ఆ రోజు ఉదయం ఎప్పటిలాగే మొదలయ్యింది. సూర్యుడు చాలా ప్రకాశవంతంగా ఉదయించాడు. పక్షులు కిలకిలరావాలు చేశాయి. పూలు పరిమళాలను వెదజల్లాయి. కానీ ఎక్కడో ఏదో తేడా ఉంది. మేరీ కళ్ళు తెరిచి చూసినప్పుడు, ఆమె గదిలోని నీలిరంగు తెరలు, ఎరుపు రంగు దుప్పటి, ఆకుపచ్చని మొక్కలు... అన్నీ బూడిద రంగులో కనిపించాయి. ఆమె ఒక్కసారిగా ఉలిక్కిపడింది. ఇది కల అనుకుంది. పరుగున కిటికీ దగ్గరికి వెళ్లి చూసింది. బయట చెట్లు, ఆకాశం, ఇళ్ల పైకప్పులు ....అన్నీ బూడిద రంగులో, నలుపు తెలుపు షేడ్స్‌లో ఉన్నాయి. ఉన్నట్లుండి రాత్రికి రాత్రే ప్రపంచం రంగులు కోల్పోయింది! మేరీ తల్లిదండ్రులు కూడా ఆశ్చర్యంలో మునిగిపోయారు. టీవీలో వార్తలు చూస్తే, ప్రపంచవ్యాప్తంగా ఇదే పరిస్థితి. శాస్త్రవేత్తలు, ప్రభుత్వాలు గందరగోళంలో పడ్డాయి. ఎవరికీ దీనికి కారణం తెలియదు. రంగులు లేకుండా ప్రపంచం నిశ్శబ్దంగా, శూన్యంగా అనిపించింది. వీధులు ఖాళీ అయ్యాయి. ప్రజలు తమ ఇళ్లలోనే ఉండిపోయారు, భయం, ఆందోళన వారిని చుట్టుముట్టాయి. ఆహారం కూడా దాని రుచిని కోల్పోయినట్టుగా అనిపించింది, ఎందుకంటే మనం తినే ఆహారాని లో రంగు కూడా ఒక ముఖ్యమైన భాగం కదా. కొన్ని రోజులు గడిచాయి. మొదట్లో ఉన్న షాక్ క్రమంగా అలవాటుగా మారింది. ప్రజలు నెమ్మదిగా బయటికి రావడం ప్రారంభించారు, కానీ వారి ముఖాల్లో ఆనందం లేదు. ఎందుకంటే, రంగులు కేవలం వస్తువులకే కాదు, మన ఆలోచనలకు భావోద్వేగాలకు కూడా ముడిపడి ఉంటాయి. ఎరుపు కోపాన్ని, ఆకుపచ్చ శాంతిని, నీలం విషాదాన్ని సూచిస్తుంది. ఇప్పుడు ఆ రంగులన్నీ లేవు. పండగలు, వేడుకలు అర్థం కోల్పోయాయి. చిన్నపిల్లలు బొమ్మల పుస్తకాలను చూసి అయోమయంలో పడ్డారు. వారికి రంగుల గురించి వివరించడం పెద్దలకు కష్టమైంది. అప్పటికి మేరీ కి పది సంవత్సరాలు. ఆమెకు చిత్రలేఖనం అంటే చాలా ఇష్టం. ఆమె గీసిన బొమ్మలన్నీ రంగులతో నిండి ఉండేవి. ఇప్పుడు ఆమె దగ్గర కేవలం నలుపు, తెలుపు పెన్సిళ్లు మాత్రమే ఉన్నాయి. అయినా సరే, ఆమె బొమ్మలు గీయడం ఆపలేదు. బూడిద రంగులో ఉన్న ప్రకృతిని, ప్రజలను గీసింది. ఒకరోజు ఆమె తన తండ్రితో పార్కుకు వెళ్లింది. పార్కు మొత్తం రంగులు లేక నిర్జీవంగా ఉంది. అక్కడ ఒక పండు ముసలాయన ఒక బెంచ్ మీద కూర్చుని ఉన్నారు. కానీ ఆయన కళ్ళల్లో ఆశ కనిపించలేదు. మేరీ తన చేతిలో ఉన్న రంగులు లేని పువ్వును చూసింది. దాని అసలు రంగు ఏమిటో ఊహించుకోవడానికి ప్రయత్నించింది. "నాన్న, రంగులు తిరిగి వస్తాయా?" అని అడిగింది. ఆమె తండ్రి నిట్టూర్చారు. "తెలియదు తల్లి.... బహుశా రాకపోవచ్చు". మేరీ గుండె జారిపోయినట్లైంది. రాత్రి నిద్రపోతున్నప్పుడు, మేరీకి ఒక కల వచ్చింది. ఆ కలలో ఒక చిన్నపిల్ల రంగుల సీసాతో ఆడుకుంటుంది. ఆ సీసా నుండి రంగులు బయటికి వచ్చి ప్రపంచంపై చిమ్ముతున్నాయి. మేరీ వెంటనే నిద్రలేచింది. ఆమెకు ఒక ఆలోచన వచ్చింది. "రంగులు మన లోపల ఉంటేనో?" మరుసటి రోజు ఉదయం, మేరీ తన బొమ్మలను పట్టుకొని బయటికి వెళ్ళింది. ఆమె పార్కులో ఉన్న ఆ పండు ముసలాయన దగ్గరికి వెళ్లి, తాను వేసిన బొమ్మలు చూపించింది. ఆ బొమ్మల్లో ఆమె తన ఊహలో రంగులను నింపింది ... ఆకాశానికి నీలం, చెట్లకు ఆకుపచ్చ, పువ్వులకు ఎరుపు. ఆ ముసలాయన కళ్ళల్లో చిన్న మెరుపు కనిపించింది. "ఈ బొమ్మల్లో రంగులు లేకపోయినా, నాకు అవి కనిపిస్తున్నాయి బిడ్డా," అన్నాడు ఆ ముసలాయన. "నువ్వు వాటికి జీవం పోసావు". మేరీకి అర్థమైంది. రంగులు భౌతికంగా కనిపించకపోయినా, అవి మన ఊహలో, మన హృదయంలో ఉంటాయి. మన జ్ఞాపకాల్లో, మన కోరికల్లో అవి సజీవంగా ఉంటాయి. ఆమె ఆ రోజు నుంచి ప్రజలకు రంగుల గురించి చెప్పడం మొదలుపెట్టింది. వాళ్లు చూసిన సముద్రపు నీలం గురించి, పక్షుల ఈకల రంగుల గురించి, తమ చిన్ననాటి జ్ఞాపకాల్లోని రంగురంగుల బెలూన్‌ల గురించి మాట్లాడమని ప్రోత్సహించింది. నెమ్మదిగా, ప్రపంచంలో మార్పు కనిపించింది. ప్రజలు ఒకరికొకరు తమ జ్ఞాపకాల్లోని రంగుల గురించి చెప్పుకోవడం మొదలుపెట్టారు. రంగులేని దుస్తులు ధరించినా, వారు తమ మనసులో వాటికి ఇష్టమైన రంగులను ఆపాదించుకున్నారు. రంగులేని పువ్వులను చూసినా, వారు వాటి అసలు సౌందర్యాన్ని ఊహించుకున్నారు. వారి ముఖాల్లో తిరిగి ఆనందం, ఆశ కనిపించాయి. ప్రపంచానికి రంగులు తిరిగి రాలేదు, కానీ ప్రజలు రంగులను తమ హృదయాల్లో తిరిగి కనుగొన్నారు. వారు చూసేది బూడిద రంగులో ఉన్నప్పటికీ, వారి మనస్సులు రంగుల మయంగా మారాయి. మేరీ బొమ్మలు గీస్తూనే ఉంది. వాటికి రంగులు లేకపోయినా, వాటిలో ఆమె ఆశను, ఊహను నింపింది. ప్రపంచం రంగులను కోల్పోయినా... మానవత్వం తమ లోపల ఉన్న రంగురంగుల ఆత్మను కనుగొంది.