పూంపుహార్ నగరం, చోళ సామ్రాజ్యపు గుండెకాయ. ఇక్కడ సముద్రపు కెరటాలు హోరెత్తుతూ ఎప్పుడూ ఒడ్డును తడుతూనే ఉంటాయి. పెద్ద పెద్ద ఓడలు విదేశీ సరుకులతో రేవులకు చేరేవి. నగర వీధులు సుగంధ ద్రవ్యాలు, పట్టు వస్త్రాలు, రత్నాల వ్యాపారంతో సందడిగా ఉండేవి. కోలాహలంతో కూడిన ఈ నగరంలో, ఒక ధనిక వర్తక కుటుంబానికి చెందిన కోవలన్ అనే యువకుడు నివసిస్తున్నాడు. అతని పేరుకు తగ్గట్టే, అతను తేజస్సుతో, తెలివితేటలతో, వ్యాపార దక్షతతో మెరిసిపోయేవాడు. అతని కళ్ళల్లో కలలు, అతని మాటల్లో ఆశలు ప్రస్ఫుటంగా కనిపించేవి. అతని జీవితంలోకి అర్థాంగిగా కణ్ణగి ప్రవేశించింది. ఆమె పేరుకు తగ్గట్టే కన్యత్వం, ముగ్ధత్వం, పవిత్రతలకు ప్రతీక. ఆమె సౌందర్యం కేవలం రూపానికే కాకుండా, ఆమె ఆత్మ కూడా అత్యంత పవిత్రమైనది. ఆమె కళ్ళల్లో అమాయకత్వం, ముఖంలో నిండుదనం, నడకలో అణకువ కలబోసిన నారి. ఆమె నుదుట కుంకుమబొట్టు సౌశీల్యానికి, ఆమె సౌందర్యం ఆమె అంతరంగిక స్వచ్ఛతకు అద్దం పట్టేవి. వారి వివాహం పెద్దలు కుదిర్చిన సంప్రదాయం. అది రెండు హృదయాల నిజమైన కలయిక. కోవలన్, కణ్ణగిని మొదటిసారి చూడగానే, ఆమె చిరునవ్వు అతని మనసును గెలిచింది. కణ్ణగికి కోవలన్ తన జీవితానికి దొరికిన అపురూపమైన ఆశ, నమ్మకం. వారి వివాహ వేడుక పూంపుహార్‌లో ఒక పండుగలా జరిగింది. నగర ప్రజలు వారిని ఆశీర్వదించడానికి తరలివచ్చారు. వారి కొత్త జీవితం ఒక స్వచ్ఛమైన సెలయేరులా సాగిపోయింది. కోవలన్ తన వ్యాపారంలో నానాటికి వృద్ధి చెందాడు. కణ్ణగి అతని పక్కన నిశ్శబ్దంగా, శక్తివంతంగా నిలిచింది. ఆమె ఉదయాన లేచినప్పటి నుంచి రాత్రి పడుకునే వరకు కోవలన్ గురించే ఆలోచించేది. అతని భోజనం, అతని వస్త్రాలు, అతని సౌకర్యాలు – ప్రతీదీ ఆమె స్వయంగా చూసుకునేది. ఆమెకు కోవలన్ తప్ప మరో లోకం తెలియదు, అతని సంతోషమే తన సంతోషం అనుకుని పాటించింది. "కణ్ణగి, నువ్వు నా జీవితంలోకి వచ్చాక ప్రతీదీ పవిత్రంగా, అందంగా మారిపోయింది," కోవలన్ తరచుగా ఆమెను ఆత్మీయంగా కౌగిలించుకుంటూ అనేవాడు. "మీరు నా పక్కన ఉంటే చాలు ప్రాణేశ్వరా. అదే నాకు సకల సంపద," కణ్ణగి సిగ్గుతో తలదించుకునేది, కానీ ఆమె కళ్ళల్లో అతని పట్ల అంతులేని ప్రేమ ప్రవహించేది. వారి ఇంట్లో ప్రశాంతత, అంతులేని ప్రేమ రాజ్యమేలేవి. వారు భవిష్యత్తు గురించి అందమైన కలలు కన్నారు. వారి సంసారం