ఆ రోజు నందికొండ గ్రామంలోని రఘురాం ఇంటికి వచ్చిన ఫోన్ కాల్, సాధారణ సమాచారం కాదు. అది గుండెను చీల్చే ఉరుము. "కావ్య... ఆసుపత్రిలో ఉంది. పరిస్థితి విషమంగా ఉందట." అని అపరిచితుడైన పొరుగింటి వ్యక్తి మాట రఘురాం చెవుల్లో పిడుగులా వినిపించింది. కానీ అసలు భయంకరమైన విషయం వేరే ఉంది—కావ్య ఆత్మహత్యాయత్నం చేసిందని, ఆమె ప్రాణాల కోసం పోరాడుతుంటే, కనీసం ఒక్క మాట కూడా అత్తమామలు తమకు చెప్పలేదని తెలుసుకోవడం.

ఆరు నెలల క్రితం, రఘురాం కళ్లలో సంతోషం తప్ప వేరే లేదు. తన గారాల పట్టి కావ్యకు హైదరాబాద్‌లో సాఫ్ట్‌వేర్ ఇంజినీర్‌గా పనిచేస్తున్న వివేక్‌తో పెళ్లి జరిగింది. వివేక్ రూపం, మాట తీరు చూసి, "మా అమ్మాయి జీవితం సెటిల్ అయ్యింది," అని రఘురాం గర్వంగా ప్రపంచానికి చెప్పుకున్నాడు. తన స్థోమతకు మించి, కట్నం, బంగారం, కారు... అన్నీ సమర్పించుకున్నాడు. ఆ సమయంలో ఎవరికీ తెలియదు, ఆ పట్టుబట్టలు, నవ్వుల వెనుక ఒక పదునైన కత్తి కావ్య కోసం ఎదురు చూస్తోందని.

పెళ్లైన తొలి నెల రోజులు గడిచాయో లేదో, మాధుర్యంలో విషపు వాసన మొదలైంది. మొదట అత్తమామల మాటల్లో కట్నం యొక్క అంతులేని ఆశ దాగింది. "ఈపాటి డబ్బు మా వివేక్ స్థాయికి సరిపోదు," "ఈ సిటీలో తల ఎత్తుకోవాలంటే ఇంకో ఫ్లాట్ కొనాలి, దానికి కావ్య వాళ్ల నాన్న సహాయం చేయాలి" అంటూ పరోక్షంగా ప్రారంభమైన వేధింపులు, త్వరలోనే ముఖాముఖి దాడిలా మారాయి.

కావ్య తన తల్లికి ఫోన్ చేసినప్పుడల్లా ఆ వేదన కన్నీళ్ల రూపంలో బయటపడేది. కావ్య వేధింపుల గురించి చెప్పేది, కానీ రఘురాం "అంతా సర్దుకుంటుంది, కొత్తలో అలాగే ఉంటుంది" అంటూ ధైర్యం చెప్పే ప్రయత్నం చేసేవాడు. ఆ కఠిన హృదయుల దురాశకు తన బిడ్డను బలిపశువును చేస్తున్నానని ఆ తండ్రి ఊహించలేకపోయాడు.

అత్తమామల వేధింపులకు తోడు, వివేక్ ప్రవర్తనలో వచ్చిన అనూహ్య మార్పు కావ్యను మరింత కుంగదీసింది. బాగా చదువుకున్నా, సంస్కారం ఉన్నవాడిలా కనిపించిన వివేక్, ఆ డబ్బు పిశాచి ముందు తన మర్యాదను వదిలేశాడు. ముఖ్యంగా, అతను కావ్యపై అకారణమైన అనుమానం పెంచుకోవడం ప్రారంభించాడు. అతని మాటలు కత్తిపోట్లలా ఉండేవి. "ఏం చేస్తున్నావు, ఎవరితో మాట్లాడుతున్నావు, ఎందుకు ఫోన్ బిజీగా ఉంది" అంటూ ప్రతి నిమిషం ఆమెను అనుమానించేవాడు, పీడించేవాడు. ఆ ఆరు నెలల వైవాహిక జీవితం, ఆమెకు కారాగారంలా మారింది.

