అది ఏప్రిల్ నెల. ఎండలు మండాల్సిన సమయం. కానీ బంగాళాఖాతంలో అకస్మాత్తుగా ఏర్పడిన అల్పపీడనం ప్రభావంతో విజయవాడ మొత్తం అల్లకల్లోలం. ఆకాశం చిల్లుపడినట్లుగా కుండపోత వర్షం, భయంకరమైన ఈదురుగాలులు. నేను ఏడో నెల గర్భంతో ఉన్నప్పటికీ, ఆ అత్యవసర పరిస్థితిలోనే పక్క పట్టణంలోని మరో కాలేజీలో ఫైనల్ ఇయర్ పరీక్షలు పర్యవేక్షించాల్సి వచ్చింది.
సాధారణంగా నా భర్త నన్ను స్టేషన్ వద్ద దించేవారు. కానీ ఆ రోజు, ఆఫీసులో అత్యవసర పని పడటంతో ఆయన రాలేకపోయారు. నేను ఒంటరిగా, ఆ భారీ వర్షంలో, కంగారుగా విజయవాడ జంక్షన్ స్టేషన్‌కు చేరుకున్నాను. వర్షం ధాటికి స్టేషన్ మొత్తం బురదమయం, నీళ్లతో నిండిపోయి ఉంది. ప్రయాణికులంతా ఒకరిపై ఒకరు పడుతున్నట్లుగా, తోసుకుంటూ నడుస్తున్నారు. ఆ తొక్కిసలాట చూసి నా గుండె దడ పెరిగింది.
ప్లాట్‌ఫామ్‌కు వెళ్లే ఫుట్ ఓవర్ బ్రిడ్జి ఎక్కాను. నిచ్చెన మెట్లు జారిపోయేలా ఉన్నాయి. ఏ క్షణంలోనైనా జారిపడతానేమోనని భయం. ముఖ్యంగా ఈ సమయంలో నా బిడ్డకు ఏదైనా అవుతుందేమోనన్న తల్లి ఆందోళన నన్ను కమ్మేసింది. నేను రెండు చేతులతో రెయిలింగ్‌ను గట్టిగా పట్టుకుని, నా చుట్టూ ఉన్న తోపులాటను తట్టుకోడానికి ప్రయత్నిస్తున్నాను.
నేను ముందుకు కదలలేక ఆందోళనగా నిలబడి ఉండగా, అకస్మాత్తుగా రెండు బలమైన చేతులు నన్ను చుట్టుముట్టాయి. వెనక్కి తిరిగి చూడకముందే, ఆ చేతులు నా భుజాల చుట్టూ రక్షణ కవచంలా ఏర్పడ్డాయి.
మొదట నా మనసు నిండా ప్రతికూల భావనలే నిండిపోయాయి. 'ఏంటీ ఈ రోజుల్లో కూడా ఇలాంటి దౌర్జన్యం జరుగుతుందా? ఇంత రద్దీలో ఈ అపరిచితుడు ఇంత దగ్గరగా ఎందుకు వచ్చాడు? నా నిస్సహాయతను అవకాశంగా తీసుకుంటున్నాడా?' అని తీవ్రంగా అనుమానించాను. అతనిపై కోపంగా కళ్లెత్తి చూడాలని ప్రయత్నించాను కానీ, ఆ జనాల రద్దీలో నా శరీరం సహకరించలేదు. నా ప్రతికూల ఆలోచనలు ఆ భయంతో కలిసిపోయి, ఆ క్షణంలో మరింత వేదన కలిగించాయి.
కానీ అతను నన్ను ఏమాత్రం తాకకుండా, తన శరీరాన్ని నాకూ, జన సముద్రానికీ మధ్య అడ్డుగోడగా నిలబెట్టాడు. అతని శరీరం చుట్టూ ఉన్న గట్టిదనం నాకు భరోసా ఇచ్చింది. "జాగ్రత్త అక్కా, పట్టుకోండి," అని మెల్లగా, సున్నితంగా పలికి, ఆ యువకుడు నెమ్మదిగా నన్ను రెయిలింగ్ వెంబడి నడిపించడం ప్రారంభించాడు. అతను నా కోసం రద్దీని చీల్చుకుంటూ, బ్రిడ్జి మెట్లు దిగి, సరిగ్గా థర్డ్ ఎసి కోచ్ ఆగిన ప్లాట్‌ఫామ్‌ వద్దకు నన్ను సురక్షితంగా చేర్చాడు.
నేను ఆ కారు ఎక్కబోతూ, ఈ దేవదూత లాంటి వ్యక్తికి కృతజ్ఞతలు చెప్పడానికి వెనక్కి తిరిగాను. కానీ ఆశ్చర్యంగా, నా చూపు అతని ముఖాన్ని సరిగా చూడకముందే, అతను ఆ క్షణంలోనే ఆ హడావిడి జనంలో కరిగిపోయాడు. మళ్లీ ఎప్పటికీ కనబడనట్టుగా.
అప్పుడే నిజం నాకు బోధపడింది. నా కష్ట సమయంలో నిస్వార్థంగా సహాయం చేసిన ఒక యువకుడిని, కేవలం భయం, దురభిప్రాయాల కారణంగా నేను అనుమానించాను. ఆ యువకుడి సహాయం ఎంత నిజాయితీగా, ఎంత పవిత్రంగా ఉందో అర్థమయ్యాక, నా మనసు సిగ్గుతో కుంచించుకుపోయింది. అపరిచితులను అపార్థం చేసుకున్నందుకు నా మాతృహృదయం తీవ్రంగా సిగ్గుపడింది.
తుఫాను లాంటి కష్టకాలంలో కూడా, మనకు తెలియని, పేరు లేని ఎంతో మంది మంచి మనసులు నిస్వార్థంగా అండగా నిలబడతారు. లోకంలో చెడు జరిగినప్పుడు, మంచిని కూడా అనుమానించే స్థాయికి మన ఆలోచనలు దిగజారకూడదు. ఆ యువకుడి చర్య భద్రతను ఇస్తే, నా సిగ్గు ప్రామాణికతను నేర్పింది. కష్టంలో ఉన్నవారికి సాయం చేసి, ఆ దైవదూత పాత్ర పోషించడం ఎంత ముఖ్యమో, వారి సాయాన్ని విశ్వసించడం కూడా అంతే ముఖ్యం.
