిస్ మేనేజ్ మెంట్!
ఇలా దిక్కుతోచని స్థితిలో ఏదో ఓ దారిని వెదకాలి. మరీ ముఖ్యంగా మానసిక నిబ్బరాన్ని కోల్పోకూడదు.
వెంకటేష్ బ్యాగ్ ని నెత్తి మీద పెట్టుకొని గబగబా వర్షంలోకి వెళ్ళాడు. కాస్తంత దూరంలో భూమికి జానెడెత్తు పాకొకటి కనిపించింది.
'ఎస్. అందులో కచ్చితంగా మనక్కావలసిన వాళ్ళుంటారు,' అనుకొంటూ చిన్నగా పరుగుతోనే ఆ పాక దగ్గరకి వెళ్లి ఒంగి'లోనికి చూస్తూ,
"ఏమండీ... ఏమండీ..." అని పిలిచాడు.
పాకలోపల పొయ్యి దగ్గర కూర్చుని ఉన్నాడు ఒక మనిషి. అతను తలతిప్పి చూశాడు. గుమ్మం ముందు రెండు కాళ్ళు కనిపించాయి. అతను లేవకుండానే, "ఎవరాలు?" అన్నాడు.
ఆ కాళ్ళ మనిషి వంగాడు, ముఖం కనిపించింది.
"పడవ కావాలి," అంది ముఖం.
కూర్చున్న వ్యక్తి పైకి లేస్తూ, "లోనికి రండి బాబూ ముద్ధైపోతున్నారు," అన్నాడు.
వెంకటేష్ అలా ఒంగి పాకలోకి దూరాడు.
ఓ పక్కగా నులకమంచం వేసి ఉంది. అది ఇంచుమించు నేలని తాకేంత గోయ్యయి పోయింది.
పాకలో మనిషి, "అన్నన్నా... శానా తడిసిపోయారే... అలా మంచమ్మీద కూసోండి బాబూ... ఫర్లేదు, అదేం ఇరిగిపోదులే," అన్నాడు.
వెంకటేష్ బ్యాగ్ ని పక్కగా పెట్టి మంచమ్మీద కూర్చున్నాడు. తలలోంచి నీళ్ళుకారి పోతున్నై. కాళ్ళ మీంచి, బూట్ల మీంచి నీళ్ళు కారి నేల మీద చిన్నగా మడుగు కడుతున్నాయి. వెంకటేష్, "అవతలి ఒడ్డుకి వెళ్ళాలి. బోటులో నన్ను తీసుకెళ్ళాలి," అన్నాడు.
వర్షంలో తడుస్తున్నప్పుడు అనిపించలేదు. వెన్నులోంచి... ఎముకల్లోంచి వణుకు బయలుదేరింది. దవడలు కటకట కొట్టుకుంటున్నై. ఇంత వణుకా...!
పాకలో మనిషి వెంకటేష్ ని చూసి "చ్చాచ్చాచ్చా..." అంటూ, "శానా తడిసి ముద్దై పోయారు బాబూ... ముందీ తువాల్తోటి తల తుడుసుకోండి," అన్నాడు. ఒక పొడిగా ఉన్న తువ్వాల్లాంటి గుడ్డ ఇస్తూ.
"లేల్లేదు... నా బ్యా... గ్ లో... టవల్ ఉంది," అంటూ బ్యాగ్ ని తీశాడు. పైన కొద్దిగా తడిసిన లోపల పొడిగానే ఉన్నాయి. ఒక టవల్ ని బయటికి లాగాడు. తల తుడుచుకోవడం మొదలుపెట్టాడు. ఈలోగా మనిషి పోయ్యిలోని పుల్లల్ని మండించి పొయ్యి మీద నల్లటి సత్తుగిన్నె ఒకటి పెట్టి అందులో నీళ్ళు పోశాడు.
వెంకటేష్ తల తుడిచేసుకొని ఆ టవల్ తోనే పాంటు చొక్కాల మీదే ఒళ్ళు కూడా తుడిచేసుకున్నాడు. నీళ్ళు ఓడడం తగ్గిందిగానీ ఒణుకు తగ్గడంలేదు.
కాసిన్ని నిప్పులు ఒక పగిలిపోయిన కుండ పెంకులో పెట్టి దాన్ని మంచం కింద పెట్టాడు ఆ మనిషి.
"కూసోబాబూ ఎచ్చగుంటది..." అని పొయ్యి మీద మరిగిన టీని రెండు గ్లాసుల్లో పోశాడు. చల్లని ఆ వాతావరణంలో టీ వాసనకి ప్రాణం లేచొచ్చినట్టుంది.
మంచం మీద కూర్చుని అడుగు నుంచి వెచ్చదనం శరీరాన్ని వేడెక్కిస్తుండగా టీని రెండు గుక్కలో తాగాడు. బెల్లం వేసిన డికాషన్ చిరు చేదుతో చిత్రమైన రుచి...
మెల్లిగా... ఒణుకు తగ్గింది.
ఆ మనిషి ఒక బీడీని తీసి పొయ్యిలోని పుల్లతో ముట్టించి గప్పుమని పొగ వదిలాడు.
గ్లాసు కింద పెడుతూ మళ్ళీ అన్నాడు వెంకటేష్.
"నేను అర్జెంటుగా అదుర్రు వెళ్ళాలి. చాలా అర్జెంటు. లాంచీ పోదట. మీ బోటులో నన్ను అటువేపు తీసుకెళ్ళగలరా? ఎంత డబ్బయినా ఫర్లేదు..." అన్నాడు.
ఈ సారి గొంతు వనకలేదు. వంటిమీద తడిబట్టలు మాత్రం చిరాగ్గా ఉన్నాయి.
ఆ మనిషి బీడీ పొగని మళ్ళీ ఊదుతూ...
"ఏఊరు మంది." అన్నాడు.
కోపం వచ్చింది వెంకటేష్ కి
"ఏ ఊరైతే ఏంటి?"
ఆ మనిషి నవ్వుతూ, "కోప్పడకండి బాబూ, నేను ఊరికే అడిగా అంతే..." అని, "బైట వాన చూశారా?... తుపానట సిటం ఆక్కుండా కొడుతోంది." అన్నాడు.
"ఫర్లేదు... తడిసిపోయినా ఫర్లేదు... అర్జెంటుగా వెళ్ళాలి... అంతే."
"ఏల్లేం బాబూ."
"ఎంత డబ్బయినా ఫర్లేదంటున్నా కదా."
"అబ్బే... ఇది డబ్బుల్లో తేలే యవ్వారం కాదు. గోదారి అమ్మోరమ్మలా ఉంది. ఏలు పెడితే లాగేసేలా ఉంది. హాయిగా ఈ వానలో ఇలా మనగదీసుక్కూసోడం... వాన్నీ గోదార్నీ సూడ్డం తప్ప మరేటీ సైలేం..."
నిశ్చేష్టుడిగా ఉండిపోయాడు వెంకటేష్.
బైట వర్షపు హోరు భీతావహంగా వినిపిస్తోంది. చీకటి పడిపోయింది.
పాకలోని మనిషి లాంతరు వెలిగించి చూరుకు వేళ్ళాడదీశాడు.
గుమ్మం దగ్గరికి వెళ్లి. "సోవుడూ... సోవుడూ..." అని అరిచాడు.
మళ్ళీ లోనికి వచ్చి గుమ్మమ్మీద కూర్చుని, "కాస్తంత వాన తగ్గితే అమలాపురం ఎలిపోండి బాబూ... అక్కడి నించి రాజోలు బస్సులుంటై. ఎక్కేసి జగ్గన్నపేటలో దిగిపోయి అట్నుంచి ఆటోనో దేన్నో అట్టుకొని అదూరు పోవచ్చు." అన్నాడు.
నిట్టూర్చాడు వెంకటేష్. త్వరగా వెళ్లాలని ఇటొచ్చాడు తను అందుకే అంటారు, తొందర ఆలస్యానికి మొగుడని, కానీ ఇప్పుడు మన పరిస్థితి ఏంటి?
ఎక్కడికి పోవాలీ రాత్రి!
ఇక్కడెక్కడా లాడ్జీలు ఉండవు. ఉన్నా ఎక్కడికెల్తాం!
బాగా నీరసించిన గొంతుతో అన్నాడు. "దగ్గర్లో లాడ్జీలు ఉండవా...?" "అమలాపురం పోవాలి బాబూ... అయినా ఎలా ఎల్తారు?" అన్నాడు.
"మరి..."
ఇంతలో బయటినించి ఓ కుర్రాడు నెత్తి మీద ఒక ప్లాస్టిక్ సంచిని కప్పుకొని లోనికొచ్చాడు. చిన్న గోచీ తప్ప వాడి వంటి మీద ఇంకేమీ లేదు. నల్లటి ఒళ్ళు చీకట్లో కలిసిపోయింది. వాడి చేతిలో తాటాకులతో చేసిన చిన్న బుట్టలాంటిది ఉంది.
ఏడేళ్ళుంటాయి వాడికి... వాడు లోనికొస్తూనే, "ఏం వాన్రా అయ్యా," అన్నాడు. అని నెత్తి మీద సంచీని బయటే పారేసి బుట్టని చూరుకి తగిలించి పొయ్యి దగ్గరకెళ్ళాడు. వాడి వెనకే ఓ ఆడమనిషి లోనికొచ్చి కొత్త మనిషిని చూసి వంటగది పక్కనున్న గదిలోకి పోయింది.
పాకలో మనిషి పొడిగుడ్డతో ఆ కుర్రాడి ఒళ్ళు, తల తుడుస్తూ "ఏడున్నార్రా ఇంత దాకా," అన్నాడు.
లోపల్నించి ఆడమనిషి గొంతు.
"సెప్తే ఇంటడా ఎదవ సచ్చినోడు... ఒద్దురా ఒద్దూ అంటున్నా ఇనకుండా గోదాట్లోకి పోయాడు. గుండెలలిసిపోయాయనుకో... ఎలా ఉంది గోదారి?" అంది.
"ఏరా ఎదవా... ఈ వాన్లో... ఈ వరదలో గోదాట్లో దిగావా..."
ఆ కుర్రాడు లేచి ఓ కాలు కొంచెం వంకరగా పెట్టి తలని ఓ పక్కకి కొంచెం వాల్చి లేని కాలర్ ని ఉన్నట్టు అభినయిస్తూ.
"మనం సిరంజీవ్వోళ్ళం... మన్ని గోదారేటి చేద్ది?" అన్నాడు.
వాడి నాన్న నవ్వాడు.
"ఎదవకి సిరంజీవి పిచ్చండి," అన్నాడు.
లోపల్నుంచి పొడి చీర కట్టుకొని ఆడమనిషి బయటకొచ్చి వంటగదిలోకి వెళ్ళింది. దానికి తలుపంటూ ఏమీ లేదు. గుమ్మం మాత్రం ఉంది. లోపల ఆమె పొయ్యిలో నిప్పుని రాజేసి పుల్లలు మంటపెట్టి వంట మొదలు పెట్టింది. పాకలో మనిషి లాంతరు చిమ్నీ పెకెత్తి ఇంకో బీడీ వెలిగించి ఒక మూలగా మునగదీసుకుని కూర్చున్నాడు. ఆ కుర్రాడు వంటగదిలో వాళ్ళమ్మ వీపు మీద ఎక్కి ఊగుతున్నాడు.
వెంకటేష్ ఒక్కసారి మంచం మీంచి లేచి బాగ్ ని ఓ పక్కగా పెట్టాడు. కింద నిప్పులు ఆరిపోయి ఉన్నాయి.
అతను లేచి బయటికి చూశాడు.
బయట అంటూ ఏముంది?
చీకటి గుయ్యారం.
ఈ పాకలోని లాంతరు నారింజ వెలుగు ఆ చీకట్లో పడి మాయమైపోతోంది.
చిటపట చిటపట వాన చినుకులు...
కొబ్బరి చెట్లు ఊగిపోతున్నట్టు గాలి తెలుస్తోంది.
ఏంటి ఈ పరిస్థితి అనుకున్నాడు వెంకటేష్. ఆ మనిషితో అన్నాడు. "ఈ వాన ఇప్పట్లో తగ్గేలా లేదు."
అతను అలా ఆ చీకట్లోకే చూస్తూ, "ఔనండి... ఎన్నాళ్ళయ్యింది ఇలాంటి వాన పడి..." అని ముక్తాయించాడు.
లాంతరు వెలుగులో టైము చూశాడు. ఇంకా ఏడు కూడా అవలేదు.
లోకం అదృశ్యమైపోయింది.
లోపల్నుంచి అన్నం ఉడుకుతున్న వాసన కమ్ముకొంది. 'ఈ వాసన ఇంత బాగుంటుందా?' అనుకొన్నాడు.
"ఇప్పుడీ వానలో నేనెక్కడికి వెళ్ళగలను," అన్నాడు.
ఆ మనిషి గుమ్మంలో పడుతున్న చినుకుల్నీ, వాటి మీద పడి మెరుస్తున్న నారింజ వెలుతుర్నీ కన్నార్పకుండా చూస్తూ...
"ఎక్కడికెళ్తారు బాబూ... ఎక్కడికీ ఎల్లలేరు," అన్నాడు.
"మరి..."
"మరేటుంది బాబూ... ఉండిపోవాల... కసింత వానైనా తగ్గితే అప్పుడే చూడాలి..." ఆ పిల్లవాడు లోన్నుంచి గెంతుకొంటూ వచ్చి వాళ్ళ నాన్న వీపుమీది కెక్కాడు.
"సలి పెడుతుంటే గోసీ గుడ్డతో ఉండిపోయావేట్రా, పోయి సోక్కా అన్నా ఏస్కురా పో," అన్నాడు.
వాడు లేచి ఒక్క గెంతులో లోపలి గదిలోకి పోయి చొక్కా వేసుకొని, "అయ్యా..." అంటూ వచ్చాడు.
వాడేసుకున్న చొక్కా వాడికి చీలమండలదాకా వచ్చింద. పొట్టి చేతుల చొక్కా వేళ్లు చివరిదాకా ఉంది. అటు లాంతరు వెలుగు, ఇటు వంటగదిలోని పొయ్యి వెలుగుల్లో, వాడు గ్రహాంతర జీవిలా వింతగా ఉన్నాడు.
వాళ్ళ నాన్న వాడివంక చూసి నవ్వాడు. వాడు గెంతుకొంటూ వచ్చి వాళ్ళ నాన్న ఒళ్ళో దూరాడు.
ఈ అపరిచిత సన్నివేశంలో తన పాత్రేమిటో తెలియక అయోమయమైపోయాడు. వెంకటేష్. ఈ రాత్రికి ఈ పాకలో ఈ అపరిచిత కుటుంబంతో తెల్లారదియ్యాల్సిందే!
ఈ ఆగంతకుని అస్తిత్వాన్ని వాళ్ళెవరూ అబ్బురంగా చూట్టం లేదు. నిత్యమూ అగుపించే చుట్టాన్ని చుట్టానికి అలవాటు పడ్డట్టుగా ఉన్నారు.
క్రైసిస్ మేనేజిమెంటులో తనకున్న అపారమైన తెలివి ఈ రాత్రి గింగిరాలు తిరిగి ఎక్కడికి పోయిందో... లక్ష్యసాధనలో ఇక్కడి ఇరుక్కు పోవడం ఒక అనివార్య సంఘటనే. కానీ, అది మన ప్రమేయం లేకుండా మన మీద వచ్చి పడిపోతే... ఇంక క్రైసిస్సూ లేదు, మేనేజిమెంటూ లేదు. పువ్వుల్లా చిందుతున్న వెలుగుబుడగల చినుకుల్ని చూస్తూ కూర్చోవడం తప్ప.
లోపల్నించి చేపల పులుసు వాసన ఆకల్ని రేకెత్తిస్తూ అలుముకొంది. వాసన తగుల్తున్న కొద్దీ తినెయ్యాలి తినెయ్యాలనే కోరిక చిందులెయ్యడం మొదలుపెట్టింది. లేచి వాచీని లాంతరు పక్కగా పెట్టి చూశాడు. ఏడు దాటింది. అప్పుడే ఇంత ఆకలా?
లోపల్నించి కుర్రాడి తల్లి "సోముడూ..." అని పిల్చింది వాడు లేచి లోపలికి వెళ్ళాడు. ఒక గిన్నెలో పొగలు చిమ్మే అన్నం... దానిపైన చేపల పులుసు వేసుకొని వచ్చి నాన్న పక్కన కూర్చుని తినడం మొదలుపెట్టాడు.
ఆవిడ మరో రెండు కంచాల్లో అన్నం... రెండు స్టీలు గిన్నెల్లో పులుసు వేసుకొని వచ్చి మంచం పక్కన పెట్టింది.
పాకలోని మనిషి లేచి, "వణ్ణం తినేండి బాబూ... తినేసి తొంగుంటే... తెల్లార్సంగతి భగవంతుడు చూస్కుంటాడు," అన్నాడు.