కావ్య తన కడుపులో మూడు నెలల బిడ్డను మోస్తున్న విషయం తెలిసినప్పుడు, ఆమె కళ్లలో కొద్దిగా వెలుగు వచ్చింది. ఈ బిడ్డ రాకతోనైనా వేధింపులు ఆగిపోతాయని, వారి మనసు మారుతుందని ఆశించింది. కానీ, ఆ కఠిన హృదయాలు మారలేదు. గర్భం గురించి తెలిసినా, వారి వేధింపులు మరింత ఎక్కువయ్యాయి. భర్త, అత్తమామల నిరంతర హింస, అనుమానపు మాటలు ఆమె ఆశలను పూర్తిగా చంపేశాయి. తన కడుపులోని బిడ్డకు కూడా ఈ నరకం వద్దు అనుకున్న ఆ క్షణం, ఆమె తన జీవితానికి ముగింపు పలకాలని నిర్ణయించుకుంది.

ఆ రోజు మధ్యాహ్నం, ఆ దారుణం జరిగింది. కావ్య తన బాధకు శాశ్వత విముక్తిని కోరుకుంది. అత్తమామలు ఆత్మహత్యాయత్నాన్ని గమనించిన వెంటనే భయపడిపోయారు—శిక్ష పడుతుందేమోనని. హుటాహుటిన ఆమెను స్థానిక ఆసుపత్రికి, అక్కడి నుంచి ఖమ్మంకు తరలించారు. ఈ సమయమంతా, వారు రఘురాం దంపతులకు ఒక్క మాట కూడా చెప్పలేదు. తమ నేరాన్ని దాచిపెట్టాలనే ప్రయత్నం వారికి కళ్ల ముందు కనిపించే ప్రాణం కంటే ముఖ్యమైంది.

పొరుగింటివారి ద్వారా విషయం తెలుసుకున్న రఘురాం దంపతులు ఆసుపత్రికి చేరుకునేసరికే ఆలస్యమైంది. వేధింపుల నుంచి తాత్కాలిక ఉపశమనం కోసం బలవన్మరణానికి పాల్పడిన కావ్య చికిత్స పొందుతూ కన్నుమూసింది. ఆమెతో పాటు, ఆరు నెలల శాపం నుంచి విముక్తి పొందలేక మూడు నెలల పసి ప్రాణం కూడా ఈ లోకం నుంచి వెళ్లిపోయింది.

ఆసుపత్రిలో విలపించిన రఘురాం, ఆ తరువాత కోపంతో నిండిపోయాడు. న్యాయం కోసం పోరాడాలని నిర్ణయించుకున్నాడు. కానీ, ఈ యుద్ధం అనుకున్నంత తేలికగా లేదు. వివేక్ కుటుంబం చాలా పలుకుబడి కలిగింది. వారు వెంటనే డబ్బు, రాజకీయ అధికారాన్ని ఉపయోగించి కేసును అడ్డుకోవడానికి అన్ని ప్రయత్నాలు చేశారు. సాక్ష్యాలను తారుమారు చేయడానికి, కావ్య ఆత్మహత్యను కేవలం "కుటుంబ సమస్య"గా, ఆర్థిక సంబంధం లేని కేసుగా మళ్లించడానికి ప్రయత్నించారు.

