వేణుమాధవ్ విశాఖపట్నంలో ఇన్నోవేషన్స్ ఐటి ప్రైవేట్ లిమిటెడ్ సంస్థ యజమాని. అతని కంపెనీ వందలాది మందికి ఉపాధి కల్పిస్తున్నప్పటికీ, వేణుమాధవ్ దృష్టిలో అది కేవలం మరింత లాభం, మరింత విస్తరణకు అవకాశం ఇచ్చే ఒక ఉత్పత్తి యంత్రం మాత్రమే. అతని జీవితమంతా డబ్బు ఆర్జన, వ్యాపార సామ్రాజ్యం, ముఖ్య క్లయింట్ల సంతృప్తి, కంపెనీ అభివృద్ధి—ఈ నాలుగు స్థంభాల చుట్టూనే తిరిగేది. మార్కెట్‌లో తన స్థానాన్ని పదిలం చేసుకోవాలనే మితిమీరిన తపనతో, అతను రోజుకు కనీసం పదహారు గంటలు పనిచేసే ఒక స్వయంచాలక యంత్రంలా మారిపోయాడు. నిద్ర తప్ప మిగిలిన సమయమంతా లాప్ టాప్, కాన్ఫరెన్స్ కాల్స్, గ్లోబల్ టూర్స్లోనే గడిచేది. అతని ప్రపంచంలో ప్రతి నిమిషం విలువ వేలాది రూపాయలలో కొలవబడేది.
వేణుమాధవ్ భార్య సరోజ, ఎంతో సంస్కారవంతురాలు, సంప్రదాయ విలువలు తెలిసిన గృహిణి. ఆమెది ప్రశాంతమైన, త్యాగపూరితమైన స్వభావం. వారికి ఒక ముద్దుల కుమార్తె మేఘన, కొడుకు మనోజ్ ఉన్నారు. ఇద్దరూ పాఠశాలకు వెళ్లే చిన్నారులు. ఆ నలుగురితో ఆ ఇల్లు ఒక నిండు కుటుంబంలా ఉండాలి. కానీ, వేణుమాధవ్ వృత్తిపరమైన వ్యాపార వేగంలో మునిగిపోవడంతో, ఆ ఇంటికి అతను ఒక అదృశ్య వ్యక్తిగా మిగిలిపోయాడు.
వేణుమాధవ్ జీవితం పూర్తిగా తన సంస్థ ఇన్నోవేషన్స్ ఐటి ప్రైవేట్ లిమిటెడ్ అభివృద్ధి, కొత్త ప్రాజెక్టులు, విదేశీ క్లయింట్లతో ఒప్పందాలు వంటి అంశాలతోనే నిండిపోయేది. కుటుంబంతో గడపడానికి అతనికి సమయమనేదే దొరికేది కాదు; నిజానికి, అతనికి కుటుంబ సమయం విలువ తెలియకుండా పోయింది. వేణుమాధవ్ క్యాలెండర్‌లో ప్రొఫెషనల్ అపాయింట్‌మెంట్‌లు మాత్రమే ఉండేవి తప్ప, వ్యక్తిగత సంబంధాలు, అనుబంధాలకు స్థానం ఉండేది కాదు. ఇది ఎంతవరకు చేరిందంటే, కనీసం తన పెళ్లి రోజు (వారి బంధానికి నాంది), పిల్లల పుట్టిన రోజులు (వారి ఆనందానికి ఆధారం) కూడా అతనికి గుర్తుండేవి కావు. ఆ రోజు సరోజ, పిల్లలు ఉదయం నుంచి ఎదురుచూసి, చివరికి అతడి నుంచి ఒక ఫోన్ కాల్ కూడా రాకపోవడంతో, నిరాశతో నిట్టూర్చేవారు.
సరోజ, భర్త తీరుకు నిస్సహాయంగా సర్దుకుపోయింది. పది సంవత్సరాల వైవాహిక జీవితంలో ఆమె వేణుమాధవ్‌ని మార్చడానికి ప్రయత్నించి విసిగిపోయింది. అతని కళ్ల ముందు వ్యాపార విజయం తప్ప మరేమీ కనిపించదు అనే నిజాన్ని ఆమె జీర్ణించుకుంది. అయితే, తన పిల్లలు తండ్రి ప్రేమకు దూరం కాకూడదనే ఉద్దేశంతో, ఆమె వేణుమాధవ్ లేని తండ్రి స్థానాన్ని, అతని ప్రేమను కూడా తానే నింపాలని నిర్ణయించుకుంది. ఆమె ఆ ఇంటికి తల్లిగా, తండ్రిగా ఇద్దరి బాధ్యతలను మోస్తూ, ఆ ఇంటిని ప్రేమతో, ఓపికతో నడిపిస్తోంది.