తనకి వద్దనలేనంత ఆకలి వేస్తుండటం వెంకటేష్ కి చిత్రమనిపించింది. అతను లేచి బుద్ధిగా వెళ్లి ఒక కంచం ముందు కూర్చున్నాడు. ఆవిర్లు చిమ్ముతున్న అన్నం కంచంలో
రాశీ పోయినట్టు నిండుగా ఉంది. ఇంతన్నమా అనుకొన్నాడు.
గొంతు పెగలదీసి, "ఇంతన్నం తిన్లేను," అన్నాడు.
"అదెంతుంది బాబూ," అందామె గుమ్మం దగ్గర్నుండి.
"లేల్లేదు... తిన్లేనండి... కొంచెం తీసైండి ప్లీజ్..." అన్నాడు.
ఆమె అన్నం వండిన గిన్నె తెచ్చి తెడ్డుతో కొంచెం అన్నం తీసింది. పులుసును అన్నంలో కలుపుకొన్నాడు. ఆ వాసనకి నోట్లో నీళ్ళూరిపోయాయి. నోరూరిపోవడం... చిన్నప్పుడు తప్పిస్తే మళ్ళీ తనకీ అనుభవం లేదు. అన్నాన్నీ, కూరనీ చూస్తే నోరూరుతుందా...
వర్రగా ఉన్న పులుసు... చేపలు... కొద్దికొద్దిగా కలుపుకొని... మళ్ళీ అన్నం పెట్టించుకొని తిన్నాడు. ఆకలి మొహమాటపడదు. చల్లని ఆ వానరాత్రి... వేడివేడి అన్నం... వర్రగా ఉన్న పులుసు...
ఒళ్లూ ముఖం వేడెక్కిపోయి తలలో చిన్నగా చెమట కూడా పట్టింది. ఆహారం తినడం ఇంత అనిర్వచనీయమైన అనుభవాన్నిస్తుందా!
భోజనం అయిపొయింది. లేచి మళ్ళీ టైము చూసి నడుం దగ్గిర్నించి సెల్ ని బయటకు తీసి చూశాడు. సిగ్నల్ లేదు. ఎవ్వరికీ ఏ ఫోనూ చైలేం... ఎవ్వరూ మనకీ చైలేరు... నో
సిగ్నల్... ఈ సెల్లొక బొమ్మరాయి.
ఆ మర్నాడు తింటూనే నిద్రకి పడ్డాడు. వాళ్ళమ్మ కూడా తినేసి ఆ కుర్రాణ్ణి తీసుకొని లోని గదిలో మంచం మీద పడుకుండిపోయింది.
పాకలో మనిషి తినేసి కంచాల్ని గుమ్మం అవతల పడేసి తువ్వాలుతో చేయి తుడుచుకొని బీడీ తీసి వెలిగించి కూర్చున్నాడు.
తనకీ ప్రమేయం లేని చిత్రమైన పరిస్థితిలో కొనసాగిపోతున్నాను అనుకొన్నాడు. వెంకటేష్.
చిత్రంగా ఆ మనిషి కూడా అలానే ఉన్నాడు. కానీ అతనికి ఏం చెయ్యాలో తెల్సు. అతని ఇంట్లో ఒక అపరిచితుడున్నా అతడు అది తనకి ప్రమేయం లేని సందర్భంలానో లేక సహజమైన ఘటనలానో ఉన్నాడు.
వెంకటేష్ లేచి బ్యాగ్ తీసి షార్టుని బయటకు తీశాడు. వంటి మీద ప్యాంటు షర్టులు ఇంకా తడిగానే ఉన్నాయి. టవల్ ని చుట్టుకొని వాటిని తీసేసి షార్టు వేసుకొన్నాడు. మరో పొడి షర్టు వేసుకుని తడిబట్టల్ని చూరులో తాటికమ్మకి వేళ్ళాడేసాడు. అతనలానే కూర్చుని బయటికి చూడ్డం మొదలుపెట్టాడు. ఈ చిన్న పాక... వంటిమీద బట్టల్లేని కుర్రాడు... కరెంటు లేదు... టీ.వీ లేదు... సోఫాల్లేవు... డైనింగ్ టేబుల్ లేదు... ఫ్రిజ్ లేదు... మంచాల్లేవు. ఏమిటీ బతుకు అనుకున్నాడు. ఈ బతుక్కి ఒక లక్ష్యం లేదు. ఉన్నతి స్థితికి ఎగబాకిపోవాలనే కిల్లింగ్ ఇన్ స్టింక్ట్ లేదు. ఎలా బతుకుతున్నారీ బతుకుని? ఎందుకు బతుకుతున్నారు? ఒక జంతువులాగా... బతికున్నాంకనక తినడం... తింటున్నాం కనక బతకడం... ఇంతేనా... ఒక ఐన్ స్టీన్ తెలీదు... న్యూటన్ తెలీదు... జార్జిబుష్ తెలీదు, బిల్ గేట్స్... కనీసం సత్యం కంప్యూటర్స్ తెలీదు... ఈ అజ్ఞానం, అజ్ఞానం వల్ల దరిద్రం... ఎందుకీ బతుకు... తన ఆలోచన్లకి తనకే నవ్వు వచ్చింది వెంకటేష్ కి. బయట వర్షపు చప్పుడు అలానే వినిపిస్తోంది. దాంతో పాటు ఒక లాంటి హోరు... నది ప్రవహిస్తున్న ధ్వని... ఉండి ఉండి నేలని పేల్చేస్తాయా అన్నట్టు మెరుపులు...
పాకలోని మనిషి లేచి లోనికెళ్ళి ఒక చిరిగిపోయిన చాప... ఏశతాబ్దం నాటిదో ఒక బొంత తెచ్చాడు. ఆ బొంత చాలావరకూ పీలకలైపోయి ఉంది. అతను వాటిని మంచం పక్కగా పడేసి, "పడుకోండి బాబూ... తెల్లారెలా ఉంటదో సూద్దా..." అన్నాడు. అని అంతవరకూ కూర్చున్న చోటనే ఒక గోనిపట్టాని పర్చుకుని పడుకుండిపోయాడు.