ఆదర్శప్రాయంగా ఉండేది. అయితే, ఈ ప్రశాంతత ఎంతో కాలం నిలబడదని, వారి అదృష్టం ఒక చీకటి మలుపు తీసుకోబోతోందని వారికి తెలియదు. విధి వారి కోసం ఒక అత్యంత కఠినమైన పరీక్షను సిద్ధం చేస్తోంది. పూంపుహార్ నగరం కేవలం వ్యాపారానికే కాదు, కళలకు కూడా ప్రసిద్ధి చెందింది. సంగీత, నాట్య ప్రదర్శనలు నిత్యం జరిగేవి. అటువంటి ఒక రోజున, నగరంలో గొప్ప నాట్యకారిణి మాధవి ప్రదర్శన జరిగింది. ఆమె నాట్యం చూడటానికి నగర ప్రజలు తండోపతండాలుగా తరలివచ్చారు. కోవలన్ కూడా మిత్రులతో కలిసి ఆ ప్రదర్శనకు వెళ్ళాడు. మాధవి, ఆమె పేరుకు తగ్గట్టే మాధుర్యాన్ని ఒలకబోసేది. ఆమె రూపం, భంగిమలు, ఆమె కళ్ళల్లోని భావాలు – అన్నీ కోవలన్‌ను మంత్రముగ్ధుడిని చేశాయి. ఆమె ప్రతి కదలికలో ఒక అద్భుతం, ప్రతి చూపులో ఒక సమ్మోహనం. నృత్యం ముగిసిన తర్వాత కూడా, కోవలన్ మనసు మాధవి నుండి బయటపడలేకపోయింది. ఆమె నృత్యం, ఆమె సౌందర్యం అతని మనసులో చెదరని ముద్ర వేసింది.అది కేవలం ఒక ప్రదర్శన ప్రభావం కాదు, అది ఒక ప్రమాదకరమైన ఆకర్షణ. కోవలన్ మెల్లమెల్లగా మాధవి పట్ల మోజు పెంచుకున్నాడు. ముందుగా ఆమెను చూడటానికి వెళ్ళేవాడు, ఆ తర్వాత ఆమెతో మాట్లాడటానికి, చివరికి ఆమెతో ఎక్కువ సమయం గడపడానికి. కణ్ణగి, ఇంటి బాధ్యతలు, వ్యాపారం – ప్రతీదీ అతని మనసు నుండి క్రమంగా దూరం కావడం మొదలుపెట్టింది. అతని సంపాదన మొత్తం మాధవి కోసం ఖర్చు చేయడం మొదలుపెట్టాడు. అతను తన విధిని, తన భార్యను, తన భవిష్యత్తును మరచిపోయాడు. కణ్ణగి ఇంట్లో ఒంటరిగా వేచి చూసేది. ఆమె మనసులో భయం, ఆందోళన, ఎన్నో ప్రశ్నలు సుడులు తిరిగాయి. కోవలన్ ఎందుకు మారాడు? తన ప్రేమ ఏమైనా తప్పు చేసిందా? తాను ఏదైనా లోటు చేశానా? రాత్రులు నిద్రపట్టేది కాదు. అతని కోసం ఎదురుచూస్తూ కిటికీ దగ్గర కూర్చుండిపోయేది. అతను వచ్చిన తర్వాత కూడా ఆమె కళ్ళల్లో నీరు నిలిచేది, కానీ అతని ముందు మాత్రం చిరునవ్వు నటిస్తూనే ఉండేది. తన బాధను బయటపెట్టకుండా, అతని మనసు మార్చడానికి ఎన్నోసార్లు ప్రయత్నించింది. అతనితో మెల్లగా మాట్లాడింది, తన ప్రేమను గుర్తు చేసింది. కానీ కోవలన్ ఆమె మాటలను వినడానికి ఇష్టపడలేదు. "కోవలన్, మనం ఎప్పుడూ ఇలా ఉండేవారం కాదు కదా? మీకు ఏమైనా ఇబ్బంది ఉందా? నేను ఏదైనా తప్పు చేశానా?" ఒకనాటి రాత్రి, కణ్ణగి కన్నీళ్ళను ఆపుకోలేకపోయింది. కోవలన్ మౌనంగా