భాగ్యనగరం వేగంగా అభివృద్ధి చెందుతున్న టెక్నాలజీ కేంద్రం, ఇక్కడ ప్రతి నిమిషం విలువ డాలర్లలో లెక్కించబడుతుంది. ఈ నగరంలో నివసించే వినయ్, ఒక అగ్రశ్రేణి ఐటీ కంపెనీలో ప్రాజెక్ట్ మేనేజర్. అతని జీవితం డిజిటల్ ప్రొఫెషనలిజంతో, లాభనష్టాల లెక్కలతో నడుస్తుంది. డబ్బు ఉంది, హోదా ఉంది, కానీ తీరిక లేదు. మానవ సంబంధాలు, భావోద్వేగాలు అతని నిఘంటువులో లేని పదాలు.
వినయ్ అపార్ట్‌మెంట్‌కు కొన్ని కిలోమీటర్ల దూరంలో, గోదావరి పరీవాహక ప్రాంతంలోని ఒక చిన్న గ్రామం నుంచి నగరానికి వలస వచ్చిన సావిత్రి నివసిస్తుంది. ఆమె భర్త రోడ్డు ప్రమాదంలో మరణించాడు. తన చిన్న కూతురు అనుష్కతో కలిసి, సావిత్రి ఒక పాత బస్తీలో ఉంటూ, వినయ్ పనిచేసే కంపెనీ క్యాంపస్‌లో క్లీనింగ్ సిబ్బందిగా పనిచేస్తుంది. ఆమెకు ఆస్తులు లేవు, కానీ ఆమె ముఖంలో ఎప్పుడూ ఒక ప్రశాంతత, ఇతరులకు సాయం చేయాలనే నిస్వార్థ గుణం ఉంటాయి. ఆమెకు కష్టంలో ఉన్నవారికి అండగా నిలబడటం అనేది ఆమె కుటుంబ విలువ.
ఒక రోజు, అనుష్కకు తీవ్రమైన అనారోగ్యం చేసింది. ఆమెను ఆసుపత్రిలో చేర్చగా, వైద్యులు అత్యవసరంగా ఒక క్లిష్టమైన ఆపరేషన్ చేయాలని, దానికి లక్షల్లో డబ్బు అవసరమని తెలిపారు. సావిత్రి దగ్గర అణుమాత్రం కూడా డబ్బు లేదు. ఆమె చేసిన పని, ఆమె ఆదాయం కేవలం కుటుంబ పోషణకే సరిపోయేది. క్యాంపస్‌లోని తన తోటి సిబ్బంది, ఇతర ఉద్యోగులను అడిగినా, వారికి సాయం చేసే స్థోమత లేకపోవడం వల్ల నిస్సహాయంగా నిలబడ్డారు.
సావిత్రి, చివరి ప్రయత్నంగా, తనని ఎప్పుడూ కఠినంగా చూసే వినయ్‌ను కలుద్దామని అతని ఆఫీస్ ఫ్లోర్‌కు వెళ్లింది. పని ఒత్తిడిలో ఉన్న వినయ్ ఆమెను చూసి విసుగుపడ్డాడు. "ఏంటి సావిత్రి, మీ సమస్యలు మళ్లీ నా దగ్గరకు తీసుకురావద్దు, నాకిప్పుడు మీతో మాట్లాడే సమయం లేదు," అన్నాడు కోపంగా. ఆమె కన్నీళ్లతో, చేతులు జోడించి తన కూతురు ప్రాణాపాయంలో ఉందని, ఆమె ప్రాణం కాపాడాలని దీనంగా వేడుకుంది.
వినయ్ మొదట సావిత్రి వేడుకోలును తీవ్రంగా నిర్లక్ష్యం చేశాడు. అతని దృష్టిలో ఆమె సమస్య అతని కీలకమైన కెరీర్ లక్ష్యాలకు, సమయానికి ఆటంకం మాత్రమే. "సావిత్రి, వెళ్లిపో! నాదగ్గర అనవసరమైన భావోద్వేగాలకు, మీ మధ్యతరగతి సమస్యలకు స్థానం లేదు. నా ప్రతి నిమిషం విలువ రూపాయల్లో లెక్కించబడుతుంది. మీ కన్నీళ్లతో నా ప్రొఫెషనల్ సమయాన్ని వృథా చేయకు!" అని కఠినంగా అన్నాడు.