లాంతరు బాగా తగ్గి నిశ్చలంగా వెలుగుతోంది. నిజానికి వెలుగులో ఏమీ కనపడకపోయినా అది స్నేహితుడి స్పర్శలా అప్తంగా ఉంది. వెంకటేష్ చాపని పరిచాడు కానీ బొంతని మంచంపైన వదిలేశాడు. ఇందాకా తను నిలబడ్డ చోటా కూర్చున్న చోటా నేలంతా చెమ్మగా ఉంది. కాస్త ఇవతలికి చాపని లాగి తన బ్యాగ్ లోంచి ఒక దుప్పటిని తీసి పరిచాడు ఇంకో పల్చటి దుప్పటిని తీసి బ్యాగ్ ని తలగల్లా అమర్చుకొని వాలాడు.
బయట అంధకారంలోకి ఊహ కూడా పోవడం లేదు. కానీ మెరుపు మెరిసినప్పుడల్లా కాస్త బంగారం కలిసిన వెండిలా ఒక అనంత నీటి ప్రవాహం తటిల్లున మెరిసి మాయమైపోతోంది. సెల్ తీసి టైము చూశాడు. ఎనిమిదా. తను కల్లో కూడా ఈ టైముకి పడుకోలేదు.
***
కళ్ళు తెరవగానే కోసిన ముక్కలాగా వెలుగు కనిపించింది. అది గుమ్మం... వాన అలానే ఉంది. చప్పుడు అలానే ఉంది. గాలి అలానే ఉంది. కొద్దిగా వెలుగు... ఈ రాత్రివేళ వెలుగొచ్చిందేంటి అనుకొన్నాడు. లేచి కూర్చున్నాడు. రాత్రి కాదు, తెల్లారింది.
వాళ్ళ నాన్న కూర్చున్న చోట్లో పిట్టలా కూర్చుని బయటికి చూస్తున్నాడు కుర్రాడు. ఆ కాస్త వెలుగు తప్ప ఏ మార్పు లేదు.
ఆ కుర్రాణ్ణి చూస్తూ, "మీ అమ్మానాన్నా... ఎటు వెళ్లారు?" అడిగాడు.
ఆ కుర్రాడు అతని వంక చూసి రెండు వేళ్ళు చూపించాడు.
మెల్లిగా లేచాడు వెంకటేష్. గుమ్మం దగ్గరగా వెళ్ళి బయటికి చూశాడు. గోదావరి ఇంచుమించు గట్టుని తాకుతోంది అక్కణ్ణించి అలా చూస్తే ఆవలి ఒడ్డు అంటూ ఏ కనపడ్డం లేదు. నది అలా పరుచుకొని లేచి ఆకాశంలోకి పోయింది. గుమ్మంలోంచి కాలు బయటపెట్టి చూరు కిందగా నిలబడ్డాడు. జల్లు మీద పడింది.
గుండె ఝల్లుమంది. ఏంటిది!
ధారలుగా పడుతున్న వాన కమ్మేసి చూపు ఎక్కువ దూరం పోవడంలేదు. అంతా తెల్లరంగు తెరలు దిగవేసినట్లు చుట్టూ మూసుకునిపోయింది. ఆ తెరల వెనగ్గా చెట్ల జాడ అల్లుకొనిపోయి ఉంది.
తెర వెనక నుంచి ముద్దైన కాకిలా బయటకొచ్చాడు పాకలోని మనిషి. అతడు ప్లాస్టిక్ సంచీని మీద కప్పుకొని ఉన్నాడు.
కానీ అదేం ఆగుతుంది? ఊరుకుతో వచ్చి అతను సంచీని చూర్లో వేళ్ళాడేసి వెంకటేష్ పక్కకొచ్చి, "పిచ్చి వానండి బాబూ... ఈ గట్టు కింద తోటంతా మునిగిపోయింది. ఆ రేవు రేవంతా మునిగిపోయింది. గోదార్చూశారా... ఇంకొంచెంగానీ పెరిగిందా మనం ఈ పాకొదిలి పోవాల్సిందే..." అన్నాడు గజగజలాడుతూ, అని, "మీరు బయటికి పోవాలంటే ఈ సంచి మీదేస్కుని యియ్యేపెళ్లండి. అంతా నీళ్ళే కదా... ఎక్కూదూరం పోక్కర్లేదు..." అని చెప్పి లోనికి వెళ్ళాడు.
"అమ్మింకా రాలేదురా," అని అతడు కొడుకును అడగడం వినిపించింది.
వెంకటేష్ కళ్ళు ఆరిపోయాయి. టపటప వాన గాలిహోరు... ఉండుండి మీద పడుతున్న జల్లు. అర్జెంటుగా అయిపోవాల్సిన పని అతీగతీ లేకుండా పోయింది. అదవకపోతే కొంపలంటుకుపోతాయనుకున్నాం. ఏ కొంపా అంటుకోలేదు. కాలం వానలోనూ, తుఫానులోనూ చిక్కుకొని పోయి కదల్డం లేదు. అర్జెంటూ లేదూ... ఏమీ లే... నిర్వ్యాపకంగా ఈ అపరిచిత హోత ఇంట్లో ఆతిధ్యం... ఈ ఇల్లు ఉంటుందా... మునుగుతుందా!