ఉండిపోయాడు. అతని మనసు మాధవి ఆలోచనలతో, ఆమె నృత్యంతో నిండిపోయింది. అతను తన తప్పును తెలుసుకోలేకపోయాడు, అహంకారం, మోజు అతనిని బంధించాయి. మాధవి కూడా కోవలన్‌ను ప్రేమించిందా? బహుశా ప్రేమించి ఉండొచ్చు, కానీ ఆమె ప్రేమ కన్నా ధనానికి ఎక్కువ విలువనిచ్చేది. వారి సంబంధం ధనంపై ఆధారపడి ఉందనే చేదు నిజం కోవలన్‌కు ఆలస్యంగా అర్థమైంది. ఒక రోజు, ఒక గొప్ప పండుగ సందర్భంగా, మాధవి ఒక పాటను పాడింది. ఆ పాటలో ఆమె ప్రేమ ఎంతో అస్థిరమైనదని, ఎవరికోసమైనా మారగలదని సూచించింది. ఆ పాట కోవలన్‌కు జ్ఞానోదయం కలిగించింది. తన సంపద మొత్తం కోల్పోయి, అంధకారంలో మునిగిపోయాడు. తనను తాను అసహ్యించుకున్నాడు. మాధవి పట్ల తన మోజు ఎంతటి విధ్వంసానికి దారితీసిందో కోవలన్‌కు పూర్తిగా అర్థమైంది. అతను తన సంపదనంతా కోల్పోయాడు, అంతకంటే ముఖ్యంగా, తన భార్య కణ్ణగి నమ్మకాన్ని, ప్రేమను గాయపరిచాడు. ఈ చేదు నిజం అతని మనసును తొలిచేసింది. కుంగిపోయిన గుండెతో, తలదించుకుని కణ్ణగి వద్దకు తిరిగి వచ్చాడు. అతని కళ్ళల్లో అపారమైన పశ్చాత్తాపం, సిగ్గు, ఆత్మనింద స్పష్టంగా కనిపించాయి. కణ్ణగి అతనిని చూసింది. ఆమె మనసులో ఎంత బాధ ఉన్నా, ఆమె భర్త పట్ల ఆమెకు ఉన్న అచంచలమైన ప్రేమ ఆ బాధను అధిగమించింది. ఆమె కళ్ళలో కన్నీళ్లు నిలిచిపోయాయి, కానీ ఆమె పెదవులపై నింద లేదు, ఫిర్యాదు లేదు. ఆమె కేవలం ప్రేమతో, ఆర్ద్రతతో నిండిన చూపుతో అతన్ని చూసింది. "నన్ను క్షమించు కణ్ణగి. నేను అంధుడినయ్యాను. నీ విలువను గుర్తించలేకపోయాను. నేను నిన్ను చాలా బాధపెట్టాను," కోవలన్ ఆమె పాదాలపై పడిపోయాడు. అతని కళ్ళ నుండి పశ్చాత్తాపపు కన్నీళ్లు ధారాపాతంగా కారాయి. "లేవండి ప్రాణేశ్వరా. మీరు నా పక్కన ఉంటే చాలు. నాకు వేరే ఏమీ వద్దు. జరిగినదంతా మరచిపోదాం," ఆమె అతని తల నిమిరింది, ఆమె గొంతు కన్నీళ్ళతో వణికింది. ఆమె మాటల్లో ఏ మాత్రం నింద లేదు, కేవలం ప్రేమ, క్షమ మాత్రమే ఉన్నాయి. ఇద్దరూ కలిసి ఒక కొత్త జీవితాన్ని ప్రారంభించాలని నిర్ణయించుకున్నారు. కోల్పోయిన సంపదను తిరిగి సంపాదించుకోవడానికి, అదృష్టాన్ని వెతుక్కుంటూ దూరంగా ఉన్న మదురై నగరానికి ప్రయాణించాలని నిర్ణయించుకున్నారు. మదురై, పాండ్య రాజుల పాలనలో ఉన్న ఒక గొప్ప, సంపన్నమైన నగరం. వారికి ఉన్నది కేవలం ఒకే ఒక్క అమూల్యమైన వస్తువు – కణ్ణగికి చెందిన జత