మామిడిపల్లి అనే పల్లెటూరిలో, పెద్ద ధాన్యం వ్యాపారి మల్లయ్య ఉండేవాడు. ఆయన తన కష్టంతో సంపాదించిన డబ్బుతో ఆ ఊరిలోనే పెద్ద ఇల్లు కట్టుకుని, ఊరి పెద్దగా గౌరవాన్ని అందుకున్నాడు. మల్లయ్యకు తన ఏకైక కుమారుడు వీర్రాజు అంటే అంతులేని ప్రేమ, కానీ వీర్రాజు ప్రవర్తనపై కొద్దిగా నిరాశ ఉండేది. వీర్రాజుకు పట్టుమని పదిహేనేళ్లు వచ్చినా, లెక్కల పుస్తకాలు, లాభనష్టాల గురించి పట్టేది కాదు. బదులుగా, ఆయన ఉదయం లేవగానే ఊరి చివర ఉన్న గుడి దగ్గర కూర్చోవడం, పదిమందికి సాయం చేయడం, పేదవారి కష్టాలను పట్టించుకోవడం ఇష్టం. వీర్రాజు ముఖంలో ఎప్పుడూ ఒక ప్రశాంతమైన నవ్వు, దైవభక్తి తొణికిసలాడేది.

"వీర్రాజు! నువ్వు ఇలా కాలం గడిపితే ఎలా? ఈ వ్యాపార సామ్రాజ్యాన్ని ఎవరు చూసుకుంటారు? జీవితం గడవాలంటే ఏదో ఒక పని నేర్చుకోవాలి కదా!" అని మల్లయ్య ప్రతిరోజూ వీర్రాజుకు నచ్చజెప్పే ప్రయత్నం చేసేవాడు. వీర్రాజు మనుషులతో బాగా మాట్లాడతాడు కాబట్టి, సరుకులు కొని, అమ్మే వ్యాపారం నేర్పిస్తే, ఆ విధంగానైనా డబ్బు సంపాదించడంపై దృష్టి పెడతాడని మల్లయ్య ఆశపడ్డాడు.

ఒక శుభదినాన, మల్లయ్య తన నమ్మకస్తుడైన సహాయకుడు శీనును పిలిచాడు. శీను పద్ధతిగా, లెక్కలతో పక్కాగా ఉండేవాడు. "శీనూ! నువ్వు వీర్రాజును తీసుకుని పక్క గ్రామంలో జరిగే పెద్ద సంతకు వెళ్ళాలి. ఇదిగో ఈ యాభై వరహాలు తీసుకెళ్ళి, వాటితో మంచి, లాభదాయకమైన సరుకులు కొని, తిరిగి ఇక్కడ అమ్మడం ద్వారా లాభాన్ని ఎలా సంపాదించాలో వీర్రాజుకు అనుభవపూర్వకంగా నేర్పించు. లాభంతో తిరిగి రావాలి, ఇదే అతనికి మొదటి వ్యాపార పాఠం," అని చెప్పి యాభై వరహాలు ఉన్న మూటను వీర్రాజు చేతికిచ్చాడు.

వీర్రాజు, శీను ఆ వరహాల మూట తీసుకుని, సరుకులు కొనుగోలు చేయడానికి ఉదయాన్నే సంత వైపు బయలుదేరారు. వారు మామిడిపల్లిని దాటి, సుమారు పది మైళ్ళ దూరం నడిచారు. వేసవి కాలం కావడంతో ఎండ బాగా మండుతోంది. దారి మధ్యలో ఒక పాడుబడిన పురాతన గుడి పక్కన ఉన్న పెద్ద మర్రిచెట్టు నీడలో, కాశీ యాత్రకు నడుచుకుంటూ వెళుతున్న సుమారు పదిమంది అఖండ భక్తుల బృందం కనిపించింది. దీక్షలో ఉన్న కారణంగా, వారు ఏ గ్రామం నుంచీ ఆహారం స్వీకరించకుండా, కేవలం అడవిలో దొరికిన ఆకుకూరలు, నీటితోనే కాలం గడుపుతున్నారు. వారి ముఖాలు అలసటతో, నిస్సత్తువతో నిండి ఉన్నాయి.

వారిని చూడగానే వీర్రాజు హృదయం ద్రవించింది. శీను వైపు తిరిగి, గంభీరంగా, "శీనూ! ఆగు. నాన్న మనల్ని లాభదాయకమైన లావాదేవీ జరపమన్నారు కదా? ఈ అలసిన భక్తులకు కడుపు నిండా తాజా, శుద్ధి చేసిన ఆహారం అందించి, వారికి వసతి కల్పించడం కంటే నిజమైన లాభం ఏముంటుంది? మనం ఎన్ని వరహాలు సంపాదించినా, దైవభక్తులకు సేవ చేయగలిగే ఈ గొప్ప పుణ్యకార్యాన్ని మించిన భాగ్యం లేదు. నేను ఒక్క అడుగు కూడా ముందుకు వెళ్ళలేను," అన్నాడు.