మేఘన, మనోజ్‌లకు రాత్రి కథలు చెప్పేటప్పుడు, స్కూల్ ప్రాజెక్టులలో సహాయం చేసేటప్పుడు, లేదా ఏదైనా క్రీడా పోటీకి తల్లిదండ్రులు ఇద్దరి తరఫున హాజరయ్యేటప్పుడు – ఆ శూన్యాన్ని కప్పిపుచ్చేందుకు సరోజ రెట్టింపు శక్తిని, అపారమైన ప్రేమను పంచేది. వేణుమాధవ్ లేని లోటు పిల్లలకు తెలియకూడదని ఆమె పడిన ఆరాటం, త్యాగం ఆ ఇంట్లోని ప్రతి గోడకూ తెలుసు. ఉదాహరణకు, మనోజ్ క్రికెట్ మ్యాచ్‌లు లేదా మేఘన స్కూల్ నృత్య ప్రదర్శనలు ఉన్నప్పుడు, సరోజ తన చీర చెంగులో మొబైల్ ఫోన్‌ను ఉంచి, వేణుమాధవ్‌కు వీడియో కాల్ చేసేది. పిల్లలు తమ తండ్రి చూస్తున్నారనే భ్రమలో ఆనందపడేవారు. కానీ, అవతలి వైపు వేణుమాధవ్ నిజంగా చూస్తున్నాడా, లేదా నిశ్శబ్దంలో కాల్ కనెక్ట్ చేసి ఉంచాడా అనేది ఆమెకు సందేహంగానే ఉండేది.
ఆమె ఇంటిని ఎంత ప్రేమగా, శ్రద్ధగా చూసుకున్నా, ఆమె మనసులో ఒక మూల బాధ ఉండేది. తన భర్త తమ కుటుంబాన్ని, తమ బంధాన్ని ఒక అదనపు భారంగా భావిస్తున్నారేమోనన్న అనుమానం ఆమెను వేధించేది. ఆమెకు కావలసింది ఖరీదైన బహుమతులు కాదు, కేవలం భర్త సాన్నిధ్యం, కుటుంబంలో భాగస్వామ్యం మాత్రమే.
వేణుమాధవ్ జీవితం కేవలం డబ్బు సంపాదన, వ్యాపార విస్తరణ, క్లయింట్ ఒప్పందాలు, నిరంతర ప్రయాణాలుతో మాత్రమే నిండి ఉండేది. మానవ సంబంధాలు, మనసులోని భావోద్వేగాలు, అనుబంధాల కంటే వ్యాపార లావాదేవీలకే అతడు ఎక్కువ విలువ ఇచ్చేవాడు. అతడు గడుపుతున్న ఈ జీవితం భార్యాపిల్లల కోసం కాకుండా, కేవలం తన వ్యక్తిగత అహంకారం, హోదా కోసం మాత్రమే అనే చేదు నిజాన్ని సరోజ ఒంటరిగా మోసేది. ఆమె ఆశంతా, "ఎప్పటికైనా తన భర్తకు జ్ఞానోదయం అవుతుందేమో," అనే పలచని ఆశపైనే ఆధారపడి ఉండేది.
ఒక ముఖ్యమైన, అధిక-ప్రాధాన్యత కలిగిన వ్యాపార పర్యటన నిమిత్తం వేణుమాధవ్ ఉత్తర భారతదేశంలోని పుణ్యక్షేత్రం, వారణాసి చేరుకున్నాడు. అతని కంపెనీకి చెందిన ఒక పెద్ద అంతర్జాతీయ క్లయింట్‌తో సాయంత్రం వేళ అత్యంత కీలకమైన చర్చలు ఉండటంతో, మధ్యాహ్నం కొంత అరుదైన తీరిక దొరికింది. సాధారణంగా ఇలాంటి విరామ సమయాలను కూడా అతను వ్యాపార పత్రాలు చదవడానికో, లేక తదుపరి వ్యూహాలు రచించడానికో ఉపయోగించేవాడు. కానీ, నేడు కాశీ నగరపు అపారమైన ఆధ్యాత్మిక శక్తి, అతడిని లోపలి నుంచి ఏదో తెలియని విధంగా ఆకర్షించింది. తన పాత అలవాటును పక్కన పెట్టి, ఈ అరుదైన విరామాన్ని కాశీలోని పుణ్యక్షేత్రాలను దర్శించడానికి ఉపయోగించుకోవాలని నిర్ణయించుకున్నాడు.