కాలి కంకణాలు (మురుగులు). అది ఆమె తల్లిదండ్రులు ఇచ్చిన బహుమతి, అందులో అత్యంత విలువైన, అరుదైన రత్నాలు పొదిగి ఉన్నాయి. దాని విలువ అపారమైనది. పూంపుహార్ నుండి మదురైకి నడిచి వెళ్ళాలి. దారిలో ఆకలి, అలసట, అడవుల గుండా ప్రయాణం, ఎన్నో సవాళ్లు. కానీ కణ్ణగి ముఖంలో ఏనాడూ నిరుత్సాహం కనిపించలేదు. కోవలన్‌కు ఆమె ధైర్యం చెప్పింది. "మనం మదురైకి వెళ్ళగానే అంతా బాగుంటుంది. కచ్చితంగా మంచి రోజులు వస్తాయి. మనం మళ్ళీ మన జీవితాన్ని చక్కగా నిర్మించుకుంటాం," ఆమె ఆశగా, దృఢంగా అంది. ఆమె మాటలు కోవలన్‌కు కొత్త శక్తినిచ్చాయి. ప్రతి అడుగులో, కోవలన్ తన తప్పులను గుర్తు చేసుకుంటూనే ఉన్నాడు, కణ్ణగి చూపిన క్షమ అతన్ని మరింత కృతజ్ఞుడిని చేసింది. ఈ ప్రయాణం వారికి కేవలం భౌగోళిక మార్పు కాదు, అది వారి ఆత్మలను పునరుద్ధరించే ప్రయాణం. మదురై, వారి కొత్త ఆశకు, వారి కొత్త భవిష్యత్తుకు ప్రతీకగా నిలిచింది. కానీ, వారికి తెలియదు, ఆ నగరం వారికి విధి యొక్క అత్యంత దారుణమైన మలుపును సిద్ధం చేసిందని. సుదీర్ఘ ప్రయాణం తర్వాత, కోవలన్ మరియు కణ్ణగి చివరికి మదురై నగర ద్వారాలను చేరుకున్నారు. పొగమంచులో మెరుస్తున్న ఆ నగరం, వారికి కొత్త ఆశలను చిగురింపజేసింది. వారు నగర శివార్లలో ఒక చిన్న ఇంటిని అద్దెకు తీసుకున్నారు. కోవలన్ వ్యాపారం ప్రారంభించడానికి డబ్బు అవసరం. వారి వద్ద ఉన్న ఏకైక విలువైన ఆస్తి, కణ్ణగి అమూల్యమైన కాలి కంకణం. "దీన్ని అమ్మేసి, మనం వ్యాపారం మొదలుపెడదాం," కణ్ణగి ఒక కంకణాన్ని కోవలన్‌కు అందిస్తూ అంది. ఆమె కళ్ళల్లో ఎలాంటి సంకోచం లేదు, కేవలం తన భర్త భవిష్యత్తుపై నమ్మకం మాత్రమే ఉంది. కోవలన్ దాన్ని తీసుకుని, నగరంలోని ప్రసిద్ధ బంగారు ఆభరణాల వ్యాపారి చెట్టి దుకాణానికి వెళ్ళాడు. ఆ కంకణం విలువ చెట్టికి తెలుసు, అది అత్యంత అరుదైన, అందమైన రత్నాలతో పొదిగి ఉంది. అదే సమయంలో, మదురై రాజు నెడుంజెళియన్ రాణి తన కాలి కంకణాన్ని పోగొట్టుకుంది. అది ముత్యాలతో పొదిగి ఉంది, అది రాజుకు చాలా విలువైనది. రాజు తన భటులను నగరంలో ప్రతిచోటా దాన్ని వెతకమని ఆదేశించాడు. ఎవరైనా దొంగను పట్టుకుంటే కఠినంగా శిక్షించాలని చెప్పాడు. కోవలన్, ఆభరణాల వ్యాపారి దుకాణంలో కంకణాన్ని చూపించి, దాని విలువ గురించి చర్చించుకుంటున్నాడు. సరిగ్గా అదే సమయంలో, రాజభటులు ఆ దుకాణం గుండా