అతను మెల్లిగా సంచిని తలమీద వేసుకొని వానలోకి దిగాడు. సగం తడిసీ, కాళ్ళ నిండా బురద అంటించుకొని అతడు వచ్చేసరికి పాకలో మనిషి, అతని భార్య పిల్లాడూ కూర్చుని ఉన్నాడు. అతణ్ణి చూసి ఆమె కొద్దిగా వెనక్కి జరిగి కొడుకుని ఒళ్ళోకి లాక్కుంది. వెంకటేష్ లోనికి వచ్చి తన చాప మీద కూర్చుండి పోయాడు.
"కూసంత టీ ఎట్రాదే..." అన్నాడు ఆ మనిషి.
కొడుకుని ముద్దులాడుతున్న ఆమె ఓరకంట వెంకటేష్ ని చూసి మళ్ళీ మొగుడి వంక చూస్తూ, "సిన్న బెల్లముక్కేనా లేదు," అని ఆగిపోయింది.
ఆమనిషి తల ఊపి, "పోన్లే ఉత్తదైనా ఎట్టై..." అన్నాడు.
"ఇప్పుడా పొయ్యి నే ఎలిగించలేను బాబూ... నువ్వే ఎట్టేస్కో," అందామె.
అతను లేచి వంటగదిలోకి వెళ్ళాడు. కాసేపు చెమ్మదేరిన పుల్లల్ని తిట్టి పోయి...
ఊఫ్ ఉఫ్... అని ఊది ఎట్టకేలకి మంటపెట్టాడు. ఇల్లంతా పొగ... మంట రావడంతోనే అమ్మ ఒళ్లో ఉన్న కుర్రాడు జువ్వలా లేచి నాన్న పక్కన దూరాడు. కాస్సేపటికి పొడుగాటి స్టీలు గ్లాసులో నల్లటి రంగు నీళ్ళు... ఆవిర్లు చిమ్ముతూ ఉండగా వెంకటేష్ కిచ్చాడు. వెంకటేష్ దాని వంక కాసేపు చూసి మెల్లిగా ఓ గుక్క తాగాడు. ఏ రుచీ లేదు. వేడినీళ్ళు... నాలుగైదు గుక్కలు తాగాక ఏదో రుచి తగిలింది. వగరు వగరుగా ఉన్న ఆ రుచి బాగున్నట్టు కూడా అనిపించింది.
టీలు తాగేశాక ఆవిడ లేచి గ్లాసుల్ని వాననీటిలో పెట్టి తొలిచేసింది. లోపలికి పోయి మంచం మీద వాలింది. పాకలో మనిషి బీడీ తీసి పొయ్యి దగ్గర వెలిగించి బయట కొచ్చి కూర్చున్నాడు.
తన బ్యాగ్ మీద వెనక్కి వాలి కూర్చున్న వెంకటేష్, "మీ అబ్బాయి పేరేంటండి." అనడిగాడు.
"సోమరాజండి మా అయ్య పేరెట్టాను."
"కుర్రాడు మంచి చురుగ్గా ఉన్నాడు. చదువుతున్నాడా?"
"అబ్బే ఏం సదూతాడండీ... పనీపాటా లేకుండా బళ్ళో కూర్చుంటానంటే మనకి గడవదు కదా."
'ఓర్నీ... అంటే పనీపాటా లేనోళ్ళు చదువుకొంటారా,' అనుకొని, "అలాక్కాదు... చదువుకొంటే మంచి ఉద్యోగం వస్తుంది. డబ్బులు సంపాదించవచ్చు. కుర్రాడు బాగుపడతాడు కదా," అన్నాడు.
"ఆయ్... ఎందుక్కాదండీ... కానీ యేట నేర్చుకోకపోతే, ఎట్టా బతుకుతాడండి."
నవ్వొచ్చింది వెంకటేష్ కి. ఉద్యోగం వస్తుందిరా అంటే ఎలా బతకాలంటాడు. అందుకే వీళ్ళు పైకి రావడంలేదు అనుకొని.
"అదికాదండీ... చదువుకోవడం వల్ల చాలా విషయాలు తెలుస్తాయి. పెద్ద పేరు సంపాదించవచ్చు. నాకు తెల్సిన కుర్రాడు ఒకతనున్నాడు. అతనూ ఇంతే ఉంటాడు. అతణ్ణి కూర్చోబెట్టి అడిగామనుకోండి... ఇరవై ముఫ్ఫై దేశాల పేర్లు, వాటి అధ్యక్షుల పేర్లు టకటకమని చెప్పేస్తాడు. అతణ్ణి ఒకసారి టి.వి. లో చూపించారు కూడా. ఇదంతా ఎలా వచ్చింది? చదువువల్లనే కదా..."
ఆ మనిషి బీడీని అవతలకి విసిరేస్తూ, "నిజమే బాబూ... సదుంకోబట్టే అన్ని తెలివి తేటలు..." అని ఆగాడు. ఆగి మళ్ళీ, "మావోడు కూడానండీ శానా తెలివైనోడేనండి. ఇంతున్నాడు ఆడు. ఎన్ని విషయాలు తెలుసో తెలుసాండి... గోదాట్లోనూ... సముద్రంలోనూ దొరికే చేపల్ని బలే గుర్తు పట్టేస్తాడండి... మీరడగండి ఎన్ని రకాల చేపలు చెప్తాడో... ఈ సుట్టుపక్కలెవరికీ అన్ని సేపలు తెల్లేతెల్దు," అని, "ఒరేయ్ సోవుడూ మనకి దొరికే చేపల పేర్లు చెప్పరా," అన్నాడు.
ఆ కుర్రాడు వెంకటేష్ ని చూసి మళ్ళీ వాళ్ళ నాన్న వంక చూస్తూ "మట్టగడిసలు, చేతిపరిగెలు, పంజరం, ఇలస, పండుగప్ప, వాలుగ, మోసు, బొచ్చు, ఎల్ల, కొరమీను, ఇసకదొందులు, మార్పు, రొయ్య, గండమీను, గొయ్యంకలు, తాటిగిలస, బొమ్మిడాయిలు, గొరస, బేడీస, శీలావతి, బెత్తుపరిగ, సొరచేప కానాగదులు, సందువ, సావిడాలు, పీతలు, టేకి, కవళ్ళు, చుక్కపీతలు..." అంటూ ఊక్కుంటూ చెప్పాడు.