వారణాసి—ఈ నగరం కేవలం మనుషులు నివసించే ప్రదేశం కాదు, వేలాది సంవత్సరాల చరిత్ర, కాలం నిశ్శబ్దంగా నిలిచిపోయిన ఒక మహాక్షేత్రం. అతడు మొదట కాశీకి ముఖ్య దైవం అయిన కాశీ విశ్వనాథ్ ఆలయం వైపు నడిచాడు. ఇరుకైన సందులు, పాత గోడలు, అసంఖ్యాకమైన భక్తుల జనం మధ్య, వేణుమాధవ్ మెట్లు ఎక్కి ఆలయంలో అడుగు పెట్టగానే, బయట ఉన్న వ్యాపార ప్రపంచపు ఒత్తిడి ఒక్కసారిగా తగ్గిపోయినట్లనిపించింది. గర్భగుడిలో కొలువైన శివలింగాన్ని దర్శించుకున్నప్పుడు, ఆ ప్రాచీన శక్తి అతడి మనసులోని అహంకారాన్ని, డబ్బుపై అత్యాశను తాత్కాలికంగానైనా శాంతింపజేసింది. ఆ భక్తిమయ వాతావరణం, శంఖారావం, ఘంటానాదాల మధ్య అతడి నిత్య పరుగు కొంత ఆగి, శ్వాస తీసుకున్నట్లుగా అనిపించింది.
విశ్వనాథుడి దర్శనం అనంతరం, పక్కనే ఉన్న అన్నపూర్ణ దేవి ఆలయానికి చేరుకున్నాడు. లోకంలో సమస్త ప్రాణికోటికి అన్నం పెట్టే తల్లి ఆమె. వేణుమాధవ్, తాను ఇంతకాలం సంపాదించిన భౌతిక సంపద కన్నా, ఈ లోకంలో ఆకలి తీర్చే అన్నమే నిజమైన సంపద అనే సత్యాన్ని ఆ తల్లి సన్నిధిలో నిలబడి పరోక్షంగా తెలుసుకున్నాడు. అమ్మవారి ఆశీస్సులు, ఆ ఆలయపు ప్రశాంతత అతడి మనసులోని ఖాళీతనాన్ని కొంత నింపాయి.
ఆ తర్వాత, తమిళ సంప్రదాయానికి ప్రతీకగా నిలిచే కాశీ విశాలాక్షి సన్నిధిలో అమ్మవారి దివ్య దర్శనం చేసుకున్నాడు. ఆలయ శిల్పకళ, అమ్మవారి శక్తి స్వరూపం అతడికి జీవితంలో స్త్రీ శక్తి యొక్క ప్రాధాన్యతను ఏదో తెలియని విధంగా గుర్తుచేశాయి. ఆ తర్వాత, ప్రతి శుభకార్యానికి ఆద్యుడైన వినాయకుడి ఆలయంలో మొక్కు చెల్లించుకున్నాడు.
ముఖ్యంగా, వారణాసికి రక్షకుడుగా పిలవబడే, కాలానికి ప్రతీకగా నిలిచే కాళభైరవ స్వామిని దర్శించుకున్నాడు. ఆ దేవాలయపు భయానక, కానీ నిజాయితీతో కూడిన వాతావరణం వేణుమాధవ్‌ని మరింత ఆలోచింపజేసింది. కాల భైరవుడు కాలానికి, మృత్యువుకు అధిపతి. అతని సన్నిధిలో నిలబడినప్పుడు, తాను వృథా చేస్తున్న సమయం, నిర్లక్ష్యం చేస్తున్న మానవ సంబంధాలు తిరిగి రావు అనే చేదు నిజాన్ని వేణుమాధవ్ హృదయం లోతుల్లోంచి అనుభవించాడు.
