రమ్య, హైదరాబాద్ నగరంలో పుట్టి పెరిగిన ఆధునిక యువతి. ఆమె చదువుకున్నది, సంపాదించుకున్నది, స్వతంత్రంగా బ్రతకగల ధైర్యం ఆమె సొంతం. ఒక ప్రముఖ ఐటీ కంపెనీలో ప్రాజెక్ట్ లీడ్‌గా పనిచేస్తూ, తన వృత్తిలో మంచి పేరు సంపాదించుకుంది. కానీ, ఆమె తండ్రి, రాఘవరావుకి మాత్రం రమ్య పెళ్లి గురించిన చింత నిత్యం వెంటాడుతూ ఉండేది. ప్రభుత్వ ఉద్యోగిగా రిటైరైన రాఘవరావుకి, సమాజంలో "పరువు" అనేది ప్రాణం కన్నా మిన్న. తన కూతురు సరైన వయసులో, మంచి సంబంధం చూసుకుని పెళ్లి చేసుకుంటేనే తన పరువు నిలబడుతుందని ఆయన ప్రగాఢ నమ్మకం. సుమతి, రమ్య తల్లి. సంప్రదాయబద్ధంగా ఉండే గృహిణి. రాఘవరావు ఆలోచనలకు మద్దతు ఇస్తుంది, కానీ కూతురి సంతోషం కోసం ఆమె పడే తపన అంతర్గతమే. "అమ్మాయి వయసు మీరిపోతోంది," "మంచి సంబంధం చూసుకో," "అమ్మాయి చదువు ఎక్కువైతే సమస్యలు," వంటి వ్యాఖ్యలు బంధువుల నుంచి, పక్కింటి వాళ్ళ నుంచి నిత్యం వినిపిస్తూనే ఉండేవి. రమ్య వాటిని ఓ చిరునవ్వుతో దాటవేసినా, రాఘవరావు మాత్రం లోలోపల కుమిలిపోయేవాడు. "ఏవండీ, ఈ సంబంధం చూద్దామా? అబ్బాయి అమెరికాలో సాఫ్ట్‌వేర్ ఇంజనీర్ అట," సుమతి ఒక రోజు పేపర్‌లో పెళ్లి సంబంధం చూపిస్తూ అడిగింది. రాఘవరావు నిట్టూర్చి, "ఎందరు వచ్చారు, ఎందరు వెళ్ళారు. రమ్యకు నచ్చాలి కదా. ఆమె అభిప్రాయాలు ఆమెవి. ఈ కాలం పిల్లలు మన మాట వినరు," అన్నాడు విసుగుగా. "పిల్లలు మన మాట వింటారండి, మనం వాళ్ళ మనసు అర్థం చేసుకోవాలి," సుమతి నెమ్మదిగా అంది. "మనసా? వాళ్ళకి పరువు అంటే ఏంటో తెలియదు సుమతి. లోకం నన్ను ఏమంటుంది? 'కూతురు చేతకానిది, తండ్రి పెళ్లి చేయలేకపోయాడు' అంటారు," రాఘవరావు ఆవేదన చెందాడు. ఇదే సమయంలో, రమ్య జీవితంలోకి ఆకాష్ వచ్చాడు. ఆకాష్ కూడా రమ్య లాగే స్వతంత్ర భావాలున్నవాడు, సొంతంగా ఒక స్టార్టప్ నడుపుతున్నాడు. అతని ఆలోచనలు, ఆశయాలు రమ్యకు బాగా నచ్చాయి. వారిద్దరి పరిచయం స్నేహంగా మారి, ఆ తర్వాత గాఢమైన ప్రేమగా చిగురించింది. ఆకాష్‌తో ఉన్నప్పుడు రమ్య లోలోపల పడే ఒత్తిడి, ఆందోళన మాయమయ్యేవి. వారిద్దరూ కలిసి భవిష్యత్తు గురించి కలలు కనేవారు. రమ్య ఈ విషయాన్ని తండ్రికి చెప్పడానికి ఎంతో భయపడింది. తండ్రి పరువు గురించి ఎంతగా ఆలోచిస్తాడో ఆమెకు తెలుసు. నెలల తరబడి, ఆకాష్‌తో తన ప్రేమను రహస్యంగానే ఉంచింది. కానీ, ఆనందం ఎక్కువ కాలం దాచలేనిది కదా. రాఘవరావు కూతురిని చూసి, ఆమె ముఖంలో కనిపిస్తున్న కొత్త ఉత్సాహాన్ని, సంతోషాన్ని అర్థం చేసుకోగలిగాడు. ఒక