వివేక్ కుటుంబం చేసిన అత్యంత నీచమైన ప్రయత్నం, కావ్యపై వ్యక్తిగత దాడి చేయడం. పెళ్లికి ముందు కావ్యకు ప్రేమ వ్యవహారం ఉందని ఆరోపిస్తూ, ఆమె ఎవరో తెలియని వ్యక్తితో సన్నిహితంగా ఉన్నట్లుగా మార్ఫింగ్ చేసిన ఫోటోలను సృష్టించి, కోర్టులో సమర్పించారు. వారు అంతటితో ఆగకుండా, ఆ ఫోటోలలోని వ్యక్తితో కావ్యకు శారీరక సంబంధాలు కూడా ఉన్నాయని తప్పుడు సాక్ష్యాలను సృష్టించి కేసును తప్పుదోవ పట్టించడానికి ప్రయత్నించారు. అయితే, రఘురాం పట్టు వదలకుండా, ఒక సైబర్ నిపుణుడి సహాయం తీసుకుని ఆ ఫోటోలు మార్ఫింగ్ చేయబడ్డాయని నిరూపించారు. అంతేకాక, ఆ ఫోటోలలో ఉన్నది కావ్య కాలేజీ స్నేహితుడని, ప్రస్తుతం అతను ఢిల్లీలో ఉన్నాడని తెలుసుకున్నాడు. తన కూతురి పరువును నిలబెట్టడానికి, రఘురాం వెంటనే ఢిల్లీకి వెళ్లి, ఆ వ్యక్తిని కలిసి, గత రెండేళ్లలో తాను నందికొండకు ఎప్పుడూ రాలేదని కోర్టులో సాక్ష్యం చెప్పమని అభ్యర్థించాడు. ఆ స్నేహితుడు రఘురాం ఆవేదనను అర్థం చేసుకుని, సాక్ష్యం ఇవ్వడానికి అంగీకరించాడు.

రఘురాం ఆ కఠిన హృదయాల ముందు మోకరిల్లలేదు. తన కూతురికి న్యాయం జరగాలనే కసితో, అతను ఒక భీకరమైన పోరాటాన్ని ప్రారంభించాడు. ఆయన స్థానిక అధికారులతో పాటు, ఉన్నత స్థాయి పోలీస్ అధికారులు, జిల్లా కలెక్టర్, మహిళా సంఘాల నాయకులు, న్యాయమూర్తులు వంటి వారిని కలిశాడు. రఘురాం పట్టుదల ఎంతటిదంటే, చివరికి రాష్ట్ర ముఖ్యమంత్రిని కూడా కలిసి, కన్నీళ్లతో తన గోడు వెళ్లబోసుకున్నాడు.

రఘురాం పోరాటం కారణంగా, ఈ కేసు స్థానిక మీడియాలో, సోషల్ మీడియాలో విపరీతంగా వైరల్ అయ్యింది. "జస్టిస్ ఫర్ కావ్య" అనే నినాదం దేశవ్యాప్తంగా వినిపించింది. ప్రజాభిప్రాయం వివేక్ కుటుంబానికి వ్యతిరేకంగా బలంగా మారింది. ఈ నిరంతర పోరాటం, ప్రజా ఒత్తిడి మరియు రఘురాం నిస్సహాయతకు సాక్ష్యాలు న్యాయ వ్యవస్థపై ప్రభావం చూపాయి.

అన్ని అడ్డంకులను ఛేదించుకొని, అన్ని తప్పుడు సాక్ష్యాలను తిప్పికొట్టి, కోర్టులో కేసు ముందుకు సాగింది. చివరకు, కోర్టు వివేక్ మరియు అతని తల్లిదండ్రులు కావ్యను అదనపు కట్నం మరియు అనుమానంతో వేధించినందుకు దోషులుగా నిర్ధారించింది. వారికి కఠినమైన శిక్ష విధించబడింది.

ఆరు నెలల్లోనే ముగిసిన కావ్య జీవితానికి, రఘురాం యొక్క నిరంతర పోరాటానికి, చివరికి న్యాయం లభించింది. రఘురాం కళ్లలో ఆ రోజు కన్నీళ్లు ఆనందానివి కాదు, కానీ తమ బిడ్డకు న్యాయం దక్కిందన్న సంతృప్తికి చిహ్నం. ఈ సంఘటన, సమాజంలో డబ్బు, పలుకుబడి కంటే న్యాయమే గొప్పదని నిరూపించింది.