ప్రతి ఆలయంలోని ప్రాచీన శక్తి, ఆలయాల వెలుపల ఉన్న సాధారణ మనుషుల జీవనం—ఇవన్నీ అతని విలువైన సూట్‌, పదునైన వ్యాపార మెదడు వెనుక దాగి ఉన్న అలసటను, అసంతృప్తిని బయటకు తీశాయి. ఈ ఆలయాల సందర్శన, కేవలం ధార్మిక విధిగా కాకుండా, అతని యాంత్రిక జీవనానికి ఒక నిశ్శబ్ద విరామంగా పనిచేసింది. అతని మనసును కాస్త శాంతపరిచింది, మరియు భౌతిక విజయాల వెనుక దాగి ఉన్న ఆధ్యాత్మిక లోటును తెలియజేసింది. ఇకపై అతని జీవితంలో జరగబోయే మహత్తర మార్పునకు ఈ ఆలయాలు ఒక శక్తివంతమైన పునాది వేసాయి.
విశ్వనాథుడి దర్శనం పూర్తయిన తర్వాత, సాయంత్రం అలుముకుంటున్న వేళ, ఆయన గంగా నది ఒడ్డున ఉన్న మెట్లపై విశాలంగా కూర్చున్నాడు. ఆయనకు ఎదురుగా, గంగానది ప్రవాహానికి ఆవలి ఒడ్డున, మణికర్ణికా ఘాట్ భయంకరమైన, కానీ సత్యమైన దృశ్యాన్ని కళ్ల ముందు ఆవిష్కరించింది.
గంగానది ఒడ్డున, సాయంకాలపు ఎరుపు వెలుగులు కప్పుకుంటున్న వేళ, ఆలయాల ప్రశాంతత నుంచి వేణుమాధవ్ మనసును లాక్కుంటూ, అతడికి ఎదురుగా ఒక భయంకరమైన, కానీ శాశ్వత సత్యమైన దృశ్యం కళ్ల ముందు ఆవిష్కృతమైంది. అదే మణికర్ణికా ఘాట్!
మణికర్ణికా ఘాట్! అది కేవలం ఒక దహన స్థలం కాదు, జీవిత సత్యాన్ని బోధించే మహావిద్యాలయం. అక్కడ నిరంతరం చితి మంటలు రగులుతూనే ఉన్నాయి. ఆ నిప్పుల నృత్యం మనిషి జీవితపు ముగింపును ఘోషిస్తున్నట్లుగా ఉంది. డజన్ల కొద్దీ మృతదేహాలను మోస్తూ, "రామ్ నామ్ సత్య హై (రాముడి పేరే సత్యం)" అంటూ సాగే అంతిమ యాత్రలు కదలి వస్తున్నాయి. అగ్ని జ్వాలల్లో మానవ శరీరం క్షణాల్లో కాలి బూడిదగా మారుతోంది. ఆ బూడిదను, అవశేషాలను ఎటువంటి భేదభావం లేకుండా, నిర్లక్ష్యంగా గంగానది ప్రవాహంలో కలిపేస్తున్నారు. ప్రపంచంలోని అందమైన, అసహ్యమైన, ధనిక, పేద అనే తేడా లేకుండా, ప్రతి మనిషికి ఒకే గమ్యం అనే వాస్తవాన్ని ఆ దృశ్యం కఠినంగా గుర్తు చేసింది.
ఆ క్షణంలో, వేణుమాధవ్ తన వ్యాపార సామ్రాజ్యం, ఐటీ కంపెనీల ప్రపంచం నుంచి ఒక్కసారిగా నిజ జీవితంలోకి లాగబడినట్లనిపించింది. అతని మనసులో ఒక భయంకరమైన, చేదు ప్రశ్నల సుడిగుండం మెదిలింది:
"నా జీవితమంతా కష్టపడి ఎంత సంపాదిస్తే ఏంటి? ఈ ప్రపంచంలో నేనే అత్యంత ధనవంతుడిని అయినా సరే, చివరికి నా జీవితం కూడా ఇలాగే బూడిదగా మారి, ఈ నదిలో కలిసిపోవాల్సిందేనా? నా కోట్లు, నా కంపెనీ షేర్లు, నా విదేశీ క్లయింట్లు, నా బ్యాంక్ బ్యాలెన్స్... ఇవేవీ నన్ను ఆ మంటల నుంచి కాపాడలేవా? నేను ఇంతకాలం నిర్లక్ష్యం చేసిన కుటుంబ బంధాల కోసం కూడా నా దగ్గర సమయం లేదు. నా వ్యాపార విజయాలు, ఇక్కడ ఈ మంటల్లో కాలిపోతున్న నిరుపేద రైతు విజయాల కంటే ఏ విధంగా ఎక్కువ?" అని తనను తాను ప్రశ్నించుకున్నాడు. తాను ఇంతకాలం సంపాదించిన డబ్బు, హోదా, అహంకారం అంతా ఈ అంతిమ సత్యం ముందు నిష్ప్రయోజనంగా, అర్థరహితంగా కనిపించింది.