నిరాశ నిండిన గుండెతో, సావిత్రి ఇక వేరే దారి లేక, వినయ్ కాళ్లపై పడి, "సార్, దయచేసి నన్ను క్షమించండి. నా కూతురు ప్రాణాలు పోతాయి. నా దగ్గర ఏమీ లేదు. దయచేసి, మీ కరుణతో నా బిడ్డను కాపాడండి. నేను మీ బానిసలా పనిచేస్తాను!" అంటూ గుండె పగిలేలా ఏడ్చింది. ఆమె దీనమైన వేడుకోలు, ఆమె కళ్లలోని నిస్సహాయత, అసలైన భయం వినయ్‌ను ఒక్క క్షణం కదల్చాయి. అప్పటి వరకు అతను చూసిన నకిలీ ప్రేమలు, స్వార్థపూరిత బకంధాలు, డబ్బు కోసం పరుగులు కాకుండా, ఇదొక అస్తిత్వ పోరాటం, నిజమైన మానవ వేదన అని అతడికి అనిపించింది. ఆ క్షణం, అతని చుట్టూ అతను కట్టుకున్న అహంకారం, డబ్బు అనే గోడలు ఒక్కసారిగా నిశ్శబ్దంగా కూలిపోయాయి.
వినయ్ మొదట నిర్లక్ష్యం చేసినా, సావిత్రి కళ్లల్లోని నిస్సహాయత, అసలైన భయం అతడిని ఒక్క క్షణం కదల్చాయి. అప్పటి వరకు అతను చూసిన నకిలీ ప్రేమలు, స్వార్థపూరిత బంధాలు కాకుండా, ఇదొక నిజమైన పోరాటం అని అతడికి అనిపించింది.
క్షణంలో వినయ్ ఆలోచన మారిపోయింది. తన బ్యాంక్ బ్యాలెన్స్, తన హోదా, తన ప్రొఫెషనల్ లైఫ్... ఈ విలువలు ఒక మనిషి ప్రాణం కన్నా ముఖ్యమా? అనే ప్రశ్న అతడిని వేధించింది. తన బాల్యంలో, ఆంధ్రప్రదేశ్‌లోని తన సొంత గ్రామంలో, ఒకసారి తన తండ్రి తన తోటి రైతుకు ఇలాగే సాయం చేసిన సంఘటన అతడికి గుర్తుకు వచ్చింది.
వెంటనే, వినయ్ తన పర్సనల్ ఎమర్జెన్సీ ఫండ్‌ నుంచి ఆపరేషన్‌కు సరిపడా మొత్తాన్ని సావిత్రి ఖాతాలోకి ట్రాన్స్‌ఫర్ చేశాడు. అంతేకాదు, ఆ ఆపరేషన్ పూర్తయ్యే వరకు ఆమెకు మానసిక అండగా నిలబడ్డాడు.
కొన్ని రోజుల తర్వాత, ఆపరేషన్ విజయవంతమై, అనుష్క కోలుకుంది. సావిత్రి, వినయ్ కాళ్లపై పడి కన్నీళ్లు పెట్టుకుంది. "సార్, మీ సాయం నా కూతురికి రెండవ జన్మనిచ్చింది," అంది ఆమె.
ఆ క్షణం, లక్షల్లో సంపాదించిన దానికంటే, ఒక ప్రాణాన్ని కాపాడిన సంతృప్తి, ఆత్మశాంతి వినయ్‌కి కలిగాయి. ఆ రోజు నుంచి, వినయ్ కేవలం డబ్బును, హోదాను మాత్రమే కాకుండా, తన కంపెనీలో పనిచేసే సాధారణ సిబ్బంది పట్ల కూడా కరుణ, గౌరవం చూపడం ప్రారంభించాడు. అతని ప్రొఫెషనల్ లైఫ్ అలాగే ఉన్నా, అతని వ్యక్తిగత జీవితంలో మానవత్వం అనే ఒక కొత్త అధ్యాయం మొదలైంది.
నేడు మన దెసం అత్యంత వేగంగా అభివృద్ధి చెందుతున్నా, టెక్నాలజీ, డబ్బు, హోదా అనే రేసులో మనం మానవత్వాన్ని, కరుణను కోల్పోతున్నాం. సావిత్రికి సాయం చేసినప్పుడు వినయ్ అనుభవించిన శాంతి, డబ్బుతో కొనలేనిది. నిజమైన మానవ విలువలు—అవి పక్క మనిషి కష్టాన్ని పంచుకోవడం, నిస్వార్థంగా సాయం చేయడం—ఇవే ఈ సమాజాన్ని నిలబెట్టే నిజమైన పునాదులు.
డబ్బును లెక్కించడం ముఖ్యం, కానీ మానవత్వాన్ని లెక్కించడం మరింత ముఖ్యం. మన హృదయాలను తెరిచి, మన చుట్టూ ఉన్నవారికి అండగా నిలబడటమే మనందరికీ అవసరమైన అత్యంత విలువైన పాఠం.