రోజు, ధైర్యం చేసి రమ్య ఆకాష్ గురించి తండ్రికి చెప్పింది. "నాన్న, నేను ఆకాష్‌ని ప్రేమించాను. అతనిని పెళ్లి చేసుకోవాలనుకుంటున్నాను," అని నెమ్మదిగా, కానీ దృఢంగా చెప్పింది. రాఘవరావు మౌనంగా విన్నాడు. ఆయన ముఖంలో కోపం లేదు, కానీ తీవ్రమైన ఆందోళన కనిపించింది. "ప్రేమా? ఏం మాట్లాడుతున్నావ్ రమ్యా? ఎవడతను? ఏంటి అతని కుటుంబం? మన పరువు ఏం కావాలి?" అన్నాడు గంభీరంగా. "ఆకాష్ చాలా మంచివాడు నాన్న. నన్ను అర్థం చేసుకుంటాడు. మాది ప్రేమించి చేసుకునే పెళ్లి. దయచేసి అర్థం చేసుకో," రమ్య అభ్యర్థించింది. "అర్థం చేసుకోవాలా? నువ్వు చదువుకున్నావు, నీకు ఏం తెలుసు సమాజం గురించి? నాలుగు గోడల మధ్య కూర్చొని ఏదో నిర్ణయం తీసుకుంటే సరిపోతుందా? ఊరు ఏం అనుకుంటుంది? బంధువులు ఏం అనుకుంటారు?" రాఘవరావు స్వరం కొద్దిగా పెరిగింది. "నాన్న, వాళ్ళు ఏం అనుకున్నా నాకు అనవసరం. నా జీవితం నాది. నా సంతోషం ముఖ్యం!" రమ్య కూడా గట్టిగా అంది. రాఘవరావు నిట్టూర్చి, "నీ సంతోషం కోసం నేను ఎంత దూరమైనా వెళ్తాను. కానీ సమాజం నన్ను బ్రతకనివ్వదు. అందుకే, నేను చెప్పినట్టు చెయ్. నీ జీవితం సంతోషంగా ఉండాలంటే ఇది తప్ప వేరే దారి లేదు," అన్నాడు. రాత్రంతా ఆలోచించిన రాఘవరావుకు ఒక విచిత్రమైన, కానీ గత్యంతరం లేని ఆలోచన తట్టింది. తెల్లవారుజామున సుమతితో తన ఆలోచన పంచుకున్నాడు. సుమతి మొదట షాక్ తిన్నా, రాఘవరావు ముఖంలో కనిపించిన నిస్సహాయత, కూతురి సంతోషం కోసం ఆయన పడే ఆరాటం చూసి అంగీకరించింది. రెండు రోజుల తర్వాత, ఇంట్లో పెద్ద గొడవ జరుగుతున్నట్టు వాతావరణం సృష్టించారు. పొద్దున్నే టీవీ సౌండ్ పెట్టి, ఇంట్లో ఒక యుద్ధ వాతావరణాన్ని సృష్టించారు. "ఏం మాట్లాడుతున్నావు రమ్య? ఇంట్లో నుంచి వెళ్ళిపోతావా? ఎక్కడికి పోతావు?" రాఘవరావు గట్టిగా అరిచాడు. "అవును, వెళ్ళిపోతాను! నువ్వు నా ప్రేమను అర్థం చేసుకోలేనప్పుడు, ఈ ఇంట్లో నేను ఉండలేను!" రమ్య కూడా అంతకంటే గట్టిగా అరిచింది. ఆమె కళ్ళల్లో నిజమైన బాధ ఉన్నప్పటికీ, నటన అద్భుతంగా పలికింది. "నువ్వు నాకు అక్కర్లేదు! నా పరువు తీశావు. నేను చూసిన సంబంధాలు కాదని, ఎవడో తెలియని వాడిని ప్రేమిస్తావా? నీకు ఏమాత్రం సిగ్గు లేదా? వెళ్ళిపో! ఈ ఇంటి నుంచి వెళ్ళిపో! ఇక నీకు ఈ ఇంట్లో చోటు లేదు!" రాఘవరావు మాటల్లో కోపం, నిస్సహాయత రెండూ కలగలిసి ఉన్నాయి. అతని గొంతు బొంగురుపోయింది. లోపల నుండి కుర్చీలను, వస్తువులను విసిరినట్టు శబ్దం చేశాడు. సుమతి బయట నుండి, "ఏవండీ, ఆపండి! దేవుడా, ఇంత