వేణుమాధవ్ తీవ్ర అంతర్మథనంలో ఉండగా, అతని పక్కనే రాలిన జుట్టు, నిర్మలమైన కళ్లు కలిగిన ఒక వృద్ధ సన్యాసి వచ్చి కూర్చున్నాడు. ఆ సన్యాసి శాంతమైన కళ్లతో, వేణుమాధవ్ వైపు చూడకుండానే, నెమ్మదిగా మాట్లాడటం మొదలుపెట్టాడు:
" నాయనా ! నీ నేత్రాలలో అంతరంగ క్షోభ ప్రస్ఫుటంగా కనిపిస్తోంది. బహుశా, ఆ మణికర్ణికా మంటలు నిన్ను అజ్ఞానం అనే నిద్ర నుంచి మేల్కొలుపుతున్నట్లున్నాయి. ఈ ఘాట్ ఈ జగత్తుకు చాటి చెప్పే ఏకైక సందేశం ఇదే – జీవితం ఒక మిథ్య, పుర్తిగా తాత్కాలికం. అది ఒక నీటిబుడగతో సమానం. నువ్వు చూస్తున్న ఈ భౌతిక దేహం కేవలం ఆత్మ ధరించిన ఒక శిథిల వస్త్రం మాత్రమే. నువ్వు కూర్చున్న ఈ గంగా తీరాన, ఎంతమంది చక్రవర్తులు, ఎన్ని రాజ్యాలు, ఎంత అపారమైన ధనరాశులు కాలగర్భంలో కలిసిపోయాయో ఊహించగలవా? కాలం అనే మహాప్రవాహం ఎవరి ఆజ్ఞకు, ఎవరి సంపదకు కూడా ఆగదు."
"మనం మన జీవితమంతా ఈ శరీరం అనే అశాశ్వతమైన గూటిని పోషించడానికి, దాని ఇంద్రియ సుఖాల కోసం, అనంతమైన ఆశల కోసం ఖర్చు చేస్తాం. ఆహారం, పట్టు వస్త్రాలు, ఉన్నత హోదా, అంకెల్లో కొలిచే ధనం – ఇవన్నీ కేవలం ఈ మట్టి శరీరాన్ని పట్టి ఉంచే పోషణ. కానీ, ఈ దేహంలో నివసించే నీ నిజమైన అస్తిత్వం, నీ ఆత్మ – దాని గురించి ఎంత సమయం ఆలోచిస్తావు? నీవు వ్యాపారంలో పనిచేస్తున్నావు; అది జీవించడానికి అవసరం. మరి నీ ఆత్మకు శాశ్వతమైన పోషణ ఏమిటి? దాని నిత్య సంచారానికి నువ్వు ఏం సమకూరుస్తున్నావు?"
