భారతీయ సంస్కృతిలో కుటుంబ బంధాలకు, పెద్దల పట్ల గౌరవానికి అపారమైన విలువ ఉంది. 'మాతృదేవోభవ, పితృదేవోభవ' అని నినదించే మన దేశంలో, వృద్ధాప్యం అనేది అనుభవాల గనిగా, గౌరవనీయమైన జీవిత దశగా పరిగణించబడాలి. కానీ, నేటి ఆధునిక, వేగవంతమైన జీవనశైలిలో, ఆ విలువలు కనుమరుగై, వృద్ధాశ్రమాలు అని పిలువబడే ఒంటరి గూళ్లు పెరుగుతున్నాయి. ఈ వృద్ధాశ్రమాల సంఖ్య పెరుగుదల అనేది మన సమాజంలోని పతనాన్ని, మానవ సంబంధాల వైఫల్యాన్ని సూచిస్తోంది. వృద్ధాశ్రమాలు లేని భారతాన్ని నిర్మించడం అనేది కేవలం ఆశయం మాత్రమే కాదు, అది మనందరి నైతిక బాధ్యత.

వృద్ధాశ్రమాలలో వృద్ధులు భౌతిక అవసరాలను తీర్చుకోగలుగుతారు, కానీ వారి గుండె నిండా ఉండేది ఒంటరితనం, నిస్సత్తువ. తమ జీవితాన్ని, సంపాదనను పిల్లల కోసం ధారపోసిన తల్లిదండ్రులు, చివరి దశలో ఆత్మీయతకు, ప్రేమకు నోచుకోకపోవడం కంటే పెద్ద విషాదం మరొకటి లేదు. ఉమ్మడి కుటుంబ వ్యవస్థ విచ్ఛిన్నం కావడం, ఉద్యోగాల కోసం పట్టణాలకు, విదేశాలకు వలస వెళ్లడం, భార్యాభర్తలిద్దరూ పనిచేయాల్సిన పరిస్థితులు – ఇవన్నీ మన పెద్దలను కుటుంబానికి దూరంగా నెట్టివేస్తున్నాయి. వృద్ధులు తమ బిడ్డల చేతిలో ఒక అదనపు భారంగా పరిగణించబడుతున్నారనే చేదు నిజాన్ని ఈ ఆశ్రమాలు స్పష్టం చేస్తున్నాయి. వృద్ధాశ్రమాలు లేని భారతాన్ని నిర్మించాలంటే, మనం కేవలం నినాదాలు ఇవ్వడం కాకుండా, పటిష్టమైన మౌలిక సదుపాయాలు మరియు మానసిక మద్దతు వ్యవస్థను అభివృద్ధి చేయాలి.

ప్రభుత్వం, ప్రైవేటు సంస్థలు వృద్ధుల సంరక్షణ కోసం సమగ్రమైన మౌలిక సదుపాయాలను అభివృద్ధి చేయాలి. నగరాలు, పట్టణాల్లో వృద్ధులకు అనుకూలమైన 'సీనియర్-ఫ్రెండ్లీ' గృహ నిర్మాణాలను ప్రోత్సహించాలి. ఇంటి నుండి దూరంగా ఉన్న పిల్లలు తమ తల్లిదండ్రులు ఉన్న ప్రాంతాల్లో నాణ్యమైన వైద్య సేవలు, అత్యవసర పరిస్థితుల్లో తక్షణ సహాయం పొందేలా ఏర్పాట్లు చేయాలి. 'గెరియాట్రిక్ కేర్' (వృద్ధాప్య సంరక్షణ) విషయంలో ప్రత్యేక శిక్షణ పొందిన నర్సులు, సహాయకులను అందుబాటులోకి తేవాలి. అదేవిధంగా, వృద్ధులు ఇంట్లోనే ఉంటూ, సమాజంతో అనుసంధానమై ఉండేలా 'డే కేర్ సెంటర్లు' లేదా 'సీనియర్ సిటిజన్స్ క్లబ్స్' ను ప్రతి కాలనీలో ఏర్పాటు చేయాలి. ఈ కేంద్రాలు వారికి తోటి వారితో గడపడానికి, ఉల్లాసంగా ఉండటానికి, ఆధ్యాత్మిక కార్యకలాపాలలో పాల్గొనడానికి వేదికగా నిలవాలి. పిల్లలు తమ వృద్ధ తల్లిదండ్రులతో నాణ్యమైన సమయాన్ని గడపడం యొక్క ప్రాముఖ్యతను తెలుసుకోవాలి. వృత్తి జీవితంలో ఎంత బిజీగా ఉన్నా, ప్రేమ, గౌరవం అనేవి డబ్బుతో కొనలేని ఆస్తి అని గుర్తించాలి. దీనితో పాటు, ప్రభుత్వం 'తల్లిదండ్రులు మరియు సీనియర్ సిటిజన్ల సంరక్షణ మరియు సంక్షేమ చట్టం-2007' ను మరింత కఠినంగా అమలు చేయాలి. తల్లిదండ్రులను నిర్లక్ష్యం చేసే పిల్లలపై కఠిన చర్యలు తీసుకోవాలి. అలాగే, పిల్లలు తమ తల్లిదండ్రులను పోషించేందుకు ఆర్థిక ప్రోత్సాహకాలు కల్పించాలి.

వృద్ధాశ్రమాలు లేని భారతాన్ని చూడాలంటే, ప్రతి ఒక్కరూ మారాలి. వృద్ధులు మన కుటుంబ వ్యవస్థకు గతానికి వారధులు, భవిష్యత్తుకు మార్గదర్శకులు. వారికి నాలుగు గోడల మధ్య ఒంటరితనం కాదు, మన హృదయం యొక్క వెచ్చదనం అవసరం. ఈ మార్పు మన ఇంట్లోనే మొదలవ్వాలి. మన తరం, మన పెద్దలను గౌరవించి, ప్రేమగా చూసుకుంటేనే, రేపటి తరానికి మనం అదే సంస్కారాన్ని అందించగలం. మన సంస్కృతిని, మన తల్లిదండ్రులను గౌరవించే భారతాన్ని నిర్మిద్దాం. ఇది మన కర్తవ్యం, మన ధర్మం.