శీను కంగారు పడ్డాడు. "విర్రాజు, ఇది నాన్నగారు వ్యాపారం కోసం ఇచ్చిన డబ్బు. ఇలా మొత్తం ఖర్చు చేస్తే మనం ఖాళీ చేతులతో వెళ్లాలి. నాన్నగారు కోప్పడతారు," అని చెప్పినా వీర్రాజు వినలేదు.

వీర్రాజు వెంటనే శీను దగ్గర ఉన్న యాభై వరహాలు తీసుకుని, ఆ భక్తుల బృందం నాయకుడికి సమర్పించాడు. ఆయన నవ్వుతూ, "అయ్యా, మీ మనసు బంగారం. కానీ మా దీక్షలో ఈ నాణేలు పనికిరావు. మీరు మాకు ఆకలి తీరేలా స్వచ్ఛమైన, వండిన ఆహారం అందిస్తే చాలు, అదే మాకు గొప్ప ధనం," అన్నాడు.

ఆ మాట విన్న వీర్రాజు, శీనుతో కలిసి వెనువెంటనే దగ్గర్లోని సంతకు పరిగెత్తాడు. మిగిలిన యాభై వరహాలతో ఆ భక్తుల కోసం అన్నిటికంటే శుభ్రమైన, రుచికరమైన భోజనం వండించాడు. అంతేకాక, చలికి రక్షణగా కొన్ని కప్పుకునే వస్త్రాలు కొని తీసుకొచ్చారు. ఆ అఖండ భక్తులకు స్వయంగా వడ్డించి, వారి ఆశీర్వాదం తీసుకున్న వీర్రాజు, తన జేబులో ఒక్క వరహా కూడా లేకుండా, సంతలో సరుకులు కొనకుండా, సంతోషంగా ఇంటికి తిరుగుముఖం పట్టాడు.

మల్లయ్య ఖాళీ చేతులతో వచ్చిన కొడుకును చూసి కోపంతో "ఏది? ఏమైంది లాభం? ఏ సరుకులు కొన్నావు?" అని గట్టిగా కేకలు వేశాడు. కానీ, "నాన్నా, నేను ఈ రోజు చేసిన లాభం ఎప్పటికీ నశించదు," అని వీర్రాజు జరిగింది వివరించాడు. తన కొడుకు నిస్వార్థంగా చేసిన సేవ గురించి విన్న మల్లయ్య కోపం మాయమై, ఆనందం, గర్వం కలిగింది. తాను లక్షల వరహాలు సంపాదించినా, ఆ భక్తుల ముఖంలో వీర్రాజు చూసిన తృప్తిని తాను చూడలేకపోయానని గ్రహించాడు. ఆ రోజు నుండి, మల్లయ్య కూడా తన వ్యాపార లాభంలో కొంత భాగాన్ని నిస్సహాయులకు సహాయం చేయడానికి ఉపయోగించడం ప్రారంభించాడు.

డబ్బు సంపాదించడం జీవితంలో ఒక అవసరం. ఆర్థికంగా ఎదగడం అనేది ఖచ్చితంగా ఒక లాభమే. అయితే, నిజమైన లాభం అంటే కేవలం లెక్కల పుస్తకంలో కనిపించే సంపద కాదు; అది ఇతరుల సేవ కోసం, మానవత్వాన్ని పెంచడం కోసం ఉపయోగించినప్పుడు మాత్రమే అత్యంత సార్థకమైన పెట్టుబడి అవుతుంది. మనం కాయకష్టంతో కూడబెట్టిన ధనం తాత్కాలికమైంది, కానీ మనం చేసిన మంచి పనులు, ఇతరుల ఆశీర్వాదాలు, ఆత్మ సంతృప్తి అనేవి శాశ్వతమైన లాభం. నిజమైన లాభం పేదవారి ఆకలి తీర్చడంలోనూ, ఇతరులకు కష్టం వచ్చినప్పుడు సహాయం అందించడంలోనూ, నిస్సహాయులకు భరోసా ఇవ్వడంలోనూ ఉంటుంది. మనం కూడబెట్టిన ధనం మనతో పాటు రాదు, కానీ మనం చేసిన మంచి పనులు, ఇతరుల ముఖంలో మనం తెచ్చిన సంతోషం మాత్రం ఎప్పటికీ మన వెంట ఉంటాయి. కాయకష్టంతో ధనం సంపాదించడం ఒక లాభమైతే, దానిని దానధర్మాలకు ఉపయోగించి మానవత్వాన్ని పెంచడం అంతకంటే గొప్ప లాభం.