"ఈ శరీరం ఒకరోజు ఈ మంటల్లో కలిసి, పంచభూతాల్లో విలీనం కావాల్సిందే. ఆ తర్వాత నీతో పాటు ప్రయాణించే శాశ్వత సంపద – నువ్వు ఈ ప్రపంచంలో పంచిన నిస్వార్థ ప్రేమ, నిష్కల్మషమైన దయ, అపారమైన కరుణ అనే పుణ్య ఫలం మాత్రమే. ఒక గొప్ప వ్యాపారవేత్త శరీరానికి ధనాన్ని, సౌకర్యాన్ని ఇస్తాడు. కానీ, వివేకవంతుడైన గొప్పవాడు ఆత్మకు సద్గుణాలు, మానవత్వం అనే నిజమైన సంపదను పంచుతాడు. కేవలం వృత్తిపరమైన అభివృద్ధి అనే బాహ్య లక్ష్యం కోసం కాకుండా, ఆత్మ సంతృప్తి అనే అంతరంగ లక్ష్యం కోసం కూడా కొంత సమయాన్ని, శక్తిని కేటాయించు. నీ కుటుంబం – నీ భార్య సరోజ, నీ బిడ్డలు – వారే ఈ క్షణిక జగత్తులో నీ నిజమైన, శాశ్వతమైన ప్రాజెక్టులు. ఈ అమూల్యమైన ప్రాజెక్టులపై పెట్టుబడి పెట్టడానికి నీ దగ్గర ప్రేమ అనే సమయం ఉందా?" అని ఆ సన్యాసి సూటిగా ప్రశ్నించాడు. ఆ మాటలు వేణుమాధవ్‌ను లోతుగా తాకాయి. తానెంత గొప్ప విజయాలు సాధించినా, తన ఆత్మను, తన కుటుంబాన్ని పూర్తిగా నిర్లక్ష్యం చేశానని గ్రహించి, కళ్లల్లో నీరు తిరగగా, ఆ సన్యాసి పాదాలకు నమస్కరించాడు. మణికర్ణికా ఘాట్ మంటలు అతనికి భయం కాకుండా, జీవిత సత్యాన్ని, ధర్మార్థాన్ని బోధించాయి. తన జీవితాన్ని మార్చుకోవాలనే దృఢ సంకల్పంతో ఆ రాత్రి క్లయింట్ మీటింగ్‌కు బయలుదేరాడు
కాశీ నుంచి తిరిగి వచ్చిన వేణుమాధవ్, ఇకపై పాత వేణుమాధవ్ కాదు. అతని జీవితంలో ఒక పెద్ద మార్పు మొదలైంది.
అతను తన 16 గంటల పని విధానాన్ని మార్చుకున్నాడు. రోజూ సాయంత్రం 6 గంటల తర్వాత ఎటువంటి క్లయింట్ మీటింగ్‌లు లేదా వ్యాపార చర్చలు పెట్టుకోవడం మానేశాడు. ఆ సమయాన్ని తన కుటుంబానికే కేటాయించాడు.
సరోజతో కలిసి కూర్చుని తన భార్య దినచర్య, కష్టసుఖాలు అడిగి తెలుసుకోవడం మొదలుపెట్టాడు. సరోజ ఇన్నాళ్లుగా ఒంటరిగా మోసిన బాధ్యతలను పంచుకోవడం మొదలుపెట్టాడు. ఆ మార్పు చూసి సరోజ కళ్లల్లో ఆనంద భాష్పాలు నిండాయి.
మేఘన, మనోజ్‌ల చదువు, ఆటపాటల్లో భాగం కావడం మొదలుపెట్టాడు. వారికి కథలు చెప్పడం, వారి చిన్న చిన్న విజయాలను మనస్ఫూర్తిగా అభినందించడం ద్వారా తండ్రిగా తాను కోల్పోయిన బలమైన బంధాన్ని తిరిగి నిర్మించుకున్నాడు.
అతని వ్యాపార దృష్టి కోణం మారింది. డబ్బు సంపాదనే లక్ష్యంగా కాకుండా, మానవ సంబంధాలు, ఉద్యోగుల శ్రేయస్సు లక్ష్యంగా కంపెనీని నడపడం మొదలుపెట్టాడు. ఉద్యోగులతో ప్రేమ, కరుణతో వ్యవహరించడం ద్వారా కంపెనీలో మరింత సానుకూల వాతావరణం ఏర్పడింది.
అతను తన సంపదలో కొంత భాగాన్ని ప్రజా సేవకు, నిస్సహాయులకు సహాయం చేయడానికి ఉపయోగించడం మొదలుపెట్టాడు.
వేణుమాధవ్ జీవితం ఇప్పుడు సమతుల్యంగా ఉంది. అతను విజయవంతమైన వ్యాపారవేత్త మాత్రమే కాదు, ప్రేమగల భర్త, ఆప్యాయత గల తండ్రి, దయగల మనిషిగా మారాడు. మణికర్ణికా ఘాట్ మంటలు అతనికి భయం కాకుండా, జీవిత సత్యాన్ని, ధర్మార్థాన్ని బోధించాయి.
