నెలవంక రాలుతున్న కృష్ణపక్షపు జామున, శేషాచల కొండల చెంత, తిరుమలగిరుల ఒడిలో తిరుపతి కి కూతవేటు దూరాన రెండు పల్లెలు ప్రశాంతంగా నివసిస్తున్నాయి. ఒకటి కొప్పరవాండ్లపల్లి, మరొకటి దానికి కిలోమీటరు దూరంలో ఉన్న పెరుమాళ్ళపల్లె. ఈ రెండు గ్రామాలు కేవలం భౌగోళికంగానే కాదు, శ్రీవారి సేవతోనూ వాటికి ఆవిర్భావ సంబంధం ఉంది. కొప్పరవాండ్లపల్లి, పేరుకు తగ్గట్టే, కొప్పెరలు (హుండీలు) మోసే వీరులకు ఆలవాలం. తిరుమలలోని హథీరాంజీ మఠం తరపున, శ్రీవారి ఆలయ హుండీలను తిరుపతికి చేరవేసే మహత్తర బాధ్యతను ఈ పల్లె ప్రజలు తరతరాలుగా నిర్వర్తిస్తున్నారు. వారి భుజాలపై కేవలం కొప్పెరలు కాదు, శ్రీవారిపట్ల అనంతమైన భక్తి, అకుంఠిత విశ్వాసం కూడా ఉన్నాయి. ఇక్కడే గౌరీ నివసిస్తుంది. ఆమె చిన్నప్పటి నుంచీ పాలు, పెరుగు అమ్మడంలో తన తల్లికి సాయం చేస్తోంది. తిరుమల కొండపైకి ప్రతి తెల్లవారుజామునా పాలు, పెరుగు బుట్టలను మోసుకువెళ్లి, భక్తులకు, అర్చకులకు, సేవకులకు అందిస్తుంది. ఆమె పాలు స్వచ్ఛమైనవి, ఆమె చిరునవ్వు తేనె కన్నా తీయనిది. కొండ దిగేటప్పుడు కొప్పెరలు మోసే వాళ్లకు మజ్జిగ అందిస్తూ, వారి అలసటను తీర్చేది గౌరీనే. "అమ్మా గౌరీ, నీ మజ్జిగ తాగగానే ఒళ్ళు జివ్వున నిలబడింది" అనే మాటలు విని మురిసిపోతుంది. గౌరీ అమ్మమ్మ, పుష్పమ్మ, కొప్పరవాండ్లపల్లిలోనే ఉంది. ఆమె వ్యవసాయం లో నిపుణురాలు. ఏ ఏ ధాన్యం ఏ శుభముహూర్తంలో విత్తాలి, ఎప్పుడు కోయాలి, ఎలా నిల్వ చేయాలి అనేది పుష్పమ్మకు కరతలామలకం. ఆమె సిద్ధం చేసిన ధాన్యాలతో చేసిన ప్రసాదాలు శ్రీవారికి అత్యంత ప్రీతికరమైనవి అని భక్తుల నమ్మకం. గౌరీ తమ్ముడు, పదేళ్ల రాముడు, ఇంకా చిన్నవాడే అయినా, కొప్పెరలు మోసే వారి వెనుక నడుస్తూ, వారి వస్తువులను పట్టుకుంటూ, భవిష్యత్తులో తాను కూడా స్వామి సేవలో భాగం కావాలని కలలు కంటాడు. అతని చిన్ని చేతులు కొప్పెరలను పట్టుకోవాలని ఆరాటపడతాయి. ఇక పెరుమాళ్ళపల్లె, శ్రీమహావిష్ణువునే ఆరాధించే, ఆయన సేవకే తమ జీవితాలను అంకితం చేసుకున్న ప్రజల నిలయం. తిరుమల పెరుమాళ్ళకు నిత్యం సేవ చేసే భాగ్యం వీరిది. ఇక్కడ సీతయ్య ఉన్నాడు. వయసు అరవై దాటినా, కండలు తిరిగిన శరీరంతో, ఎంతో ఉత్సాహంగా స్వామివారి వాహనాలను మోస్తాడు. పండుగ రోజుల్లో అష్టభుజ వాహనం, హనుమంత వాహనం, గరుడ వాహనం... ఏ వాహనమైనా సీతయ్యకు అలవోక. "నా దేహం స్వామి సేవ కోసమే" అంటాడు గర్వంగా. అతనితో పాటు చిన్నప్పటి నుంచీ పని చేసే గంగులప్ప, ఆలయంలో దీపాలను వెలిగించే బాధ్యతను నిర్వర్తిస్తాడు. చిన్న ప్రమిద నుండి మహాదీపాల వరకు, ఆలయంలో ప్రతి చోట దీపాలు వెలిగించి, చీకటిని దూరం చేసి, భక్తుల హృదయాల్లో జ్ఞాన జ్యోతులను వెలిగిస్తాడు. గంగులప్ప దీపాలు వెలిగించకపోతే, అర్చకులకు సైతం పూజ చేయడం కష్టమే. పల్లెలో శక్తిమంతుడైన గణపతి రెడ్డి, ఊరి పెద్ద, స్వామి తేరు (రథం) లాగే బృందానికి నాయకుడు. "స్వామి రథాన్ని లాగడం అంటే, మన జీవిత రథాన్ని లాగినట్లే" అని నమ్మేవాడు. అతని మాట వింటే, ఎంత బరువైన రథమైనా సులభంగా ముందుకు కదులుతుంది. అతని వెంటే ఉండే కోణంగి, పూలు కట్టి స్వామికి అలంకరించడంలో దిట్ట. ఎంత సంక్లిష్టమైన పూలమాలనైనా, నిమిషాల మీద అల్లి, స్వామివారి అందాన్ని రెట్టింపు చేస్తాడు. అతని చేతి వేళ్ళల్లో ఏదో అద్భుతం ఉందని నమ్ముతారు గ్రామస్తులు. శ్రీవారి పోటులో తయారైన నైవేద్యాలు పోటు నుండి స్వామి వారికి నివేదించడానికి వాటిని మోసే ముత్యాలు , ఆలయ ఆవరణను శుభ్రం చేసే రామన్న, భక్తులకు తాగడానికి నీటిని అందించే లక్ష్మమ్మ వంటి ఎంతో మంది అంకితభావం గల సేవకులు పెరుమాళ్ళపల్లెలో నివసిస్తున్నారు. కొత్తగా, పెరుమాళ్ళపల్లెలో యువకుడైన కిరణ్ చేరాడు. అతను శ్రీవారికి సమర్పించే గంధం మరియు కుంకుమపువ్వు పెంపకం, వాటి నాణ్యతను చూసే బాధ్యతను తీసుకున్నాడు. దూర ప్రాంతాల నుండి మంచి నాణ్యమైన గంధపు చెక్కలను, కుంకుమపువ్వును తెప్పించి, వాటిని శ్రీవారి సేవకు అనువుగా సిద్ధం చేస్తాడు. కిరణ్ పనిలో చూపించే నిబద్ధత, కొత్త పద్ధతులను నేర్చుకోవాలనే తపన అతన్ని అందరికీ ఆదర్శంగా నిలిపింది. ఈ రెండు పల్లెలను కలిపేది శ్రీవారి మెట్టు మార్గం. ఈ మార్గమే వారికి శ్రీవారి సేవకు రాజమార్గం. కొప్పరవాండ్లపల్లి వారు కొప్పెరలతో ఈ మార్గం గుండానే వెళ్తారు. పెరుమాళ్ళపల్లె వారు తమ నిత్యసేవల కోసం ఈ మార్గం గుండానే కొండపైకి వెళ్తారు. ఒక రోజు, గౌరీ పాలు, పెరుగు బుట్టలతో కొండపైకి వెళ్తుండగా, సీతయ్య, గంగులప్ప, గణపతి రెడ్డి, కోణంగి వంటి పెరుమాళ్ళపల్లెవాసులు స్వామివారి సేవ కోసం కొండకు బయలుదేరారు. మార్గమధ్యలో కలిసినప్పుడు, గౌరీ నవ్వుతూ వారికి మజ్జిగ అందించింది. "అన్నా