వెళుతున్నారు. కోవలన్ చేతిలో ఉన్న కంకణం రాణి పోగొట్టుకున్న కంకణాన్ని పోలి ఉంది. చెట్టి, ఆ పరిస్థితిని తనకు అనుకూలంగా మార్చుకోవడానికి ప్రయత్నించాడు. అతను కోవలన్‌ను దొంగగా నిందించాడు. అతనిని చూసి రాజభటులు వెంటనే అరెస్టు చేశారు. "ఇతను దొంగ! రాణి కంకణాన్ని దొంగలించాడు!" చెట్టి అరిచాడు. కోవలన్ షాక్‌కు గురయ్యాడు. "నేను దొంగను కాదు! ఇది నా భార్య కంకణం! నేను దీన్ని అమ్మడానికి వచ్చాను!" అతను మొరపెట్టుకున్నాడు. కానీ రాజభటులు అతని మాట వినలేదు. వారు కోవలన్‌ను రాజు నెడుంజెళియన్ వద్దకు తీసుకెళ్లారు. రాజు నెడుంజెళియన్ నిజానికి గొప్ప రాజు, కానీ ఆ క్షణం అతని తీర్పు మబ్బుల్లో చిక్కుకుంది. రాణి కోల్పోయిన కంకణం గురించి తీవ్రమైన కోపంతో ఉన్నాడు. రాజభటులు అందించిన సాక్ష్యం, చెట్టి మాటలు అతనిని ప్రభావితం చేశాయి. పూర్తి విచారణ లేకుండా, కోవలన్‌కు మరణశిక్ష విధించాడు. "దొంగతనానికి శిక్ష మరణం!" రాజు గర్జించాడు. కోవలన్ ఆశ్చర్యపోయాడు, ఆవేదన చెందాడు. తాను ఏ దొంగతనం చేయలేదని, తాను నిర్దోషినని ఎంత మొరపెట్టుకున్నా, ఎవరూ వినలేదు. నిమిషాల్లోనే శిక్ష అమలు జరిగింది. కోవలన్ ప్రాణాలు గాలిలో కలిసిపోయాయి, అతని చివరి చూపులు కణ్ణగి కోసం, తన కొత్త జీవితం కోసం చూసిన ఆశలపై నిలిచిపోయాయి. మదురై నగరం కోవలన్ మరణంతో ఒక్కసారిగా మూగబోయింది. అతని మరణ వార్త కణ్ణగి చెవిన పడగానే ఆమె లోకం ఒక్కసారిగా కుప్పకూలిపోయింది. ఆమె ముందుగా నమ్మలేకపోయింది. "కాదు! ఇది నిజం కాదు! నా కోవలన్, అతను దొంగ కాదు!" ఆమె గొంతు అరుపుగా మారి, ఆ తర్వాత ఒక దీనమైన విలాపంగా మారింది. ఆమె హృదయం ముక్కలయ్యేంత బాధపడింది. కానీ ఆమె దుఃఖం హద్దులు దాటి, అకస్మాత్తుగా తీవ్రమైన ఆగ్రహంగా మారింది. కళ్ళలో కన్నీళ్లు ఇంకిపోయి, అగ్ని జ్వాలలు మండాయి. అప్పుడు ఆమెకు ఒక విషయం మెరుపులా గుర్తుకొచ్చింది: తన కంకణం! అందులో రత్నాలు ఉన్నాయి, రాజుగారి రాణి కంకణం లో ముత్యాలు. ఇది తన భర్త నిర్దోషి అని నిరూపించడానికి అది ఒక్కటే ఆధారం. తన ప్రియమైన భర్త అమాయకుడిగా, దొంగగా మరణించాడంటే ఆమె సహించలేకపోయింది. దుఃఖాన్ని పక్కన పెట్టి, కోపాన్ని తనలో నింపుకుని, కణ్ణగి ఒంటి కంకణాన్ని చేతబట్టుకుని రాజ్యసభ వైపు బయలుదేరింది. ఆమె కళ్ళల్లోని ఆవేశం, ముఖంలో నిండుకున్న ప్రతీకార భావన చూసి నగర