పాతాళ గర్భంలో... అంతుచిక్కని ఓ అలజడి... సృష్టి ధర్మానికే సవాల్ విసురుతూ... నీది నాదీ అనే భ్రమకు అందని లోతుల్లోంచి... నిద్రాణస్థితిలో నుండి... బద్దకంగా ఒళ్లు విరుచుకుంటూ లేచి కూర్చున్నాను. భరించలేని ఉక్కపోత. చుట్టూ చిమ్మ చీకటి. ఆకాశం కాటుకను అరువు తెచ్చుకుందేమో అన్నట్లు నల్లగా ఉంది. దూరంగా ఏదో వెలుగు... కదులాడుతున్న కొన్ని క్రీనీడలు. నేనెక్కడ ఉన్నానో తెలుసుకోవాలని చుట్టూ చూశాను. ప్రయత్నం ఫలించలేదు. కనీసం సమయం ఎంతయ్యిందో చూద్దామని చేతి గడియారం వైపు చూశాను. అది, నన్ను వెక్కిరిస్తున్నట్లుగా ముక్కలై పగిలిపోయి కనిపించింది. సమయం తెలుసుకోవాలన్న నా కుతూహలం అక్కడే ఆగిపోయింది. మరో మార్గం కనిపించలేదు. తలెత్తి చూశాను. ఆకాశంలో ఒక్క నక్షత్రం కూడా కనిపించడం లేదు. బహుశా అమావాస్యేమో! . చేతులు దులుపుకుని దూరంగా చూశాను. ఆశ్చర్యం! మనిషన్నవాడే కానరావడం లేదు. దూరంగా ఏదో శబ్దం వినిపిస్తోంది. నాలో కుతూహలం పెరిగింది. నడుస్తూ ఉంటే ఎవరైనా తారసపడతారేమో... అసలు నేను ఎవరో!?. ఎక్కడ ఉన్నానో తెలుసుకోవచ్చనే జిజ్ఞాస పెరిగింది. నాలుక పిడచకట్టుకు పోతోంది. గుక్కెడు నీళ్లు తాగితే కాస్త తేరుకుంటానేమో అనిపించింది. నా జ్ఞాపకాల పోరాటాలను చీల్చుకుంటూ, నా మస్తిష్కంలో ఓ రూపం అల్లరిగా చిన్ననాటి ప్రియ నేస్తం... జ్ఞాన జ్యోతి. ఎప్పుడు తన ఇంటికి వెళ్లినా, చల్లని మంచినీళ్లు అందించేది. సిగ్గుపడుతూ... కాలి బొటనవేలుతో నేలపై ఏదో రాస్తూ మెలికలు తిరిగిపోయేది. తనలో తానే నవ్వుకునేది. ఏదో చెప్పాలని, చెప్పలేక సతమతమవుతూ... ఇప్పుడెలా ఉందో? చిన్నతనంలో బుట్ట బొమ్మలా ఉండేది. ఏమాటకామాటే చెప్పుకోవాలి, తనని చూడాలనే ఆ రోడ్డు వెంట పదేపదే తిరిగేవాణ్ణి. తను కనిపించకపోతే తన ఇంటికే వెళ్లేవాణ్ణి. "అమ్మ కరివేపాకు తీసుకురమ్మని పంపింది," అనే ఓ చిన్ని అబద్ధం చెప్పడం తన కోసమే నేర్చుకున్నా. అది తనకు తెలుసు. కానీ! ఆ విషయం అమ్మకు కూడా తెలిసిపోయిందని, అమ్మ నా వీపు చీరే వరకు నాకు తెలియరాలేదు. "పెద్దయ్యగారి ఇంటి చుట్టుపక్కల ఎప్పుడైనా నిన్ను గానీ నేను చూశానో..." అమ్మ చేతిలోని ఈత బెత్తం నాకింకా గుర్తుంది. ఆ దెబ్బల భయానికే మళ్లీ అటువంటి ప్రయత్నం చేయలేదు. అమ్మ మాత్రం జ్ఞానజ్యోతికి సంగీతం నేర్పడానికి వెళ్లేది. జ్జానజ్యోతి అమ్మకు తెలియకుండా నన్ను కలుసుకునే ది.తను ఇప్పుడు ఎక్కడ ఉందో? ఎలా ఉందో? సడెన్‌గా ఎదురుపడితే ఎంత బాగుంటుందో! ముందు తనే మాట్లాడుతుందా? లేక నన్నే మాట్లాడమంటుందా? ... ఇలాంటి పిచ్చి ప్రశ్నలు మనసును వేధిస్తుంటే ముందుకు సాగుతున్నాను. చీకటి అంటే మనిషికి ఎందుకింత భయమో అర్థం కాలేదు. కానీ మనిషిని చీకటి భయపెట్టినంతగా... కాదు, నిశ్శబ్దం భయపెట్టినంతగా మరేదీ భయపెట్టదు. నా చుట్టూ ఇప్పుడు అంతులేని