మా బాబాయ్య రిటైర్ అయ్యారుట మా ఊరిలోసెటిల్ అవుతారుట అన్న వార్త విని చాలా ఆనందం అయ్యింది.

అప్పటికి మేము ఈ ఊరు వచ్చి పదిహేను ఏళ్ళు అయ్యింది.మాకు ఇద్దరు పిల్లలు.స్కూళ్ళకి వెళ్తున్నారు.మా వారు తన వ్యాపారంతో బిజీ.నాకురకరకాల స్నేహితు లతో కాలక్షేపం.జీవితం ఒక గాడిలో పడ్డట్టే.ఇలంటి సమయంలో వీరి కబురు రావటం బాగానేవుంది.చిన్నప్పట్నుంచి వాళ్ళంటే నాకువిపరీతమయ్నన ఆరాధన..వాళ్ళు దేశవిదేశాల్లో పెద్ద ఉద్యోగాలుచేసి బాగా జీవితం గడిపారు .రెండేళ్ళ ఓకసారి మా పుట్టింటికి వచ్చేవారు.చిన్నప్పుడే తండ్రిని పోగోట్టుక్కున్న నాకు వీళ్ళు మా ఇంట్లో ఉండడం చాలా ఆనందంగా ఉండేది. అమ్మ మంచివంటలు చేయ్యించేది.ఇంట్లో దర్జీ,కంసాలి,మాలిష్ వాడూ మొత్తానికి వాళ్ళు ఉన్నన్నాళ్ళు ఒక పండగ లాఉండేది.ఇక మాకు అన్నీ ఫారెన్ బట్టలే..అలాటి వాళ్ళు మా సిటీలో సెటిల్ అవుతారంటే సంబరంగా ఉండదూ?

ఇక మన కధలోకివద్దాం.అప్పుడు మా అమ్మ ,అత్తగారు మా ఇంట్లో ఉండేవారు.ఇల్లంతూ బోలెడు సందడిగా ఉండేది.మా అమ్మ వాళ్ళ చెల్లెలు గురించి ఆవిడ భర్త గురించి చాలా గొప్పగా చెప్పేది మా అత్తగారు బోసినోటితో ఆశ్చర్యంగా వినేవారు.

ఆ మంచి రోజు రానే వచ్చింది..వాళ్ళు ఇల్లు కొనుక్కున్నారు.మాకు పదిహేను కిలోమీటర్ల దూరం.వాళ్ళకి అన్నీ కుదిరేవరకూ మాఇంటికి వచ్చిపోతుండేవాళ్ళు.వాళ్ళని గొప్పగా చూపించు కోటానికి చాలా పార్టీలు కూడాఇచ్చేదాన్ని.రోజులు సరదాగా గడిచిపోతున్నాయ్యి.

ఒక శనివారం పొద్దున్నే మాఇంటికి వచ్చారువీకెండ్ కదా అల్లుడుగారు ఇంట్లో వుంటారనివచ్చామమ్మా అన్నారు .మా వారు లేదండీ నాకు పని ఉంది అని చెప్పి వెళ్ళిపోయారు.మా మనసులూ ఇళ్ళూ పెద్దవే కాబట్టి సంతోషంగా వప్పుకున్నాము.చాలా కబుర్లు చెప్పారు.విదేశాల్లో పార్టీలు ఎలా జరుగుతాయో ఎంత గ్రాండ్ గా చేస్తారో చెప్తుతున్నారు.మేమందరమూ నోళ్ళువెళ్ళబెట్టి విన్నాము.అలా సాయంత్రం అయ్యిందిమావారువచ్చారు.కాఫీలు తాగుతుండగా “అమ్మాయీ నీ కోసం వంద మందికి సరిపోయే డిన్నర్ సెట్ ఉంచాను వంద మందికి అవలీలగా భోజనాలు పెట్టోచ్చు చాలా బరువు గా ఉండటంతో తేలేక పోయాము.”అన్నారు.అంతె కాఫీ తో వేడివేడి పకోడీ రెడీ.ఆదివారం బ్రహ్మాండంగా వంటలతో మధ్యాహ్నం భోజనం పెట్టాము.మా అత్తగారు చాలా సాయంచేసారు.నాకు మనసులో కొరేల్,లెనోక్స్,పరుగుపరుగున వచ్చి ఇంట్లో పడ్డట్టు ఫీలింగ్.

ఆదివారం సాయంకాలం అనుకుంటా అందరం కూర్చున్నప్పుడు నెమ్మదిగా చెప్పారు మేము మా అబ్బాయ్యి దగ్గరకు వెళ్దామనుకుంటున్నాము ఇక్కడ సామాను అమ్మేసి వెళ్దామనుకుంటున్నామని ,అరే ఎందుకని అని అడిగితె ఇక్కడ వాతావరణం మాకు కుదరట్లేదు అన్నారు.నా ఉత్సాహం చూసి మావారు నా భుజంతట్టి ఆశపడకు వాళ్ళకి కావల్సిన సహాయం చెయ్యి అన్నారు.ఆ మాటలు చాలా చేదుగా అనింపించినాయ్.ఫోండీ మీరు ఎప్పుడూఅంతే అని విసుక్కున్నాను.