ప్రజలు భయభ్రాంతులయ్యారు. ఆమె తల విరబోసుకుని, రాజవీధుల్లో నడుస్తుంటే, ఆమె ప్రతీ అడుగులో భూమి కంపించినట్లు అనిపించింది. ఆమె కేవలం ఒక స్త్రీ కాదు, ఆమె న్యాయం కోసం నిలబడిన ఒక శక్తి, ఒక పులిలా, ఒక దేవతలా కనిపించింది. రాజసభలో, రాజు నెడుంజెళియన్ తన సింహాసనంపై కూర్చుని ఉన్నాడు, అతని మనసులో కొంత అశాంతి ఉన్నా, అతను తన నిర్ణయాన్ని సరైనదేనని నమ్ముతున్నాడు. కణ్ణగి సభలోకి ప్రవేశించింది. ఆమె రాకతో సభలోని వారందరూ నిశ్శబ్దంగా ఉండిపోయారు. ఆమె కళ్ళల్లోకి సూటిగా చూసింది. ఆమె గొంతు పిడుగులా మోగింది. "ఓ రాజా! న్యాయం చేద్దామని కూర్చున్న మీరు, అన్యాయానికి పాల్పడ్డారు! నా భర్త నిర్దోషి, అతను దొంగ కాదు! మీరు చేసిన ఈ అన్యాయానికి ఈ సభ సాక్షి!" రాజు ఆశ్చర్యపోయాడు. ఇంత ధైర్యంగా తనను నిలదీసే స్త్రీని అతను ఎప్పుడూ చూడలేదు. "నీ భర్త దొంగ అని సాక్ష్యాలున్నాయి," అన్నాడు రాజు. "అబద్ధం! మీరు చూసిన సాక్ష్యాలు అబద్ధం! నా భర్త ఏ దొంగతనం చేయలేదు. నా కంకణాన్ని చూడండి! మీ రాణి కంకణం ముత్యాలతో నిండి ఉంటుంది. నా కంకణం అత్యంత విలువైన రత్నాలతో నిండి ఉంది. తేడా చూడండి!" అంటూ తన కంకణాన్ని నేలకేసి విసిరికొట్టింది. అది పగిలి, అందులో ఉన్న విలువైన రత్నాలు చెల్లాచెదురయ్యాయి. ఆ కాంతి సభలో వెలుగులు నింపింది. రాజు, అతని మంత్రులు ఆశ్చర్యపోయారు. రాజు అది చూసి షాక్‌కు గురయ్యాడు. అతని మనసులో ఒక మెరుపు మెరిసింది. తాను ఒక నిర్దోషికి మరణశిక్ష విధించాడని గ్రహించాడు. తన అహంకారానికి, తొందరపాటుకు ఒక నిర్దోషి ప్రాణాలు కోల్పోయాడని తెలుసుకున్నాడు. ఆ అవమానాన్ని, పశ్చాత్తాపాన్ని భరించలేక, "అయ్యో! నేనే నిజమైన దొంగని! నేను ఒక నిర్దోషిని చంపాను!" అని అరుస్తూ సింహాసనం మీదే కుప్పకూలిపోయాడు. క్షణాల్లోనే రాజు ప్రాణాలు కోల్పోయాడు. రాజు మరణంతో, రాణి కూడా తన భర్త మరణాన్ని, తన తప్పును తలుచుకుంటూ అక్కడికక్కడే ప్రాణాలు వదిలింది. రాజు, రాణి మరణించారు. కానీ కణ్ణగి ఆగ్రహం ఇంకా చల్లారలేదు. రాజు నిర్దోషికి శిక్ష విధించిన ఈ నగరం, తన భర్తను బలిగొన్న ఈ మదురై నగరంపై ఆమెకు తీరని కోపం. ఆమె దృష్టిలో, ఈ నగరం అన్యాయానికి, దుర్మార్గత్వానికి నిలయంగా మారింది. తన భర్త పడిన బాధకు, ఆమె పడిన వేదనకు ప్రతీకారం తీర్చుకోవాలని ఆమె మనసు దృఢంగా నిర్ణయించుకుంది. "ఈ నగరం