నిశ్శబ్దం. పలకరించే వారు, మాట్లాడేవాళ్లు ఎవ్వరూ లేరు. ఏమై ఉంటుందో అర్థం కావడం లేదు. ఏం జరిగి ఉంటుంది? ఎందుకింత నిశ్శబ్దంగా ఉంది? మనుషులంతా ఏమైపోయినట్లు? "భేతాళ త్వరగా రావయ్యా... నా ప్రశ్నలకు సమాధానం నువ్వైనా కాస్త చెప్పవయ్యా. ... నువ్వెలా వస్తావులే! ప్రశ్నలు సంధించడం తప్ప, ఏరోజైనా నీ అంతట నువ్వుగా ఏదైనా పరిష్కారం చూపించావా? . పాపం విక్రమార్క మహారాజు నిన్ను ఎలా భరించాడో కదా!"అనుకున్నాను. దూరంగా నేను చదివిన పాఠశాల... శిథిలావస్థలో కనిపిస్తోందెందుకనో? అక్కడే తెలుగు పదాల మాధుర్యాన్ని తొలిసారిగా ఆస్వాదించాను. అక్షరాలను పొందికగా ఎలా వ్రాయాలో నేర్చుకుంది కూడా అక్కడే. మరో నాలుగు అడుగులు వేశాను. చిన్నతనంలో దాగుడు మూతలు ఆడుతూ, ఎవ్వరికీ కనిపించకుండా దాక్కున్న వరి గడ్డివాములు. లోపల ఎంత వెచ్చగా ఉండేదో! పక్కనే పనస చెట్టు. ఎప్పటిలాగే పెద్ద పెద్ద కాయలతో నిండు నెలల గర్భిణిలా ఉంది. కాస్త పక్కగా మా ఇల్లు... జీవం కోల్పోయినట్లు కనిపిస్తోంది. ఇవన్నీ కనిపిస్తున్నా, ఒక్కరంటే ఒక్కరు కూడా కనిపించకపోవడం నన్ను ఆశ్చర్యానికి గురిచేస్తోంది. డప్పుల మోత క్రమంగా తీవ్రమైంది. గాలి చల్లగా వీస్తూ, నా చెవుల్లో ఏదో గుసగుసలాడినట్లు అనిపించింది. చుట్టూ ఉన్న చీకటి మరింత దట్టంగా మారినట్లు భావన. ఆ చీకటిలో లీలగా కటవుట్ కనిపిస్తుంది కటవుట్ వైపు చూశాను. నా గుండె... ఒక్కసారిగా ఆగినట్లు అనిపించింది. పూలదండలతో అలంకరించబడిన ఆ నిలువెత్తు కటవుట్‌... పక్కనే కొత్తగా కట్టిన సమాధి. శిలాఫలకంపై నా ముఖం. నా కళ్లు. నా చిరస్థాయి నవ్వు. కానీ, అది నేను కాదు... లేక, నేనేనా!? అర్థంకాలేదు. “జననం మరణం రెండు ఉన్నాయి”. నా పేరు... నా ఊరు... కానీ, నేను ఇక్కడే ఉన్నాను కదా? శ్వాస పీల్చుకుంటూ, నడుస్తూ, ఆలోచిస్తూ... ఈ నిశ్శబ్దం, ఈ ఒంటరితనం, ఈ చీకటి... ఇవన్నీ నన్ను ఏదో రహస్యంలోకి లాగుతున్నాయి. దూరంగా ఏదో నీడ కదలాడినట్లు అనిపించింది. “ఎవరది?” అని అరవబోయాను, కానీ! నా గొంతు నుండి శబ్దమే రాలేదు. నీడ మరింత దగ్గరైంది. ... జ్ఞానజ్యోతి! చిన్ననాటి నవ్వుతో, సిగ్గుతో నేలపై గీతలు గీస్తూ, నా వైపు చూస్తోంది. కానీ!, తన కళ్లలో ఏదో అసహజమైన కాంతి. “ ఎలావున్నావ్?” ఆమె అడిగింది. ఆ గొంతులో ఏదో భయంకరమైన ప్రశాంతత. చేతులు ముందుకు చాచి,నా చేతులు అందుకుంది. నా చేతులు వణుకుతున్నాయి. నేను నా శరీరం వైపు చూసుకున్నాను... కానీ!, అక్కడ ఏమీ లేదు! నా శరీరం కనిపించడం లేదు! నేను ఉన్నానా? లేనా? ఈ చీకటి నన్ను మింగేసిందా? లేక, నేనే ఈ చీకటినా?... ఎన్నో ప్రశ్నలు... అకస్మాత్తుగా, డప్పులు శబ్ద ఆగిపోయింది నిశ్శబ్దం మళ్లీ నన్ను కమ్మేసింది. జ్ఞానజ్యోతి నీడ కనుమరుగైంది. సమాధిపై నా ముఖం కూడా కరిగిపోతూ, ఒక ప్రశ్నగా మిగిలింది: “అంటే... నేను ఎవరు?”.