పెద్ద గొడవ ఎందుకు? ఆపేయండి!" అని ఏడుస్తున్నట్టు నటించింది. ఆ గొడవ చుట్టుపక్కల వారికి కూడా స్పష్టంగా వినిపించింది. పక్కింటి రామయ్య, ఎదురింటి లక్ష్మమ్మ చెవులు రిక్కించి వింటున్నారు. కొద్దిసేపటికి, రాఘవరావు బయటకి వచ్చి, పక్కింటి వారిని చూసి కన్నీళ్లు పెట్టుకున్నాడు. "పాపం, ఏం చెప్పమంటారు? నా కూతురు నా మాట వినడం లేదు. ఎవడితోనో వెళ్ళిపోయింది. నా పరువు తీసింది. నా ముఖం ఎవరికీ చూపించలేను," అని విలపించాడు. లక్ష్మమ్మ జాలిగా చూస్తూ, "అయ్యో పాపం అండి. ఈ కాలం పిల్లలు అంతే. పెద్దల మాట వినరు," అంది. రమ్య తన బట్టలు సర్దుకుని, ఏడుస్తున్నట్టు నటించి, ఆకాష్‌తో కలిసి ఇంటి నుండి బయలుదేరింది. ఆకాష్ ఆటో కోసం ఎదురుచూస్తూ ఉండగా రమ్య పక్కనే నిలబడింది. ఆకాష్ కుటుంబం అండగా ఆకాష్ కుటుంబం రమ్యకు అండగా నిలబడింది. ఆకాష్ తల్లిదండ్రులు - సురేష్, లక్ష్మి - ఆధునిక ఆలోచనలున్నవారు. ఆకాష్ రమ్య గురించి చెప్పినప్పుడు, వారు మొదట ఆశ్చర్యపోయినా, రమ్యను కలిసిన తర్వాత ఆమె వ్యక్తిత్వం, చదువు చూసి మెచ్చుకున్నారు. రమ్య తన తండ్రి ప్లాన్ గురించి ఆకాష్‌కు, అతని తల్లిదండ్రులకు వివరించినప్పుడు, వారు మొదట ఆందోళన చెందారు. "రమ్యా, ఇలాంటి నాటకం అవసరమా? మీ నాన్నకు అంత కష్టం ఎందుకు?" లక్ష్మి అడిగింది. "ఆంటీ, నాన్నకు సమాజం అంటే చాలా ముఖ్యం. ఆయన కోసమే ఇది. నా సంతోషం ఆయనకు ముఖ్యం. నాన్న చూపించిన ప్రేమకు నేను కృతజ్ఞురాలిని," రమ్య వివరించింది. సురేష్ ఆలోచించి, "సరే, రమ్యా. ఈ ప్రపంచంలో అన్నిటికంటే ముఖ్యం పిల్లల సంతోషం. మీ నాన్న ఎంత పెద్ద త్యాగం చేస్తున్నారో నాకు అర్థమైంది. నువ్వు మా ఇంటి కూతురివిగా రావచ్చు. నీకు మేమున్నాం," అని హామీ ఇచ్చాడు. ఆకాష్, రమ్య ఇంటి నుండి బయలుదేరగానే, వారు నేరుగా ఆకాష్ ఇంటికి వెళ్ళారు. లక్ష్మి రమ్యను సాదరంగా ఆహ్వానించింది. "రా అమ్మా, నీకు ఇది నీ ఇల్లే. నీకు ఎప్పుడూ తోడుగా ఉంటాం," అంది ఆప్యాయంగా. రమ్య కళ్ళల్లో కృతజ్ఞతతో కూడిన ఆనందం. కొత్త ఆరంభం, అపార్థం వెనుక నిజం ఆకాష్, రమ్య ఆకాష్ ఇంట్లోనే కొన్ని రోజులు ఉండి, ఆ తర్వాత బెంగళూరుకు మకాం మార్చారు. అక్కడ ఒక చిన్న అద్దె ఇంట్లో వారి కొత్త జీవితాన్ని ప్రారంభించారు. వారు రిజిస్టర్ మ్యారేజ్ చేసుకుని, తమ బంధాన్ని చట్టబద్ధం చేసుకున్నారు. మొదట్లో కొన్ని ఇబ్బందులు ఎదురైనా, వారిద్దరి ప్రేమ, ఒకరిపట్ల ఒకరికి ఉన్న అవగాహన వారిని ముందుకు నడిపించాయి. రమ్య తన ఉద్యోగం