'నాన్సెన్స్' అనుకొన్నాడు వెంకటేష్. నేను చెపుతున్న విషయమేంటి... ఈ బోడి చేపల విషయమేంటి...
కొద్దిసేపటికి అతని పెదాల మీద వంకర నవ్వు లోనికి ఇంకిపోయింది.
అవును. ఆ కుర్రాడు తను ఎందులో ఉన్నాడో... తను ఎందులో ఉంటాడో దాని గురించి అపారమైన జ్ఞానాన్ని సంపాదించాడు. వరద గోదావర్ని కటిక చీకట్ల ఈదగల సాహసి. తన కొడుకు ఇరవై దేశాల పేర్లు, అధ్యక్షులు చెప్పగలిగేవాడు... ఆటలు పాటలు లేకుండా ఐదేళ్ళ వయసు నుంచీ నూరి నూరి పొస్తే చెప్తున్నాడు. కానీ వాడికి ఆ వయస్సులో... ఆ దేశాలతోనూ... అధ్యక్షులతోను పనేంటి? వాడికీ, వాడి బుర్రకీ, అక్కర్లేని విషయాల్ని జి.కె. పేరు మీద అంటగడుతున్నాం. దాన్ని జ్ఞానం అనాలా... ఇంత చిన్న వయసులో తన చుట్టూ ఉన్న ప్రకృతి గురించి ఇంత అపారమైన ఎరుక సంపాదించిన ఈ కుర్రాడిది జ్ఞానం అనాలా?
ఇది విద్య కాదా... చదువుకాదా...
అతడి ఆలోచనలు అలా సాగిపోతున్నాయి.
తండ్రీకొడుకులిద్దరూ అలా వాలి కళ్ళు మూసుకున్నారు.
అవును, ఈ కుర్రాడు పెద్ద డబ్బు సంపాదించలేదు. పేరూ సంపాదించలేదు. కానీ నీళ్ళు... నదులు... సముద్రాలు... చేపలు... ఈ బ్లూగోల్డ్ కి సంబంధించిన మార్కెట్లో వీడూ వీడి జ్ఞానం భస్మమైపొతాయి. పనికిమాలినవాడెవడో లక్షలు పోసి ఇంజనీరింగో, ఇంకోటో చదివి చేపలి స్పెషలిస్ట్ ఔతాడు. వీళ్ళని ఇక్కన్నుంచి గెంటేసి నీటినీ, చేపల్నీ కంప్యూటర్లో వెదికి సముద్రాన్ని జల్లెడ పట్టేస్తాడు. కోట్లు గడించేస్తాడు. ఇంత సాహసం... జ్ఞానం ఉన్న ఈ కుర్రాడు ఏ బురద గుంటనో వెదుక్కొని మట్టగడిసల్ని దేవులాడుకొంటూ బతుకుతాడు... ఏంటో ఈ చిత్రం... కునుకు పట్టేసింది.
మళ్ళీ కళ్ళు తెరిచేసరికి చారు పోపు వాసన కమ్ముకొని ఉంది. బయట అంతగా చప్పుడు లేదు. అతడు గమ్మున లేచి గుమ్మంలోంచి చూశాడు. వాన తగ్గిపోయింది. చిన్న చిన్న చినుకులు పడుతున్నాయి. అయినా ఫర్వాలేదు. పోవచ్చు.
అతను చిన్న పిల్లాళ్ళా వెనక్కు తిరిగి ఇంట్లో వాళ్ళని చూస్తూ,
"వాన తగ్గిపోయింది," అన్నాడు. అని మళ్ళీ 'నాన్సెన్స్, ఏంటీ వింత ప్రవర్తనా' అనుకొని -
"నేను బయలుదేరవచ్చు," అన్నాడు.
పాకలో మనిషి తల ఊపుతూ, "అవును బాబూ బేగెల్లిపోతే అమలాపురం పోవచ్చు, అని " వణ్ణం పెట్టెయ్యే," అన్నాడు భార్యతో.
"అబ్బే ఎందుకండీ ఎలాగూ అమలాపురం పోతాను గదా," అన్నాడు గానీ ఆకలి దంచేస్తుంది. అతను గబగబా రాత్రి తీసిన దుప్పట్లు, తడిగా ఉన్న బట్టలు బ్యాగులో కుక్కేసి ఆ షార్టు, చొక్కాలతోనే తయారైపోయాడు. చారు పోసిన అన్నం గిన్నె తెచ్చి ఆమె మంచం దగ్గర పెట్టింది వెంకటేష్ గబగబా తినేశాడు. సాక్స్ లేకుండానే బూట్లు తొడిగేసుకుని బ్యాగ్ ని భుజాన తగిలించుకొన్నాడు. లేచి ఒక్కసారి ఆ ఇంటిని చూశాడు.
గుమ్మం దగ్గర ఆమె - ఆమె కొంగు పట్టుకుని కుర్రాడు నిలబడి ఉన్నారు. పాకలో మనిషి తనతో రావడానికి సిద్ధంగా ఉన్నాడు. వెంకటేష్ అసంకల్పితంగా ఆమెకి నమస్కారం పెడుతూ, "సొంత అక్క కన్నా బాగా చూశారు నన్ను... మీకు నా... నా... థాంక్స్," అన్నాడు.
ఆమె నల్లటి మొహం ఎర్రబడిపోగా తల పక్కకి తిప్పుకొని బిడ్డని దగ్గరగా లాక్కుంది.