సీతయ్య, ఈ మజ్జిగ తాగి కాస్త సేదతీర్చుకో!" అంది. సీతయ్య "అమ్మా గౌరీ, నీ మజ్జిగ మాకు అమృతం" అని దీవించాడు. కోణంగి, గౌరీ పాలు అమ్ముతున్న బుట్టలోంచి ఒక పువ్వు తీసుకుని, తన జుట్టులో పెట్టుకుని నవ్వాడు. గణపతి రెడ్డి వారిందరినీ చూసి, "శ్రీవారి సేవకులం అందరం ఒక్కటే, మనలో భేదభావాలు లేవు" అని పలకరించాడు. అదే సమయంలో, రాముడు కొప్పెర మోసే వారి వెనుక నడుస్తూ, అలసిపోయిన ఒక వృద్ధుడికి సాయం చేయబోయాడు. అది చూసిన పుష్పమ్మ, "చిన్నప్పుడు నువ్వు కూడా ఇలాగే స్వామి సేవలో భాగమవ్వాలి రాముడా" అని దీవించింది. కొత్తగా వచ్చిన కిరణ్, గౌరీ అందించిన మజ్జిగ తాగి, ఆమెతో పరిచయం పెంచుకున్నాడు. "మీ పాలు చాలా స్వచ్ఛంగా ఉన్నాయి, స్వామికి ఇవి నైవేద్యంగా వెళ్తే చాలా బాగుంటుంది" అన్నాడు కిరణ్. గౌరీ నవ్వింది. సంవత్సరానికి ఒకసారి, గ్రామ దేవతల జాతర రోజు, ఈ రెండు పల్లెలు కలిసి ఒక గొప్ప ఉత్సవాన్ని జరుపుకుంటాయి. ఆ రోజున, కొప్పరవాండ్లపల్లి నుండి మొలకెత్తిన విత్తనాలు, ప్రసాదాలు, పెరుమాళ్ళపల్లె నుండి అమ్మవారి వాహనాలు, దీపాలతో ఊరేగింపు బయలుదేరుతుంది. గౌరీ తన కుటుంబంతో కలిసి పాలు, పెరుగు ప్రసాదాలను పంచుతుంది. పుష్పమ్మ సిద్ధం చేసిన నవధాన్య ప్రసాదాలు భక్తులకు పంచుతారు. రాముడు చిన్న కొప్పెర పట్టుకుని, భక్తుల నుండి చిన్న చిన్న కానుకలను సేకరిస్తాడు. సీతయ్య, గంగులప్ప తమ భుజాలపై ఉత్సవ విగ్రహాలను మోస్తూ, గణపతి రెడ్డి రథాన్ని లాగుతూ, కోణంగి రంగురంగుల పూలమాలలతో గ్రామ దేవతలను అలంకరిస్తాడు. కిరణ్ తన గంధం, కుంకుమపువ్వుతో గ్రామ దేవతలకు అభిషేకం చేస్తాడు. సుబ్బమ్మ నైవేద్యాలు, లక్ష్మమ్మ తీర్థప్రసాదాలు పంచుతారు. రామన్న ఆలయ ప్రాంగణాన్ని శుభ్రంగా ఉంచుతాడు. గ్రామస్థులందరూ ఒకే చోట చేరి, భజనలు చేస్తూ, కోలాటాలు ఆడుతూ, భక్తిపారవశ్యంతో నృత్యాలు చేస్తూ, అమ్మవారిని కీర్తిస్తారు. ఆ రోజున గ్రామంలో ఎటువంటి భేదాభిప్రాయాలు ఉండవు. అందరూ శ్రీవారి బిడ్డలే, అందరూ ఒకే కుటుంబం. ఈ జాతర, కేవలం ఒక ఉత్సవం మాత్రమే కాదు, ఆ రెండు పల్లెల సమైక్యతకు, భక్తికి, సోదరభావానికి ప్రతీక. శ్రీవారి సేవలో, ఈ పాత్రలన్నీ ఒకదానికొకటి తోడుగా నిలిచి, తమ జీవితాలను సార్ధకం చేసుకుంటాయి. వారి జీవితాలు, శ్రీవారి పాదాల చెంత నిరంతరం పూజలందుకునే పుష్పాలను పోలి ఉంటాయి.