కొనసాగించింది, ఆకాష్ తన స్టార్టప్‌ను విస్తరించాడు. వారిద్దరూ కలిసి ఒక అందమైన భవిష్యత్తును నిర్మించుకున్నారు. ప్రతి వారాంతం ఆకాష్ తల్లిదండ్రులకు ఫోన్ చేసి మాట్లాడేవారు. లక్ష్మి తరచుగా రమ్యకు ఫోన్ చేసి, "ఎలా ఉన్నావు అమ్మా? జాగ్రత్తగా ఉండు. ఏదైనా కావాలంటే చెప్పు," అని అడిగేది. రమ్యకు ఒక కొత్త కుటుంబం దొరికిన ఆనందం. ఇక్కడ హైదరాబాద్‌లో, రాఘవరావు, సుమతి సమాజం నుంచి కొంతకాలం చిన్నచూపు, మాటలు భరించారు. బంధువులు దూరమయ్యారు, పక్కింటి వాళ్ళు జాలిగా చూసేవారు. "ఆ అమ్మాయి చేజారిపోయింది," "తండ్రికి పరువు లేకుండా చేసింది," వంటి మాటలు తరచుగా వినిపించేవి. రాఘవరావు మాత్రం ధైర్యంగా నిలబడ్డాడు. రాత్రిపూట సుమతితో మాట్లాడుతూ, "మన రమ్య సంతోషంగా ఉంటే చాలు. ఈ పరువు అనేది నాలుగు రోజులే. కానీ తన జీవితం శాశ్వతం," అని చెప్పుకునేవాడు. వారి మధ్యన రహస్యంగా ఫోన్ కాల్స్ నడిచేవి, రమ్య తన తల్లిదండ్రుల యోగక్షేమాలు కనుక్కునేది. "నాన్నా, ఎలా ఉన్నావు? అన్నం తిన్నావా?" రమ్య ఫోన్‌లో అడిగింది. "నేను బాగానే ఉన్నాను తల్లీ. నువ్వు ఎలా ఉన్నావు? ఆకాష్ ఎలా ఉన్నాడు? వాడు నిన్ను బాగా చూసుకుంటున్నాడా?" రాఘవరావు ఆరా తీశాడు. "అవును నాన్నా, ఆకాష్ చాలా మంచివాడు. ఇక్కడ కూడా నాన్న, అమ్మ ఉన్నారు. నాకు ఎలాంటి లోటూ లేదు," రమ్య సంతోషంగా అంది. కొంత కాలం తర్వాత, సమాజం వారి గురించి మాట్లాడటం తగ్గిపోయింది. పాత విషయాలు మరుగున పడిపోయాయి. రాఘవరావు, సుమతి తమ జీవితాలను మళ్లీ మామూలుగా సాగించారు, లోలోపల కూతురి సంతోషాన్ని తలుచుకుని ఆనందించేవారు. మూడు సంవత్సరాల తర్వాత, ఒక పండుగ సమయంలో, రమ్య, ఆకాష్, వారి రెండేళ్ల కూతురు తాన్య మరియు ఆకాష్ తల్లిదండ్రులు కలిసి హైదరాబాద్‌కు వచ్చారు. రాఘవరావు, సుమతి వారిని చూసి ఆశ్చర్యపోయారు, ఆనందించారు. ఆ ఇంటి తలుపులు రమ్య కోసం ఎప్పుడూ తెరిచే ఉన్నాయని నిరూపించబడింది. ఆకాష్ తల్లిదండ్రులు రాఘవరావుతో, "మీరు చాలా మంచి పని చేశారండి. పిల్లల సంతోషమే కదా ముఖ్యం," అన్నారు. రాఘవరావు కళ్ళల్లో ఆనంద భాష్పాలు. బయటి ప్రపంచానికి వారి మధ్య ఉన్న నిజమైన అనుబంధం తెలియకపోయినా, వారి కుటుంబంలో ఉన్న ప్రేమ బంధం, సంతోషం మాత్రం చెక్కుచెదరలేదు. పరువు అనేది సమాజం దృష్టిలో ఉండొచ్చు, కానీ నిజమైన సంతోషం, ప్రేమ బంధాలలో ఉంటుంది. రాఘవరావు తన కూతురి సంతోషం కోసం చేసిన త్యాగం, దాని వెనుక ఉన్న గొప్ప ప్రేమను ప్రపంచం గుర్తించకపోయినా, వారి కుటుంబానికి మాత్రం అదే నిజమైన సంపద.