"వస్తానండి," అంటూ బయటకొచ్చాడు.
'అబ్బే అటెల్లలేమండీ... ఆ రేవంతా మునిగిపోయింది చూశారా," అన్నాడు పాకలోని మనిషి.
అటు చూశాడు. నిన్న తను నడిచొచ్చిన గట్టు కొంత దూరం కనిపిస్తోంది. ఆపైన అంతా ఎర్రటి నీళ్ళు... పక్కని గోదావరి చూస్తే గుండె ఝల్లుమంది. సుడులు తిరుగుతూ ఒక
ఇంద్రజాల శక్తిలా వెళ్తోంది. ఒక్క నిమిషం అలా చూస్తే మనకీ అందులోకి పోవాలనే వాంఛ కలుగుతుంది.
'కానీ ఇంత అందమైనదీ... ఆత్మనీ, మనసునీ కడిగేసిన అద్భుత దృశ్యాన్ని తాను జీవితంలో చూడలేదు. అనుకొన్నాడు.
పాకలో మనిషి గట్టు దిగి మోకాల్లోతు నీటిలో నడుస్తున్నాడు. వెనకే జాగ్రత్తగా అడుగులేస్తున్నాడు వెంకటేష్. చినుకుల వడి తగ్గింది కానీ అలా జల్లులా పడుతూనే ఉంది. ఒక అరగంటపైనే నడిచాక అకస్మాత్తుగా సన్నటి రోడ్డు తగిలింది. అక్కడ ఆగి అన్నాడు పాకలో మనిషి, "ఇదే బాబూ మీ దారి... ఇదుగో ఇలాగెళ్ళి పోయారనుకోండి... ఆ కనపడేదే సెంటరు." అని చేతిని కళ్ళకడ్డం పెట్టుకొని చూసి, "ఒక ఆటో వాడున్నట్టున్నాడు. రండి వస్తారేమో," అని నడిచాడు.
ఆటో ఉంది. ఎవరూ లేరు. పాకలో మనిషి రోడ్డు పక్కగా ఉన్న ఇళ్ళలోంచి లోని కెళ్ళి మళ్ళీ తిరిగొచ్చాడు, "ఆటో నట్టం లేదంట," అంటూ.
వెంకటేష్ తడుస్తూ నిలబడ్డాడు. ఆ మనిషి అన్నాడు.
"ఇంక చేసేదేముంది బాబూ... ఈ రోడ్డు మీంచి కాస్తంత దూరంలో పేరూరగ్రహారం వస్తది. ఇంకక్కన్నించి ఏదో ఒకటి దొరుకుతుంది. అమలాపురం పోవచ్చు. రోడ్డులవీ బాగుంటే అదూరు కూడా పోవచ్చు."
"ఎలా వెళ్ళాలి."
పాకలో మనిషి ఆటోలోకి ఒంగి బీడీ వెలిగించి నవ్వుతూ...
"నడచి," అన్నాడు.
అవును నడిచిపోవచ్చు కదా... రెండు కాళ్ళున్న సంగతి, వాటితో నడవచ్చన్న సంగతి కూడా బుర్రకి తట్టలేదు. వెంకటేష్ కూడా నవుకొంటూ, "అవును కదా," అన్నాడు.
"మరైతే నే ఎల్తాను బాబూ... గోదారిగానీ పొంగిందంటే పాక లేచిపోద్ది," అన్నాడు. అతను.
వెంకటేష్, "అవును..." అంటూ ఆటో ముందు సీట్లో బ్యాగ్ ని పెట్టి దాని ముందు పాకెట్లోంచి పర్సు తీసి రెండు వందలు తీశాడు.
"ఉంచండి," అంటూ అతనికివ్వబోయాడు.
అతను బీడీ విసిరేసి, "ఒద్దుబాబూ... తప్పు" అన్నాడు.
"ఫరవాలేదు. రాత్రి ఉన్న పరిస్థితిలో... మీరు లేకపోతే నా పరిస్థితి ఏంటో... తల్చుకొంటేనే భయమేస్తోంది... నేనెవరో తెలియకపోయినా సొంత చుట్టంలా ఆదరించారు. గదా... అందుకని..."
అతను నవ్వి అన్నాడు.
"మనిషి సుఖంగా ఉన్నప్పుడు యాపారం చెయ్యొచ్చు బాబూ... కష్టంలో ఉన్నప్పుడు యాపారం చైకూడదు. రాత్రి మీరు కష్టంలో వచ్చారు. మీరు మడిసి... నేను మడిసిని... వానకి ముద్దైన పిట్ట చెట్టు మీద వాలబోతే చెట్టొద్దంటదా... ఇదీ అంతే..." అని ఆగాడు.
వెంకటేష్ మెల్లిగా డబ్బుల్ని పెట్టేసుకుని బ్యాగ్ ని భుజం మీద పెట్టుకొన్నాడు.
ఆ మనిషి అంటున్నాడు.
"రాత్రి ఉన్న పరిస్థితి అన్నారు కదా బాబూ, అలాంటి పరిస్థితి మడిసికి మడిసి సాయపడకపోతే ఇంకాన్ని మడిసనెలా అంటాం... ఇలాగే నాలాంటి మడిసి నీ ఇంటి ముంగిట నిలిస్తే లోనికి రమ్మంటావా... బయటగ్గెంటేస్తావా..." అని ఆగి,
"సరే వస్తాను బాబూ... జార్త గెల్లిరండి..." అంటూ వెనక్కి తిరిగాడు.
వెంకటేష్ అతను వెళ్తున్న వైపే చూస్తుండిపోయాడు.
'లోనికి రమ్మంటావా... బయటగ్గెంటేస్తావా...'
ఈ ప్రశ్నకి సమాధానం మనసులోనైనా అనుకోవడానికి అతడికి భయమేసింది.
|