నీ సహాయం కావాలమ్మా అన్నారు.నీకు బోలెడుమంది స్నేహితులు ఉన్నారు కదా సామాను అమ్మాలనుకుంటున్నాము ఎలా మొదలు పెట్టాలో తెలియట్లేదు కొంచెం అమ్మిపెట్టమ్మా అన్నారు.స్వతహాగా ఎవరయ్యినా సహాయం అడిగితే పులి అయ్యేనాకు అంతటి వాళ్ళు వచ్చిఅడిగితే “పులి” అయ్యా

మర్నాటిోనించి నా ప్రాజెక్టు మొదలు, రోజూ వాళ్ళింటికి వెళ్ళటం వస్తువులన్నీ తెరవటం వాటికి రేట్లు వెయ్యటం చిన్న స్లిప్స్ మీద రాయటం.ఇవ్వన్ని లిస్ట్ చేసిమొత్తానికి 50,వేలు వచ్చేట్టు చేసాను.మా స్నేహితులకు ఫోనులు చేసాను.

ఆదివారం తొమ్మిది నుంచి సాయంకాలం ఆరు వరకూ సేల్.నిజం చెపొద్దుా కొన్ని వస్తువులు మీద నాకళ్ళుపడ్డాయ్యి.ఇంట్లో మావారికి చెప్పే వచ్చాను నచ్చినవి తీసుకుంటాను అని.అందుకని నాకు నచ్చినవాటికి నేను డబ్బు ఇచ్చేస్తాను బాబాయ్యి అన్నాను.ఎందుకమ్మా ఆ భోషాణం నీకే కదా అన్నారు.అప్పుడు నా మనస్సులో అమెరికాలో నార్డ్స్టామ్ మాల్ నడిచివస్తునట్టుగా మన గరుడామాల్ నాకు ఇచ్చేస్తునట్టుగాదాన్ని ఆశగా చూస్తుూ పని చేస్తున్నాను.మాఅత్తగారు ,మాఅమ్మ కొన్ని లిస్టులో వేసుకున్నారు.

ఆదివారం 9గంటలయ్యింది అక్కడ చుట్టుపక్కలవాళ్ళుమా స్నేహితులు ఒక్కొక్కళ్ళువస్తువులు చూసి కొంటున్నారు.నాకు నచ్చిన వస్తువులు వెళ్ళిపోతున్నాయ్యి.ఆ ట్రంకు చూస్తుంటే మళ్ళీ సంబాళించుకుంటున్నాను.ట్రంకుని చూస్తుంటే కళ్ళు టపటప లాడు తున్నాయ్యి.

ఇప్పటికి పాఠకులు ఉత్కంఠతో చదువుతున్నారని తెలుసు.ఆభోషాణంలో ఏముందా అనిమీరు అనుకుంటున్నారుకదా, మరి నేనేమనుకోవాలిీ!బాబాయ్యి నేను ఇంటికి వెళ్తాను పిల్లలు చూస్తూ వుంటారు స్కూల్ నిం చి వచ్చివుంటారు అని టాక్సీ పిలిచాను ఆటో పట్టదుగా మరి.ఇంటికి వచ్చాను.అత్తగారు అమ్మ ఎదురు వచ్చారు భోషాణం చూ స్తూ .మేము పైావాటాలో ఉండేవాళ్ళం.ఎదురుకుండా బేకరీవాడి సహాయంతో పైకి చేరవేసాము.తర్వాత సమస్య తాళం ఎలా బద్దలకొట్టాలి?మా అత్తగారు రోకలిబండ తెచ్చి ఒక్కదెబ్బవేసారు.ఠం తాళంతెరుచుకుంది.

ఎవరయ్యినా ఏదన్నా ఊరికే తీసుకోవటం ఇష్టం లేని మావారు నిర్లప్తంగా పిచ్చివాళ్ళని చూసినట్టుగా చూసారు. పిల్లలు ఉత్సాహంగా చూస్తున్నారు.

పైనంతా పేపరు గడ్డి,గబగబా పీకాము మిగతాది పెద్దవాళ్ళు తీసారు.మనసులో అడుగున వెండి సామాను డిన్నర్ సెట్ కనిపిస్తోంది ప్రత్యక్షంగా పేపర్ ప్లేట్లు,పేపర్ గ్లాసులు.ప్లాస్టిక్ ఫోర్కులు, ప్లాస్టిక్ స్పూనులు.అక్కడక్కడ పురుగులు కూడా .మావారు పగలబడి నవ్వటం ఇప్పటికీ నా చెవుల్లో వినిపిస్తుంది.

మరచి పోయానండోయ్యి ఇంతలో మా బాబాయ్యి గారి ఫ్రెండు ఫోను “అమ్మాయ్యి ఆ బూర్లుమూకుడు నాదే కొంచం ఇస్తావా”

అని మా అమ్మా ,అత్తగారు పళ్ళు నూరుకుంటూ నాకు సైగ చేసి ఇవ్వక్కర్లేదు,అని అమ్మ ఫోను లాక్కుని మాదగ్గర లేదుఎక్కడ పోయ్యిందో అని ఫోను పెట్టేసింది.

ఇదండీ భోషాణం కధ.దాని మీద కలలు కంటుూ నేను మహరాణి లాగా ఆటోలు ,టాక్సీలు.మాకు హోటల్ భోజనాలు.దీన్నే “దామూ యాక్ష” అంటారు.పాఠకులూ దీన్ని మీరే విడతీసుకోండి ప్లీజ్.

_____________________________***************_________________________