అన్యాయానికి సాక్షి! ఈ నగరం కాలి బూడిదవ్వాలి!" అంటూ కణ్ణగి తన రొమ్మును ఒక దాన్ని కోసి గాలి లోకి విసిరింది. ఆమె కళ్ళల్లోని అగ్నిజ్వాలలు, ఆమె మనసులోని ఆగ్రహం అగ్నిదేవుడిని ఆవహించాయి. ఆమె ఒక చేత్తో ఆకాశాన్ని, మరొక చేత్తో భూమిని చూపిస్తూ, "నేను పతివ్రతను అయితే, నా తపస్సు నిజమైతే, నన్ను మోసం చేసిన ఈ నగరాన్ని కాల్చివేయమని అగ్నిదేవుడిని ప్రార్థిస్తున్నాను!" ఆమె గొంతు ఆకాశాన్ని చీల్చింది, ఆమె ప్రార్థన సృష్టిని కదిలించింది. ఆమె కోరిక మేరకు, అగ్నిదేవుడు ఆమెలో ప్రవేశించి, నగరమంతా వ్యాపించాడు. క్షణాల్లోనే మదురై నగరం మంటల్లో చిక్కుకుంది. అద్భుతమైన కట్టడాలు, సంపద, మందిరాలు – అన్నీ బూడిదైపోయాయి. ప్రజలు భయంతో కేకలు వేస్తూ పారిపోవడానికి ప్రయత్నించారు, కానీ మంటలు వారిని వెంటాడాయి. నగరంలో హాహాకారాలు మిన్నంటాయి. కణ్ణగి ఆ దృశ్యాన్ని నిశ్శబ్దంగా చూస్తూ నిలబడింది. ఆమె కళ్ళ ముందు ఆమె ప్రతీకారం నెరవేరింది. నగరమంతా బూడిదైన తర్వాత, అగ్నిదేవుడు శాంతించాడు. కణ్ణగి మనసులోని ఆగ్రహం కూడా కొంత ఉపశమనం పొందింది. మదురై నగరం దహనం అయిన తర్వాత, కణ్ణగి అక్కడ నుండి బయలుదేరి, పశ్చిమ కనుమల వైపు నడిచింది. ఆమె దుఃఖం, కోపం సద్దుమణిగి, ఆమె మనసులో ఒక రకమైన ప్రశాంతత ఏర్పడింది. ఆమె చివరికి చేర రాజ్యాన్ని చేరుకుంది. అక్కడి ప్రజలు, రాజు శెంగుట్టువన్ (Senguttuvan) ఆమె కథ విని, ఆమె ధైర్యానికి, ఆమె పతివ్రతత్త్వానికి, ఆమె ప్రతీకారానికి ఆశ్చర్యపోయారు. ఆమె పట్ల అపారమైన గౌరవం పెంచుకున్నారు. కొంతకాలం తర్వాత, కణ్ణగి శరీరాన్ని వదిలి ఆకాశంలోకి వెళ్ళిపోయింది. దేవతలు ఆమెను తమలో కలుపుకున్నారు. ఆమె ధర్మబద్ధమైన స్వభావం, తన భర్త పట్ల ఆమెకున్న అచంచలమైన భక్తి, మరియు అన్యాయంపై ఆమె పోరాడిన తీరు తమిళ ప్రజల మనసుల్లో శాశ్వతంగా నిలిచిపోయింది. అప్పటి నుండి, తమిళనాడులో కణ్ణగిని పత్తిని దైవం (పవిత్రమైన దేవత) లేదా కణ్ణగి అమ్మన్ (కణ్ణగి తల్లి) గా పూజించడం మొదలుపెట్టారు. చేర రాజు శెంగుట్టువన్ స్వయంగా ఆమెకు ఒక ఆలయాన్ని నిర్మించి, ఆమెను దేవతగా ప్రకటించాడు. ఆమె న్యాయానికి, పవిత్రతకు, స్త్రీ శక్తికి ప్రతీకగా నిలిచింది. కణ్ణగి కేవలం ఒక వ్యక్తి కాదు, ఆమె ఒక ఆలోచన, ఒక శక్తి, ఒక అమరత్వం. ఆమె అగ్నిపుత్రిక, న్యాయం కోసం అగ్నిలా మండిన ఒక సాధ్వీమణి.